Analiza wybranych czynników wpływających na rozwój odleżyn
Uwarunkowania występowania odleżyn, jak również szczegółowy sposób postępowania z chorymi, u których zostały zdiagnozowane czynniki ryzyka, są szeroko opisywane w literaturze. Cel Celem pracy była analiza wybranych czynników wpływających na rozwój odleżyn u chorych leczonych w oddziale chirurgicznym. Badania prowadzono w Klinice Chirurgii Ogólnej Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. J. Biziela w Bydgoszczy. Polegały one na analizie dokumentacji medycznej 150 chorych w przedziale wieku od 28 do 95 lat, hospitalizowanych w 2009 roku, u których występowało ryzyko rozwoju odleżyn.
Zastosowanie preparatów antyseptycznych zawierających dichlorowodorek oktenidyny w pielęgnacji i leczeniu zakażeń stopy cukrzycowej zgodnie z koncepcją TIME
W pracy przedstawiono koncepcję TIME w leczeniu i pielęgnacji owrzodzeń stopy cukrzycowej z wykorzystaniem preparatów zawierających oktenidynę jako substancję aktywną: Octenisept®, Octenisan®, Octenilin®. Użycie miejscowo działających środków przeciwdrobnoustrojowych – antyseptyków – możliwe jest podczas stosowania każdej ze składowej TIME, co w przypadku objętych infekcją owrzodzeń stopy cukrzycowej zwiększa szansę uzyskania sukcesu terapeutycznego.
Aktualne możliwości zastosowania matrycy Integra DRT do regeneracji skóry właściwej w leczeniu ran – podsumowanie doświadczeń własnych i przegląd piśmiennictwa
Od czasu pierwszego klinicznego zastosowania Integry® DRT jako matrycy zastępującej skórę właściwą minęło prawie 30 lat. Przez ten okres lista wskazań do stosowania Integry® uległa znacznemu poszerzeniu, co sprawiło, że obecnie jest szeroko akceptowanym materiałem nie tylko w leczeniu oparzeń, ale także w chirurgii rekonstrukcyjnej. Dzięki temu możliwa stała się pomoc znacznie większej grupie pacjentów, a ostateczne efekty leczenia chirurgicznego są bardziej zadowalające. Praca stanowi podsumowanie własnych doświadczeń klinicznych autorów oraz przegląd dostępnego piśmiennictwa, dotyczącego idei powstania Integry® DRT, jej budowy i etapów leczenia operacyjnego z jej wykorzystaniem. Dodatkowo, w artykule zawarto aktualne spektrum możliwych zastosowań matrycy jako substytutu skóry właściwej w leczeniu różnych ran. Rozważania te poszerzono o prezentację obecnych kierunków badań nad modyfikacjami technicznymi użycia tego materiału, prowadzonych w celu uzyskania poprawy wyników leczenia.
IV Kongres Naukowo-Szkoleniowy Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran „Twórzmy szanse i możliwości gojenia ran przewlekłych”
Streszczenia zgłoszone do 15 września 2012 roku. Ułożone w porządku alfabetycznym według nazwisk Autorów
Granuflex® Extra Thin w leczeniu blizn – doświadczenia własne
Gojenie ran jest ściśle związane z procesem fizjologicznym, którego efektem jest powstawanie blizny. Wielkość blizny zależy od wielu czynników, w tym od powierzchni i głębokości ubytku tkanek. W zależności od wieku, rasy, lokalizacji i typu rany oraz obecności napięcia tkanek, blizna może mieć różnie nasiloną tendencję do przerastania. Problem ten jest szczególnie ważny u oparzonych dzieci, u których wraz ze wzrostem nasilają się przykurcze pooparzeniowe. Różnie nasilone ryzyko przerastania blizn jest motywem prowadzenia intensywnej profilaktyki. Osiągnięcie pożądanego efektu jest trudne, stąd tak wiele stosowanych metod leczenia, jak maści złuszczające, żele sylikonowe, ubrania uciskowe, lasery, krioterapia, steroidy i inne. Od 2004 roku autorzy stosują metodę ucisku i mechanicznego unieruchamiania brzegów rany poprzez nietypowe zastosowanie opatrunku Granuflex® Extra Thin. Do niniejszego opracowania wybrano grupę 50 pacjentów z bliznami okolicy podżuchwowej, szyi, górnej części klatki piersiowej i barku, z powodu ograniczonej możliwości stosowania wydajnego ucisku przy użyciu metod tradycyjnych. Grupa ta obejmuje 32 dzieci i 18 dorosłych z bliznami pooparzeniowymi i pooperacyjnymi. U 45 pacjentów z cyklem 5−6-dniowej aplikacji z jednodniową przerwą uzyskano zadowalający efekt. Średni czas leczenia blizn pooparzeniowych wynosił 18,6 miesiąca, a blizn pooperacyjnych − 14,2 miesiąca. Oprócz efektu terapeutycznego, metoda przynosi korzyści w formie znacznego wydłużenia czasu pomiędzy czynnościami pielęgnacyjnymi, łatwości w pielęgnacji, dobrej tolerancji niezależnie od wieku, obniżenia kosztów leczenia. Leczenie blizn z użyciem opatrunku Granuflex® Extra Thin wydaje się być korzystną alternatywą dla metod tradycyjnych.
Wpływ opatrunku membranowego z jonami srebra na florę bakteryjną chorych z żylnym owrzodzeniem podudzi
Owrzodzenia żylne podudzi stanowią problem diagnostyczny, terapeutyczny i pielęgnacyjny. Obok etiologii żylnej niewątpliwą przyczyną opóźniającą proces gojenia owrzodzeń goleni jest często towarzyszące im zakażenie rany mikroflorą patogenną. Mechanizm wpływu bakterii na opóźnienie gojenia owrzodzeń nie jest do końca poznany, jakkolwiek badania ostatnich lat wykazują, że jednym z głównych czynników opóźniających proces gojenia jest obecność w owrzodzeniu biofilmu bakteryjnego. Celem pracy była analiza dynamiki zmian flory bakteryjnej żylnych owrzodzeń podudzi leczonych opatrunkiem membranowym z jonami srebra. Do badania zakwalifikowano 57 chorych w wieku 48–68 lat, którzy byli wcześniej leczeni nieskutecznie przez okres co najmniej dwóch lat.
Leczenie miejscowe rany przewlekłej objętej procesem infekcyjnym w świetle obowiązujących wytycznych
Infekcja rany przewlekłej jest procesem prowadzącym często do nieodwracalnych zmian w organizmie pacjenta, a nawet do jego zgonu. Opracowane strategie leczenia ran przewlekłych, takie jak T.I.M.E., W.A.R. czy B.B.W.C., kładą szczególny nacisk na stosowanie odpowiednich antyseptyków w leczeniu miejscowym ran przewlekłych oraz na wprowadzenie odpowiedniego algorytmu działania, rozróżniającego stosowanie antyseptyków oraz lawaseptyków. Antyseptyki przeznaczone do leczenia ran przewlekłych powinny cechować się niską cytotoksycznością oraz szerokim spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej, a ich stosowanie nie powinno zakłócać procesu gojenia rany lub prowadzić do niekorzystnych interakcji z innymi środkami użytymi w terapii.
Wyniki kontrolowanych i porównawczych badań nad ranami niegojącymi się: zalecenia służące podniesieniu jakości danych w opiece i leczeniu ran
Zastosowanie w leczeniu ran zasad EBM (ang. Evidence Based Medicine) – praktyki medycznej opartej na dowodach – napotyka na wiele przeszkód ze względu na brak ujednoliconego podejścia, które mogłoby być stosowane w tej dziedzinie medycyny. W celu poprawy zaistniałej sytuacji, Europejskie Towarzystwo Leczenia Ran (EWMA – European Wound Management Association) powołało do życia Grupę ds. Dokumentacji Wyników Pacjenta (Patient Outcome Group), której celem jest opracowanie zaleceń dotyczących sposobów gromadzenia informacji klinicznej z dziedziny leczenia i opieki nad ranami. W niniejszym dokumencie, będącym owocem pracy tej grupy, określone są kryteria umożliwiające osiągnięcie wyników wysokiej jakości w randomizowanych badaniach kontrolowanych (RCT) i badaniach klinicznych, a także zasady planowania badań w celu uzyskania powtarzalnych wyników o wysokim stopniu spójności.
Odroczona, dwuetapowa rekonstrukcja piersi z użyciem wszczepów
Obecnie na świecie w raku piersi wykonuje się więcej zabiegów oszczędzających niż amputacji. W Polsce wykrywalność raka w dalszym ciągu jest opóźniona, stąd jedynym ratunkiem dla chorej kobiety jest amputacja i rekonstrukcja piersi (jednoczasowa i wtórna). Metody odtwórcze oparte są na wykorzystaniu tkanek własnych (płaty skórno-mięśniowe uszypułowane i wolne) lub wszczepów z tworzyw sztucznych (ekspanderoproteza lub ekspander i proteza). W Klinice Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej UM w Łodzi w latach 90. ubiegłego wieku wykonano kilkadziesiąt rekonstrukcji piersi po amputacji płatami LD lub TRAM. Nowe zasady finansowania procedur medycznych przez NFZ wymusiły poszukiwanie prostszych metod leczenia. W latach 2006–2009 zakwalifikowano do rekonstrukcji 56 pacjentek w wieku 34–65 lat, które przebyły amputację piersi i leczenie uzupełniające co najmniej rok wcześniej. U trzech chorych zastosowano ekspanderoprotezy Beckera, zaś u pozostałych przeprowadzono leczenie dwuetapowe – najpierw wszczepienie ekspandera, a następnie jego wymiana na protezę.
Onkologiczny aspekt odroczonej rekonstrukcji piersi u pacjentek po mastektomii z powodu raka
Chirurgiczne leczenie raka piersi polega na operacji oszczędzającej (u 60% pacjentek) lub radykalnej mastektomii (w 40% przypadków), a rekonstrukcja wyniosłości piersiowej powinna być integralną częścią terapii chorych po amputacji. Wykonanie operacji odtwórczej nie ma wpływu na ewentualny rozwój choroby nowotworowej ani na możliwość wykrycia wznowy miejscowej. Przedmiotem naukowych dyskusji jest optymalny okres, który powinien upłynąć pomiędzy mastektomią a rekonstrukcją. Wystąpienie powikłań po natychmiastowej rekonstrukcji piersi może opóźnić tę terapię. Odtworzenie piersi po amputacji w późniejszym czasie nie koliduje z adjuwantową terapią operowanej okolicy (chemio- i/lub radioterapią), pozwala na ocenę porównawczą przeciwległej piersi przed zakończeniem rekonstrukcji i umożliwia wdrożenie ewentualnego leczenia onkologicznego lub korekty kształtu istniejącego sutka.
