Aim The aim of this study is to study the treatament efficacy of surgical excision of keloids with postoperative high dose-rate (HDR) brachytherapy. Material and methods Between January 2013 and April 2016, 30 patients with 42 keloids were treated with excision of the keloid scar followed by postoperative HDR brachytherapy. Patients were followed-up after 10 days, 3 months and 6 months. Patient satisfaction and recurrence of keloids were measured. Results No patient had symptoms of any recurrence, but 4 had unacceptable results (score of more than 3). Conclusions Surgical excision with postoperative high-dose rate brachytherapy is effective in preventing recurrence of keloid scars. It also provides cosmetically acceptable results. However, the cost involved in such treatment is a hindrance on the Indian subcontinent.
Wstęp Na przebieg dłutowania zatrzymanego w żuchwie zęba ósmego ma wpływ jego położenie w kości. Czynniki, takie jak: budowa anatomiczna, głębokość położenia zęba w kości i jego umiejscowienie w stosunku do sąsiadującego zęba oraz kanału nerwu zębodołowego dolnego znacząco wpływają na wybór techniki zabiegowej. Sposób preparacji płata śluzówkowo-okostnowego, ilość usuniętej kości, a w konsekwencji rozległość ubytku kostnego po procedurze medycznej mają wpływ na proces gojenia i architektonikę tkanek twardych oraz miękkich po wygojeniu rany. Cel Celem przeprowadzonych badań było porównanie i ocena sposobu gojenia tkanek po zabiegu dłutowania częściowo zatrzymanych trzecich zębów trzonowych w żuchwie w zależności od sposobu preparacji płata. Materiał i metody Badanie zostało przeprowadzone w grupie 20 ogólnie zdrowych osób w wieku 19–28 lat, które zostały przydzielone do dwóch podgrup (po 10 osób każda). W grupie I zastosowano technikę preparacji płata trójkątnego, a w II – płata kopertowego. Wykonano pomiary przed, w trakcie i 4 miesiące po zabiegu. Przy porównywaniu obu technik wzięto pod uwagę następujące parametry: głębokość szczelin dziąsłowych, punkty pomiaru wyznaczone na powierzchni przedsionkowej (mezjalnie (BM), środkowo (M), dystalnie (BD)) w rzucie korony zęba siódmego, stopień resorpcji kości i grubość dziąsła zbitego za zębem siódmym. Wyniki Niezależnie od grupy, największe zmiany występowały w punkcie pomiaru BD i zależały od resorpcji kości. Wnioski Stwierdzono, że preparacja płata kopertowego jest korzystniejsza dla procesu gojenia tkanek twardych i miękkich. Usunięcie częściowo zatrzymanego zęba ósmego spłycało szczeliny dziąsłowe za zębem siódmym. W połowie przypadków w obydwu grupach doszło do pogrubienia dziąsła za drugim zębem trzonowym, co może świadczyć o kompensacji tkanek miękkich.
Liszaj płaski (LP) jest chorobą śluzówkowo-skórną, występującą u około 0,5–2% populacji. Potencjał przemiany nowotworowej zmian o charakterze LP w jamie ustnej jest – zgodnie z doniesieniami literaturowymi – kwestią sporną, ale stanowi istotne zagadnienie
kliniczne ze względu na możliwość nowotworzenia również zmian lichenoidalnych i kontaktowych, z którymi ta jednostka jest różnicowana. W pracy przedstawiono przypadek szybkiego przejścia liszaja błony śluzowej policzka w raka przedinwazyjnego i omówiono czynniki ryzyka takiej przemiany.
W niniejszej pracy przedstawiono dane dotyczące powikłań po rekonstrukcji piersi. Manuskrypt ma na celu usystematyzowanie wyników badań z ostatnich lat wraz z aspektami, takimi jak: częstotliwość występowania powikłań oraz ich rodzaj, czynniki predysponujące, a także możliwości profilaktyki. Przeanalizowano dane literaturowe z ogólnie dostępnych artykułów z okresu ostatnich pięciu lat, ze szczególnym uwzględnieniem zakażeń. Do ich znalezienia posłużono się następującymi bazami danych: PubMed, Medline i Scopus, a do wyszukania zastosowano następujące słowa kluczowe: rekonstrukcja piersi/mastektomia, powikłania/powikłania pooperacyjne, komplikacje, infekcje, czynniki ryzyka, epidemiologia, prewencja. Uzyskano wyniki dotyczące: częstotliwości występowania powikłań, czynników predysponujących i metod prewencyjnych. Do najczęściej występujących powikłań po rekonstrukcji
piersi zalicza się: obrzęk, wysięk, krwiaki, problemy z gojeniem ran oraz infekcje. Najpopularniejszymi czynnikami predysponującymi do ich rozwoju są: otyłość, palenie, cukrzyca i zaburzenia w tkance skórnej. Zakłada się, że infekcja jest głównym czynnikiem prowadzącym
do utraty implantu i/lub przeszczepu. Do najczęściej izolowanych szczepów bakteryjnych zalicza się: Staphylococcus aureus, Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus epidermidis. Stwierdza się, że infekcje wczesne i późne mają różny profil mikrobiologiczny. Dane dostępne w literaturze są niejednoznaczne. Zauważono, że leczenie konwencjonalne, według trendów instytucjonalnych, może przyczynić się do powikłań, dlatego wydaje się zasadne wprowadzenie zewnętrznych (odgórnych) wytycznych postępowania. Zakłada się, że należy postawić większy nacisk na profilaktykę w celu maksymalnego zminimalizowania ryzyka powikłań
