Rany przewlekłe stanowią poważne powikłanie różnych chorób i zaburzeń związanych z miejscową redukcją przepływu krwi w naczyniach żylnych i tętniczych. Opracowanie łożyska rany obejmuje cztery elementy procesu TIME i pozwala zoptymalizować warunki istniejące w ranie oraz poprawić wskaźniki gojenia. Obejmuje działania związane z usuwaniem martwych tkanek, kontrolą zakażenia, regulacją poziomu wilgotności i poprawą procesu proliferacji komórek. Niewłaściwie leczona rana może rozprzestrzeniać się w głąb tkanek. Zwiększenie skuteczności leczenia ran przewlekłych wymaga organizacji i wdrożenia kompleksowej terapii ukierunkowanej na etiologię i działania miejscowe. W niniejszym artykule przedstawiono możliwości leczenia owrzodzenia kończyn o etiologii mieszanej.
Spośród wielu cytokin odgrywających rolę w patogenezie procesu miażdżycowego, w ostatnim czasie wiele zainteresowania poświęca się osteoprotegerynie. Jedną z podstawowych funkcji glikoprotein układu OPG/RANKL/RANK jest regulacja procesów związanych z przebudową tkanki kostnej. W świetle najnowszych badań wydaje się, że zaburzenia równowagi pomiędzy poszczególnymi składowymi osi OPG/RANKL/RANK mogą być jedną z głównych przyczyn zjawisk, takich jak utrata gęstości mineralnej tkanki kostnej, ale także pozakostna kalcyfikacja. Wykazano, iż u osób z zespołem stopy cukrzycowej stężenie OPG w surowicy jest wyższe niż u osób bez tego zespołu oraz w grupie kontrolnej osób bez cukrzycy. Wydaje się, że układ OPG/RANK/RANKL bierze udział w kalcyfikacji naczyń, który leży u podłoża wielu powikłań, w tym zespołu stopy cukrzycowej. Stan wiedzy o mechanizmach działania układu OPG/RANKL/RANK w zmienionych chorobowo naczyniach daje wiele możliwości wykorzystania w diagnostyce, ocenie klinicznej oraz leczeniu zmian naczyniowych.
Podstawowym zadaniem w zapobieganiu odleżynom jest zidentyfikowanie osób zagrożonych na podstawie wyselekcjonowania specyficznych czynników, które to zagrożenie powodują. U pacjentów należących do tej grupy, właściwe postępowanie profilaktyczne powinno być prowadzone od początku leczenia. Celem pracy była analiza ryzyka rozwoju odleżyn ocenianego na podstawie punktacji uzyskiwanej przez chorych według skali D. Norton. Badania były prowadzone w Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Miały charakter retrospektywny. Obejmowały analizę dokumentacji medycznej chorych hospitalizowanych w 2009 roku, u których występowało wysokie ryzyko rozwoju odleżyn.
Koagulazo-ujemne gronkowce (CNS) należą do częstych czynników etiologicznych zakażeń ran przewlekłych. Profilaktyka tego typu zakażeń wiąże się z użyciem właściwych antyseptyków, przy czym wartość minimalnego stężenia hamującego (MIC) danego antyseptyku w stosunku do szczepów odpowiedzialnych za zakażenie jest parametrem, który powinien być określony przed rozpoczęciem leczenia. Z powodu złożonego środowiska rany, faktyczna skuteczność antyseptyków w ranie może różnić się od tej ocenianej in vitro. Celem pracy było zbadanie różnic w MIC czterech popularnych substancji antyseptycznych w stosunku do klinicznych szczepów CNS w klasycznych warunkach „in vitro” i w warunkach imitujących środowisko rany. Materiał i metody W badaniu użyto 50 szczepów CNS z infekcji ran przewlekłych, w stosunku do których określono MIC czterech substancji antyseptycznych – mleczanu etakrydyny, chlorheksydyny, dichlorowodorku oktenidyny oraz PVP–jodu w „czystych” warunkach in vitro oraz w warunkach imitujących środowisko rany – z użyciem heparynizowanej krwi i obciążnika białkowego. Wyniki Oktenidyna i chlorheksydyna okazały się być antyseptykami skutecznymi w obu badanych warunkach. Wnioski Brak skuteczności mleczanu etakrydyny wobec badanych szczepów stawia celowość używania tego antyseptyku do leczenia zakażeń ran przewlekłych pod znakiem zapytania. Wyniki badań oraz dane dotyczące cytotoksyczności antyseptyków skłaniają do stwierdzenia, że oktenidyna powinna być używana jako antyseptyk z wyboru w leczeniu zakażeń ran przewlekłych wywołanych przez CNS.
Celem pracy było określenie czynników ryzyka prowadzących do amputacji kończyn dolnych w przebiegu Zespołu Stopy Cukrzycowej (ZSC). Do badania włączono 157 pacjentów. Do grupy kontrolnej zakwalifikowano 98 chorych (61 mężczyzn, 37 kobiet, średni wiek: 63,6 roku, średnie BMI: 28,4 kg/m2), aktualnie lub w przeszłości leczonych z powodu ZSC, u których nie przeprowadzono amputacji. Do grupy badanej zakwalifikowano 59 pacjentów (47 mężczyzn, 12 kobiet, średni wiek: 60,4 roku, średnie BMI: 29,6 kg/m2) poddanych co najmniej jednemu zabiegowi amputacji.
