W niniejszej pracy przedstawiono rzadki przypadek olbrzymiego tłuszczaka lewego ramienia u 77-letniego mężczyzny, u którego guz rósł ponad 20 lat. Pacjent zgłosił się do lekarza po namowie rodziny, z powodu poważnego pogorszenia jakości życia oraz ograniczenia codziennej aktywności. Mężczyzna był obciążony następującymi schorzeniami: choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze, migotanie przedsionków, przebyty zawał serca. Waga usuniętego guza wynosiła 7300 g. Leczenie przebiegało bez powikłań.
W przypadku małych dzieci pogryzienie przez psa okolicy głowy i twarzy często wymaga zastosowania wtórnych technik rekonstrukcyjnych. Celem takich zabiegów jest zarówno powrót funkcji uszkodzonych części twarzy, jak i przywrócenie jak najlepszego wyglądu. Autorzy przedstawili opis przypadku rekonstrukcji uszkodzonego oczodołu u 2,5-letniej dziewczynki pogryzionej przez psa rasy amstaff. U dziecka w wyniku urazu doszło do oszpecenia oraz poważnej utraty wzroku. Dziewczynka była operowana z użyciem zmodyfikowanych technik rekonstrukcyjnych. W wyniku zabiegu osiągnięto nie tylko poprawę wyglądu dziecka, lecz także znaczną poprawę ostrości widzenia. Rekonstrukcja aparatu powiekowego, zwłaszcza u dziecka, stanowi duże wyzwanie dla chirurga; dzięki zastosowaniu niestandardowych technik pozwala na poprawę funkcji, wyglądu i jakości życia pacjenta.
Klebsiella pneumoniae jest obecnie jednym z najniebezpieczniejszych patogenów szpitalnych. Pałeczki Klebsiella są odpowiedzialne za 3–8,5% zakażeń szpitalnych, najczęściej pod postacią zakażeń: krwi, rany, układu oddechowego oraz moczowego. Infekcje te stanowią wyzwanie dla klinicystów, ponieważ sprawiają trudności w leczeniu. Ma to związek z rosnącą z roku na rok ilością izolatów Klebsiella spp. opornych na coraz większą liczbę dostępnych antybiotyków. W ostatnich latach zaobserwowano dynamiczny rozwój lekooporności tej bakterii związany z wytwarzaniem tzw. beta-laktamaz, szczególnie o aktywności karbapenemaz. Należy podkreślić rolę biofilmu jako mechanizmu, za pomocą którego pałeczki Klebsiella kolonizują urządzenia medyczne, przez co stają się przyczyną ciężkich zakażeń szpitalnych. Wielolekooporność pałeczek z rodziny Klebsiella spp. stanowi poważny problem w skali globalnej, wymagający współpracy mającej na celu poprawę obecnych standardów profilaktyki oraz monitorowania zakażeń.
Znaczenie witaminy D wzrosło już w pierwszej połowie XX wieku, kiedy po raz pierwszy uznano ją za czynnik przeciwkrzywiczy. Jej niedobór jest przyczyną zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej, co może skutkować osteomalacją oraz osteoporozą u osób dorosłych. Celem pracy był przegląd literatury (z lat 2000–2016) dotyczący poziomu witaminy D oraz zalecanych dawek suplementacji u chorych po rozległych oparzeniach. W większości doniesień można znaleźć informacje, zgodnie z którymi pacjenci po tego typu urazach cierpią na niedobór (<30 ng/ml), który utrzymuje się przez wiele miesięcy. Należy zwrócić uwagę, że u osób oparzonych występuje zwiększone zapotrzebowanie na witaminę D. Jest ona wydatkowana podczas procesów metabolicznych, związanych z utrzymaniem homeostazy wapniowo-fosforanowej oraz regulacją proliferacji i różnicowania komórek. Rozległe oparzenia mogą prowadzić do dysfunkcji wielu narządów, w tym wątroby i nerek, co w konsekwencji może spowodować zaburzenia związane z przemianą witaminy D w jej formę aktywną. Badania in vitro wykazały, że witamina D3 ma także wpływ na regulację czynnika transformującego beta. Czynnik ten oddziałuje na procesy związane z rozwojem oraz regulacją wzrostu komórek. Ma on również znaczenie w procesie gojenia się ran i powstawania blizny. Zgodnie z najnowszymi normami pacjenci z grup wysokiego ryzyka niedoboru mogą przyjmować nawet do 10 000 IU witaminy D dziennie p.o. Bezpieczna dawka podtrzymująca może wynosić nawet 4000 IU dziennie.
Należące do mikrobiomu człowieka gronkowce koagulazo-ujemne są uważane za patogeny oportunistyczne, powodujące zakażenia związane ze stosowaniem inwazyjnych technik diagnostycznych i terapeutycznych. W związku z narastającą antybiotykoopornością drobnoustrojów szpitalnych, coraz istotniejszą rolę w leczeniu infekcji miejscowych odgrywa antyseptyka. W niniejszej pracy podjęto się oceny skuteczności powszechnie stosowanych antyseptyków: oktenidyny, chlorheksydyny, PVP-jodu, poliheksanidyny, etakrydyny oraz nadtlenku wodoru względem klinicznych szczepów gronkowców koagulazo-ujemnych w formie planktonicznej oraz biofilmowej. Uzyskane wyniki wykazały, że najwyższą skutecznością w stosunku do badanych szczepów charakteryzowała się oktenidyna.
