Efektywność wysokochłonnych opatrunków lipidokoloidowych zawierających włókna poliakrylanu i jony srebra w fazie zapalnej gojenia ran przewlekłych
Rany przewlekłe, niezależnie od różnorodnej etiopatogenezy, charakteryzują się zawsze spowolnieniem lub zatrzymaniem procesu gojenia. Najczęściej ma to miejsce we wstępnej fazie – oczyszczania – nazywanej także zapalną. Przyczynia się do tego niekorzystna charakterystyka rany: wysoki stopień zanieczyszczenia zdewitalizowanymi tkankami oraz nasilona kolonizacja bakterii zdolnych do tworzenia biofilmu. Niezależnymi czynnikami są współistniejące stany chorobowe osłabiające proces gojenia. W niniejszej pracy przedstawiono problematykę obniżonej efektywności fazy zapalnej ran przewlekłych, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji miejscowego wspomagania gojenia na tym etapie. Zaprezentowano aktualny stan wiedzy, dotyczący nowoczesnych opatrunków przeznaczonych do miejscowego leczenia ran, w przypadku których proces gojenia zatrzymał się w fazie zapalnej. Omówiono także obiecujące wyniki badań jednego z nowatorskich opatrunków z tej grupy, opartego na zaawansowanej technologii koherentnych włókien poliakrylanu, połączonych z matrycą lipidokoloidową, zawierającą aktywne jony srebra.
Rola tlenu w procesie gojenia ran
Tlen jest pierwiastkiem niezbędnym do prawidłowego gojenia ran. Aktywuje on w miejscu zranienia procesy związane z naprawą uszkodzonej tkanki poprzez wpływ na produkcję kolagenu oraz szereg czynników, takich jak między innymi: interleukiny, VEGF, PDGF, endotelina-1 oraz TGF-β. W ostatnich latach opracowano wiele metod terapeutycznych, opartych na podawaniu tlenu i ozonu na rany przewlekłe. Bardzo obiecujące jest wykorzystanie komór hiperbarycznych, mieszanek tlenowo-ozonowych oraz miejscowej tlenoterapii.
Złamanie otwarte kości przedramienia, szczególny rodzaj przewlekłej ranu urazowej – opis przypadku
U większości pacjentów leczenie złamania otwartego z towarzyszącymi mnogimi
uszkodzeniami tkanek miękkich otaczających kość jest utrudnione i jednocześnie długotrwałe.
Poza podstawowym postępowaniem – polegającym na repozycji oraz stabilizacji
odłamów kostnych – konieczna jest również czasochłonna terapia urazowej rany przewlekłej.
W większości przypadków niezbędne jest leczenie operacyjne oraz zastosowanie antybiotykoterapii
o szerokim spektrum. W celu przyspieszonego oraz ostatecznego pokrycia ubytków
tkankowych – oprócz podstawowego postępowania z raną – niezbędne okazują się dodatkowe
procedury. W niniejszej pracy zaprezentowano korzyści płynące z wczesnego zastosowania
miejscowej terapii podciśnieniowej (NPWT). Leczenie podciśnieniem – oprócz przyspieszenia
procesu gojenia – na wielu płaszczyznach regeneracji tkankowej może skutecznie ograniczać
ryzyko zakażenia powierzchownego (obejmującego tkanki miękkie) oraz głębokiego (penetrującego
do kości i szpiku), które nierozerwalnie wiąże się z przebiegiem powikłanego złamania
otwartego.
Rola argininy w procesie gojenia ran
Suplementacja argininy ma znamienny i pozytywny wpływ na proces gojenia
ran. Jednakże mechanizmy leżące u podstaw tych procesów nie są do końca poznane. Sugeruje
się, że pewną rolę odgrywa mediator wazodylatacji NO oraz dalsze procesy zachodzące podczas
gojenia, tj.: indukcja angiogenezy, nabłonkowanie oraz powstawanie macierzy pozakomórkowej.
Efektywność wysokochłonnych opatrunków lipidokoloidowych zawierających włókna poliakrylanu i jony srebra w fazie zapalnej gojenia ran przewlekłych
Rany przewlekłe, niezależnie od różnorodnej etiopatogenezy, charakteryzują się zawsze spowolnieniem lub zatrzymaniem procesu gojenia. Najczęściej ma to miejsce we wstępnej fazie – oczyszczania – nazywanej także zapalną. Przyczynia się do tego niekorzystna charakterystyka rany: wysoki stopień zanieczyszczenia zdewitalizowanymi tkankami oraz nasilona kolonizacja bakterii zdolnych do tworzenia biofilmu. Niezależnymi czynnikami są współistniejące stany chorobowe osłabiające proces gojenia. W niniejszej pracy przedstawiono problematykę obniżonej efektywności fazy zapalnej ran przewlekłych, ze szczególnym uwzględnieniem koncepcji miejscowego wspomagania gojenia na tym etapie. Zaprezentowano aktualny stan wiedzy, dotyczący nowoczesnych opatrunków przeznaczonych do miejscowego leczenia ran, w przypadku których proces gojenia zatrzymał się w fazie zapalnej. Omówiono także obiecujące wyniki badań jednego z nowatorskich opatrunków z tej grupy, opartego na zaawansowanej technologii koherentnych włókien poliakrylanu, połączonych z matrycą lipidokoloidową, zawierającą aktywne jony srebra.
Procedura fizykoterapeutycznej aplikacji ozonu w przebiegu ekstrakcji zębów ósmych – doniesienie wstępne
W praktyce stomatologicznej poszukuje się coraz skuteczniejszych metod walki ze stresem, strachem i dolegliwościami bólowymi u pacjentów. Stałym dążeniem jest również maksymala eliminacja powikłań, które mogą wystąpić na każdym etapie leczenia. W celu ich zniwelowania lekarz stomatolog ma do dyspozycji szereg zabiegów fizykoterapeutycznych. Jednym z nich jest aplikacja ozonu, którą można wykorzystać w postaci gazowej lub bezpośredniego kontaktu z sondą. W badaniach zastosowano aparat OzonyTron™ (MyMed). Dodatkowo posiłkowano się generatorem ozonu OzoTop™ (TTT), wykorzystującym podaż gazową. Za bardzo dobry efekt leczenia uznano brak jakichkolwiek powikłań pozabiegowych, likwidację bólu, minimalizację krwawienia po ekstrakcji oraz brak obrzęku i szczękościsku po zabiegu.
Święci Kosma i Damian – bezpieniężni patroni transplantacji
Wielu świętych jest patronami osób z różnymi chorobami. W pracy autorzy przedstawili życie świętych braci – Kosmy i Damiana – patronów chorych z przeszczepami oraz transplantologii.
Zastosowanie soli srebrowej sulfatiazolu w leczeniu odleżyn – opis przypadku
Odleżyny, ze względu na wielopłaszczyznowość patogenezy i trudności związane z leczeniem, wciąż stanowią wyzwanie dla zespołu terapeutycznego. Terapia obejmuje zarówno stosowanie preparatów miejscowych, jak i prowadzenie działań ogólnoustrojowych. Naukowo dowiedziono skuteczności srebra w leczeniu ran odleżynowych. Celem pracy było przedstawienie zastosowania sulfatiazolu srebrowego w leczeniu miejscowym odleżyn u dwóch pacjentek hospitalizowanych w 2014 roku na Oddziale Chorób Wewnętrznych i Alergologii oraz na Oddziale Intensywnej Opieki Kardiologicznej Oddziału Kardiologii Szpitala Specjalistycznego im. J. Dietla w Krakowie. W postępowaniu leczniczym wykorzystano: klasyfikację odleżyn według Thorrance’a, tzw. kolorowy system klasyfikacji ran przewlekłych, skalę ADL oraz wskaźnik BMI. W wyniku zastosowania preparatu srebra (krem Argosulfan®) uzyskano ziarninowanie łożyska ran odleżynowych. Wykorzystanie preparatu ze srebrem oraz wdrożenie działań zgodnych z koncepcją TIME wpływa na zwiększenie szansy wyleczenia odleżyn.
Leczenie piorunującej rany odleżynowej z wykorzystaniem rekomendacji dotyczących profilaktyki przeciwodleżynowej – opis przypadku
Pomimo wielokierunkowych działań w zakresie profilaktyki pierwotnej i optymalnej profesjonalnej opieki nad unieruchomionymi pacjentami, często dochodzi do rozwoju odleżyn, powstających głównie w wyniku stanu klinicznego chorych. Proces leczenia rany przewlekłej jest wieloczynnikowy i długotrwały. Interdyscyplinarny zespół ekspertów z Polskiego Towarzystwa Leczenia Ran (PTLR) w 2010 roku opublikował zalecenia dotyczące profilaktyki i leczenia odleżyn. Celem pracy było przedstawienie procesu gojenia piorunującej rany odleżynowej okolicy krzyżowej z zastosowaniem wtórnej profilaktyki przeciwodleżynowej rekomendowanej przez PTLR.
Zapalenie krążka międzykręgowego i ropień mięśnia biodrowo-lędźwiowego jako powikłanie zakażenia kości śródstopia w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej. Opis przypadku
Zakażenie kości stopy to powikłanie występujące w prawie 20% infekcji w przebiegu zespołu stopy cukrzycowej (ZSC). W przypadku nieprawidłowego leczenia przyczynia się do zwiększenia ryzyka amputacji kończyny dolnej. Zakażenie powstaje głównie jako powikłanie owrzodzenia neuropatycznego ze zniszczeniem tkanek miękkich otaczających kość. Leczenie zachowawcze polega na stosowaniu długotrwałej antybiotykoterapii. Infekcje w przebiegu ZSC mogą rozprzestrzeniać się drogą krwiopochodną i powodować powstawanie odległych ognisk zakażenia (zakażenie krążka międzykręgowego, ropnie). Niniejsza praca ma na celu przedstawienie przypadku pacjenta z zakażeniem struktur kręgosłupa oraz zwiększenie świadomości dotyczącej tego powikłania ZSC.
