Pobyt noworodka w oddziale intensywnej terapii (OIT) wiąże się z licznymi bolesnymi procedurami medycznymi. Zgodnie z aktualną wiedzą, w postępowaniu przeciwbólowym w tej grupie pacjentów zaleca się stosowanie zarówno farmakologicznych, jak i niefarmakologicznych sposobów łagodzenia bólu. Do najważniejszych niefarmakologicznych metod należą: nieodżywcze ssanie smoczka, kangurowanie, facilitated tucking (FT), podawanie roztworu glukozy lub sacharozy oraz karmienie piersią. W zapobieganiu bólu u noworodków należy podkreślić szczególną rolę personelu pielęgniarskiego, który opiekuje się pacjentem w sposób ciągły oraz odpowiada za przebieg wielu procedur terapeutycznych i diagnostycznych. W niniejszej pracy przedstawiono niefarmakologiczne strategie łagodzenia bólu u noworodków. Omówiono poszczególne techniki, wskazania oraz przeciwwskazania do ich stosowania, a także uwzględniono ocenę ich skuteczności.
Pobyt noworodka w oddziale intensywnej terapii (OIT) wiąże się z licznymi bolesnymi procedurami medycznymi. Zgodnie z aktualną wiedzą, w postępowaniu przeciwbólowym w tej grupie pacjentów zaleca się stosowanie zarówno farmakologicznych, jak i niefarmakologicznych sposobów łagodzenia bólu. Do najważniejszych niefarmakologicznych metod należą: nieodżywcze ssanie smoczka, kangurowanie, facilitated tucking (FT), podawanie roztworu glukozy lub sacharozy oraz karmienie piersią. W zapobieganiu bólu u noworodków należy podkreślić szczególną rolę personelu pielęgniarskiego, który opiekuje się pacjentem w sposób ciągły oraz odpowiada za przebieg wielu procedur terapeutycznych i diagnostycznych. W niniejszej pracy przedstawiono niefarmakologiczne strategie łagodzenia bólu u noworodków. Omówiono poszczególne techniki, wskazania oraz przeciwwskazania do ich stosowania, a także uwzględniono ocenę ich skuteczności.
Operacje zakończone wytworzeniem stałej lub czasowej stomii należą do najbardziej obciążających zabiegów okresu noworodkowego. Konsekwencją ingerencji chirurgicznej jest utrata naturalnych funkcji wydalania. Jeżeli stomia została wyłoniona na stałe, wiąże się z obciążeniem psychicznym z powodu nieodwracalności sytuacji oraz dyskomfortu dotyczącego dalszego życia. Stomia czasowa stanowi natomiast sytuację przejściową między kolejnymi operacjami. W pierwszym okresie po zabiegu wyłonienia przetoki personel pielęgniarski stara się ułatwić rodzicom oraz opiekunom odnalezienie się w tej trudnej dla nich sytuacji – edukuje, jak właściwie pielęgnować stomię dziecka, a ponadto jest źródłem wiedzy na temat samej choroby oraz operacji i opieki. Na proces leczenia i zdrowienia dziecka wpływa nie tylko wczesna i trafna diagnoza, lecz także odpowiednia pielęgnacja (gwarantująca jakość i ciągłość opieki) oraz umiejętne włączenie rodziców do procesu leczenia i pielęgnowania dziecka już w oddziale intensywnej terapii (OIT). Wiedza, odpowiedzialność i profesjonalizm personelu mają wpływ na końcowy pozytywny wynik terapii. Celem pracy było przedstawienie informacji dotyczących opieki pielęgniarskiej nad noworodkiem z wyłonioną przetoką jelitową oraz przedstawienie zadań w aspekcie działań pielęgnacyjnych i edukacyjnych podejmowanych zarówno wobec dziecka, jak i jego opiekunów. W polskiej literaturze medycznej wciąż jest stosunkowo niewiele pozycji poświęconych problematyce pielęgnowania stomii jelitowej u noworodków. Ciągły postęp w medycynie wymaga stosowania nowszych metod leczenia. Skutkuje to tym, że personel pielęgniarski musi mieć coraz większą wiedzę – dotyczącą zarówno samych schorzeń, jak i planowania procesu pielęgnowania.
Opieka nad noworodkiem z przetoką jelitową wymaga podejmowania wielokierunkowych działań. Około 75% stomii u pacjentów poniżej 18. roku życia jest wyłanianych w grupie noworodków i niemowląt. Z powodu niejednokrotnie nakładających się innych chorób – wad serca czy niewydolności oddechowej – a także obecności niekorzystnych czynników, wzrasta ryzyko powikłań pooperacyjnych w postaci zaburzenia procesu gojenia się stomii i prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku noworodka z wyłonioną ileostomią, u którego proces terapeutyczny odbywał się bez powikłań, a podjęte działania były zgodne z obowiązującymi rekomendacjami.
Pacjenci z BMI powyżej 35, określani jako bardzo otyli (ang. morbidly obese), ze względu na liczne obciążenia oraz choroby towarzyszące (głownie ze strony układu krążenia i oddechowego oraz zaburzenia metaboliczne) stanowią istotny problem terapeutyczny i pielęgnacyjny w oddziale intensywnej terapii (OIT). Opieka nad chorym bariatrycznym powinna opierać się na indywidualnym, kompleksowym oraz starannie zaplanowanym schemacie postępowania. Celem pracy było przedstawienie najistotniejszych problemow związanych z leczeniem i pielęgnacją pacjenta bariatrycznego w OIT. W niniejszej pracy posłużono się metodą studium indywidualnego przypadku. Dokonano analizy dokumentacji medycznej: historii choroby, procesu pielęgnowania, wyników badań. Przedstawiono opis przypadku 35-letniego chorego z otyłością olbrzymią, który został przyjęty na OIT z powodu ciężkiej postaci ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) i wstrząsu septycznego. Pacjent był nieprzytomny, sedowany, zaintubowany, mechanicznie wentylowany. Z uwagi na niestabilność hemodynamiczną u mężczyzny stosowano aminy katecholowe we wlewach infuzyjnych. W kolejnych dniach hospitalizacji wystąpiły objawy ostrego uszkodzenia nerek (AKI), zdecydowano o rozpoczęciu ciągłej terapii nerkozastępczej. W dniu przyjęcia chorego do OIT na pośladkach zlokalizowano zmiany skórne (odleżyny) w postaci żywoczerwonej, obficie krwawiącej rany. Na plecach znajdowały się liczne otarcia naskórka. Ze względu na otyłość występowały trudności w pielęgnacji, tj.: w zmianie pozycji, toalecie ciała, pielęgnacji odleżyny. Mimo intensywnego leczenia nie uzyskano poprawy stanu chorego. Pielęgnacja i leczenie pacjenta bariatrycznego w warunkach OIT stanowi wyzwanie dla całego zespołu terapeutycznego, wymaga rzetelnej wiedzy i umiejętności. Holistyczna opieka, opracowanie standardów i procedur dotyczących pielęgnacji oraz leczenia osób otyłych może bezpośrednio wpływać na jakość opieki i gwarantować skuteczność terapeutyczną.
U pacjentów przebywających w oddziałach anestezjologii i intensywnej terapii (OAiIT) z powodu ciężkiej choroby występuje zwiększone ryzyko rozwinięcia się majaczenia stanu ciężkiego, które uznano za jedno z najczęstszych powikłań hospitalizacji na tym oddziale. Pomimo częstego występowania delirium w OAiIT, naukowcy wykazali, że jest to problem konsekwentnie pomijany i często nierozpoznawany. Świadomość możliwości występowania majaczenia, znajomość kryteriów rozpoznawania oraz jego klinicznych podtypów stanowi klucz do wczesnego wykrywania i leczenia. W niniejszym artykule dokonano przeglądu aktualnej literatury dotyczącej stosowania narzędzi oceny do diagnozowania majaczenia i konsekwencji opieki nad pacjentem z tym zaburzeniem.
W pracy przedstawiono uwarunkowania hipotermii okołooperacyjnej, jej znaczenie kliniczne dla przebiegu procesu leczenia i zdrowienia pacjentów, a także aspekty ekonomiczne związane ze stosowaniem bądź zaniechaniem prewencji. Odniesiono się do realizacji ogólnoniemieckiego „Standardu S3” w praktyce klinicznej na przykładzie zintegrowanego bloku operacyjnego w Klinice Uniwersyteckiej Eppendorf w Hamburgu (Niemcy).
Cewnikowanie dróg moczowych jest powszechnym zabiegiem stosowanym w szpitalach oraz placówkach sprawujących długoterminową opiekę nad chorymi. Jest to zabieg inwazyjny, wykonywany ze wskazań medycznych oraz w celu poprawy jakości życia pacjenta. Obecność cewnika w drogach moczowych wiąże się z wysokim ryzykiem wystąpienia infekcji dróg moczowych. Stosowanie antybiotyków w leczeniu zakażeń układu moczowego związanych z obecnością cewnika niesie za sobą ryzyko izolacji szczepów wielolekoopornych, co jest szczególnie niebezpieczne dla pacjentów, którzy muszą być cewnikowani przewlekle. Z tego względu szczególny nacisk kładzie się na profilaktykę zakażeń odcewnikowych. Pojawienie się na rynku polskim systemów do płukania cewników Uro-Tainer® jest szansą na poprawę jakości opieki nad cewnikami w placówkach polskiej ochrony zdrowia. Różnorodność produktów Uro-Tainer® pozwala dobrać system do sytuacji klinicznej pacjenta. Udowodniono, że płukanie cewnika z użyciem tego systemu pozwala na: długie utrzymanie cewnika drożnego i czystego; zmniejszenie częstości konieczności zmiany cewnika oraz usunięcie z cewnika i pęcherza moczowego inkrustacji struwitowych oraz drobnoustrojów chorobotwórczych, nawet w postaci biofilmu. Dzięki temu znacznie maleje ryzyko powstania infekcji i indukcji szczepów wielolekoopornych. Dodatkowo systemy Uro-Tainer® są odpowiednie do samodzielnego stosowania przez pacjenta.
Nieprawidłowy styl życia współczesnych społeczeństw niesie ze sobą bardzo negatywne skutki zdrowotne, których konsekwencje są szczególnie niebezpieczne dla młodych ludzi w okresie dojrzewania. Świadomość uczniów szkół średnich odnośnie szeroko pojętego zdrowia jest dość zróżnicowana, natomiast poziom ich zachowań prozdrowotnych bardzo często niezadowalający, a w wielu wypadkach nawet niepoprawny. Dlatego też poznanie i ocena stylu życia młodzieży oraz ich poglądów dotyczących znaczenia stylu życia w kształtowaniu i zachowaniu własnego zdrowia jest bardzo ważnym elementem działań prozdrowotnych. Celem pracy było zaprezentowanie poziomu wiedzy uczniów szkół średnich na temat zdrowego stylu życia i potencjalnych korzyści z niego wynikających. W badaniach zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z użyciem techniki ankietowej. Narzędzie badawcze stanowił kwestionariusz ankiety opracowany przez Autorki. Badania przeprowadzono w okresie od 10 do 15 kwietnia 2017 roku w grupie 200 osób różnej płci w wieku od 16 do 20 lat, uczęszczających do dwóch rzeszowskich szkół średnich. Uzyskane informacje zostały poddane analizie statystycznej, w której wykorzystano metodę testu niezależności.
Wstęp Zjawisko odczuwania bólu towarzyszy człowiekowi od zawsze i stanowi przedmiot wielu badań – zarówno w dziedzinie medycyny czy psychologii, jak i innych nauk. Cel Celem niniejszej pracy była subiektywna ocena bólu pourazowego oraz czynników mających wpływ na jego natężenie u chorych po złamaniach kończyn. Ocenie poddano również skuteczność leczenia przeciwbólowego w okresie okołourazowym. Materiał i metody Badania zostały przeprowadzone w grupie 100 pacjentów oddziału o profilu zabiegowym. Jako narzędzie badawcze zastosowano ankietę własnego autorstwa oraz skalę VAS. Wyniki Analizując poziom natężenia bólu po urazie stwierdzono, iż nie jest on zależny od wieku. Natomiast, biorąc pod uwagę dolegliwości bólowe po udzieleniu pierwszej pomocy medycznej oraz po leczeniu w SOR, postawiono tezę, że wraz z wiekiem wzrasta poziom natężenia bólu. Poziom wykształcenia również wpływał na odczuwanie bólu – im niższy poziom wykształcenia ankietowanych, tym silniejsze były dolegliwości bólowe po udzieleniu pomocy medycznej oraz po leczeniu w SOR. W grupie osób młodszych częściej występowały złamania kończyn górnych, a u osób starszych – kończyn dolnych. Badania diagnostyczne były boleśniejsze dla starszych pacjentów. U większości badanych ból utrudniał normalne funkcjonowanie – szczególnie u osób z niższym poziomem wykształcenia oraz przebywających na emeryturze lub rencie. Wykazano, że poziom natężenia dolegliwości bólowych po doznanym urazie był bardzo wysoki – po zabezpieczeniu przez zespół ratownictwa medycznego oraz po podjętym leczeniu w SOR. Ponadto 21% badanych wskazało, że na tym etapie nie został im podany żaden lek przeciwbólowy. Wnioski Ból po urazowych złamaniach kończyn jest odczuwany przez większość pacjentów jako bardzo silny. Przedszpitalne i pooperacyjne leczenie bólu pourazowego jest niedostateczne. Należy opracować wytyczne leczenia bólu dla zespołów ratownictwa medycznego.
U chorych przebywających w oddziale intensywnej terapii (OIT), m.in. na skutek zastosowania wentylacji mechanicznej i głębokiej sedacji, dochodzi często do upośledzenia naturalnych mechanizmów obronnych oka, takich jak odruchowe zamykanie powiek czy produkcja łez. Zaburzenia te mogą doprowadzić do uszkodzenia powierzchni oka, które – jeżeli w porę nie zostanie zauważone – może skutkować poważnymi zaburzeniami widzenia, ze ślepotą włącznie.
Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) jest stanem niespodziewanym, trudnym do przewidzenia i tragicznym w skutkach, ponieważ kończy się często śmiercią pacjenta. NZK to zjawisko niełatwe, bo śmierć we współczesnym świecie jest z jednej strony niezauważana, a z drugiej na tyle powszechna, że często skutkuje to zrutynizowaniem działań pracowników medycznych w tym obszarze. Lęk przed kontaktem ze śmiercią wyzwalany jest w dużej mierze przez niewiedzę, która paraliżuje chęć pomagania umierającemu człowiekowi. Dlatego też tak ważna jest ciągła edukacja personelu medycznego, udział w odczytach czy konferencjach pozwalających na zrozumienie istoty śmierci i przyjęcie należnych standardów obcowania z umierającym. Obecnie często rezygnuje się z leczenia pozycjonowanego z perspektywy lekarza na rzecz leczenia ukierunkowanego na indywidualnego pacjenta, z uwzględnieniem jego woli i z poszanowaniem jego autonomii. Kluczowy dział w prawie medycznym zajmują prawa pacjenta, które są zespołem norm określających uprawnienia osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych. Prawa te pozwalają na wyznaczenie pozycji chorego w trakcie zapewniania mu świadczeń zdrowotnych. Jednym ze składowych praw pacjenta jest prawo do poszanowania godności oraz do umierania w spokoju i godności. Ich realizacja wymaga dbałości o jakość życia na jego finalnym etapie – nie tylko poprzez stosowanie odpowiednich procedur medycznych, lecz także przez umożliwienie pacjentowi otrzymania wsparcia ze strony osób najbliższych.
W niniejszej pracy przedstawiono badanie różnicowe oraz ocenę ran przewlekłych, na podstawie których personel pielęgniarski podejmuje interwencje i planuje proces pielęgnowania chorego z owrzodzeniem. Dodatkowo zawarto schemat postępowania z pacjentem z raną przewlekłą.
Powikłania oddechowe u pacjentów wentylowanych mechanicznie leczonych na oddziałach intensywnej terapii (OIT) występują u około 10%, przyczyniając się tym samym do zwiększenia śmiertelności (9–13%). Zapobieganie tym powikłaniom, w tym VAP, stanowi ważny element terapii i opieki pielęgniarskiej nad osobami hospitalizowanymi w OIT. Przegląd aktualnych doniesień wskazuje na konieczność wprowadzenia pakietu działań charakteryzujących się najwyższą skutecznością oraz kontynuację badań w tym zakresie, z uwzględnieniem roli poszczególnych składowych pakietu prewencyjnego.
Wstęp Zakładanie dostępów naczyniowych żylnych to procedura inwazyjna, jednak w związku z dużą częstotliwością wykonywania przez personel medyczny jest traktowana rutynowo. Skutkuje to często działaniem ukierunkowanym na samo wprowadzenie kaniuli w naczynie, a zarazem brakiem analizowania punktów krytycznych i ryzyka wystąpienia możliwych powikłań. Cel Analiza punktów krytycznych w postępowaniu z dostępem naczyniowym żylnym w praktyce zespołów ratownictwa medycznego (ZRM). Materiał i metody Badanie zostało przeprowadzone z wykorzystaniem metody sondażu diagnostycznego, przy użyciu anonimowej ankiety. Grupa badana liczyła 79 ratowników medycznych, członków zespołów ratownictwa medycznego (ZRM). Wyniki W niniejszym badaniu uzyskano wyniki zbliżone do wyników z innych badań. Pod uwagę brana była głównie higiena i ochrona rąk, odnośnie której w każdej grupie pracowników ochrony zdrowia wyniki nie są zadowalające. W zestawieniu z innymi badaniami gorsze wyniki uzyskano odnośnie odsetka osób podających rutynowo leki do górnego portu wenflonu oraz dotykających miejsce wkłucia po jego odkażeniu. Duża grupa ratowników była nieświadoma, że ich działania mają realny wpływ na częstotliwość występowania zakażeń krwi. Porównując badania, dużo lepiej prezentował się aspekt używania tej samej kaniuli do ponownej próby założenia wkłucia. Większość ratowników posiada umiejętność dezynfekowania miejsca wprowadzenia kaniuli. Wnioski Ratownicy mają wiedzę teoretyczną odnośnie elementów procedury zakładania wkłucia, jednak w praktyce nie zawsze przestrzegają wszystkich zasad. Ich sposób postępowania często zależy od okoliczności, a przede wszystkim od presji czasu związanej ze złym stanem poszkodowanego. Szkolenia związane z tym tematem lub odpowiednie procedury obowiązujące w miejscach pracy mogłyby poprawić sytuację.
Anestezjologia jest dyscypliną medycyny mającą zapewnić wysoki standard bezpieczeństwa i jakości procedur wykonywanych w ramach praktyki
Anestezjologicznej oraz w oddziale intensywnej terapii (OIT). Na całym świecie w skali roku znieczulanych jest około 230 milionów ludzi. U 7 milionów z nich dochodzi do ciężkich powikłań o charakterze chirurgicznym. U jednego miliona osób (z 230 milionów) występujące powikłania kończą się śmiercią; 20% powikłań śmiertelnych (około 200 000) przypada na Europę
Ból jest wielowymiarowym odczuciem, swoistym doznaniem doświadczanym subiektywnie przez człowieka, na które wpływają czynniki, takie jak: pochodzenie kulturowe, osobiste doświadczenia z przeszłości, przynależność etniczna, religia oraz sytuacja społeczna. Ze względu na wszystkie wymienione czynniki oddziałujące na odczuwanie bólu, jego łagodzenie pozostaje wyzwaniem dla pielęgniarek oddziałów intensywnej opieki (OIT). Życie bez bólu jest podstawowym prawem człowieka.
Niedożywienie pacjenta stanowi jeden z czynników predysponujących do powstawania ran odleżynowych, a także w istotny sposób zaburza proces gojenia. Obecnie w coraz większej liczbie badań zajmujących się problematyką odleżyn i trudno gojących ran podkreśla się znaczenie leczenia żywieniowego w kompleksowej opiece nad chorym. Zastosowanie odpowiedniej interwencji żywieniowej w celu wyrównania niedoborów pokarmowych w pozytywny sposób wpływa na proces gojenia oraz przyspiesza powrót pacjenta do zdrowia. Celem niniejszej pracy było przedstawienie – na podstawie zaprezentowanego opisu przypadku – korzyści płynących ze stosowania specjalistycznych preparatów doustnych i dojelitowych o wzbogaconym składzie w leczeniu ran odleżynowych.
W niniejszej pracy przedstawiono rekomendacje miejscowego leczenia ran przewlekłych, omówiono dostępne nowoczesne opatrunki i zasady ich doboru. Dodatkowo zaprezentowano algorytm postępowania z owrzodzeniem przewlekłym/raną niegojącą się zakażoną.
W ostatnich latach opublikowano wyniki badań potwierdzające poprawę leczenia, związaną z działaniem w ramach protokołu kompleksowej opieki okołooperacyjnej (ERAS) w różnych dyscyplinach chirurgicznych. ERAS wymaga zaangażowania i współdziałania osób z różnych specjalności medycznych. Celem niniejszej pracy jest omówienie założeń wielopłaszczyznowego i interdyscyplinarnego programu opieki nad chorymi poddawanymi operacjom kardiochirurgicznym z minitorakotomii w celu: zmniejszenia odsetka powikłań okołooperacyjnych, skrócenia czasu pobytu w szpitalu oraz zniwelowania konieczności ponownej hospitalizacji, co ostatecznie obniża koszty leczenia. Praca ma charakter poglądowy, została opracowana na podstawie analizy wyników badań naukowych opublikowanych w czasopismach recenzowanych w latach 2008–2018 (ostatnie 10 lat) oraz doświadczeń własnych. Znajomość zasad kompleksowej opieki okołooperacyjnej wśród personelu medycznego pozwala na sprawowanie nad pacjentami w pełni profesjonalnej opieki.
W 2011 roku Centrum Kontroli i Prewencji Chorób (ang. Centers for Disease Control and Prevention – CDC) oraz Komisja Doradcza ds. Kontroli Zakażeń w Ochronie Zdrowia (ang. Healthcare Infection Control Practices Advisory Committee – HICPAC) wydały „Wytyczne zapobiegania zakażeniom krwi związanym ze stosowaniem cewników naczyniowych” [1]. W zaleceniach tych zawarto dwie
rekomendacje dotyczące stosowania opatrunków z chlorheksydyną (CHG), a także szereg strategii w obrębie wieloskładnikowych pakietów interwencyjnych, których stosowanie ma na celu zapobieganie zakażeniom związanym z cewnikami naczyniowymi (ang. catheter-related bloodstream infections – CRBSI).
Metycylinooporny Staphylococcus aureus (MRSA) jest jednym z głównych czynników etiologicznych zakażeń szpitalnych. Odsetek osób stale lub przejściowo skolonizowanych waha się w granicach od 20–30 do nawet 70%. Nosicielstwo szczepu MRSA zwiększa ryzyko zakażenia wywołanego przez ten patogen, w związku z czym pacjenci w immunosupresji, przed zabiegami inwazyjnymi oraz dializowani podlegają procesom dekolonizacji. Częste współistnienie szeregu mechanizmów oporności na powszechnie stosowane w terapii antybiotyki utrudnia eradykację szczepów S. aureus opornych na metycylinę. W Polsce lekiem z wyboru stosowanym w tym celu jest 2% mupirocyna w postaci maści do nosa. Jednakże wobec narastającej oporności gronkowca złocistego na mupirocynę oraz niskiej dostępności preparatu na rynku, istnieje konieczność poszukiwań nowego środka do dekolonizacji. Obiecującą substancją wydaje się być poliheksanidyna, która ze względu na brak indukowania oporności u bakterii, brak działania drażniącego i cytotoksycznego oraz łatwość stosowania wydaje się być dobrą alternatywą dla mupirocyny.
Oddział intensywnej terapii (OIT) jest szczególnym miejscem w szpitalu, tak jak intensywna terapia jest szczególną dziedziną medycyny. Leczenie w tego rodzaju oddziałach powinno mieć zawsze charakter interdyscyplinarny. Ważnym elementem terapii jest również pielęgnacja chorego, która w wielu przypadkach ma kluczowe znaczenie dla poprawy jego stanu ogólnego. Pacjenci chirurgiczni stanowią około połowę pacjentów leczonych na OIT. Już sam pobyt na oddziale intensywnej terapii jest dodatkowym czynnikiem ryzyka powikłań, niezależnie od komplikacji, które mogą wystąpić w czasie leczenia choroby podstawowej. Dlatego terapia tej grupy chorych stanowi duże wyzwanie dla personelu, który musi posiadać najwyższe kwalifikacje. Niezależnie od wytycznych i danych zawartych w literaturze należy pamiętać, że każdy pacjent wymaga indywidualnej diagnostyki i terapii.
W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek plastycznego zapalenia oskrzeli u ośmioletniej dziewczynki z zespołem niedorozwoju lewego serca (HLHS) po operacji metodą Fontana. Plastic bronchitis należy do rzadkich (1–4%), późnych powikłań operacji Fontana u pacjentów z sercem czynnościowo jednokomorowym. HLHS jest złożoną wadą o dużej różnorodności anatomicznej, polegającą na niedorozwoju struktur lewej części serca, wiążącą się z brakiem możliwości odtworzenia prawidłowych warunków anatomicznych. Typowym objawem plastycznego zapalenia oskrzeli jest odkrztuszanie wydzieliny o charakterze odlewów drzewa oskrzelowego. Pozostałymi symptomami są: duszność, przewlekły kaszel, asymetria szmeru oddechowego oraz pogorszenie tolerancji wysiłku. Objawy te mogą imitować przewlekającą się infekcję, astmę oskrzelową czy ciało obce w drogach oddechowych, co utrudnia i opóźnia rozpoznanie.
Na oddziałach anestezjologii i intensywnej terapii (OAiIT), na których stosuje się złożone metody leczenia (w tym również wentylację mechaniczną), występuje wyższe ryzyko rozwoju zakażeń szpitalnych (HAI). Najczęstszym zakażeniem związanym z wentylacją mechaniczną jest odrespiratorowe zapalenie płuc (VAP). Celem pracy było zaprezentowanie problematyki związanej z VAP oraz przedstawienie przypadku klinicznego respiratorowego zapalenia płuc. Określono, jaki czynnik mikrobiologiczny wpłynął na rozwój VAP u chorego przyjętego na OAiIT oraz jak w poszczególnych dniach hospitalizacji kształtowały się wartości wykładników zapalenia. Podczas analizy dokumentacji medycznej pacjenta oceniano kształtowanie się poszczególnych czynników, które były odpowiedzialne za rozpoznanie respiratorowego zapalenia płuc. Czynnikiem bakteriologicznym, który spowodował wystąpienie VAP, był Acinetobacter baumannii. Wykładniki zapalenia w poszczególnych dniach hospitalizacji pacjenta były różne i w sposób zmienny oddziaływały na jego stan.
W nowoczesnym procesie zarządzania podmiotem leczniczym należy uwzględnić szeroko pojętą jakość usług medycznych. Jest to konieczny i zarazem istotny warunek zapewnienia odpowiednich świadczeń zdrowotnych pacjentom oraz jednocześnie podnoszenia prestiżu danej placówki medycznej. W trakcie realizowania wielu procedur dotyczących opieki i leczenia chorych – między innymi: diagnostycznych, terapeutycznych, fizjoterapeutycznych, opieki pielęgniarskiej – mogą wystąpić zdarzenia niepożądane. Celem pracy jest wskazanie jak najlepszego opracowania i monitorowania procesu zgłaszania zdarzeń niepożądanych, ich rozpoznawania oraz analizowania. Dobrze opracowany system monitorowania zdarzeń niepożądanych nie powinien być problematyczny dla personelu. Prawidłowy sposób postępowania skutkuje poprawą bezpieczeństwa pacjenta, a w sytuacji wystąpienia zdarzenia niepożądanego pozwala na podejmowanie działań naprawczych i korygujących. Analizy zdarzeń niepożądanych mają także wymiar ekonomiczny i prawny, przy jednoczesnym zwiększaniu bezpieczeństwa chorych oraz ich poziomu zadowolenia z otrzymywanych świadczeń medycznych. Wyciągnięte z analiz wnioski powinny stanowić kierunek poprawy systemu zarządzania jakością. Przedstawienie właściwego podejścia personelu w zakresie znajomości i rozpoznawania zdarzenia niepożądanego, jego sprecyzowania, sposobu zgłaszania, wykonywania analiz i wprowadzania działań naprawczych oraz korygujących pozwoli na podniesienie poziomu świadczonych usług medycznych, a także na zwiększenie bezpieczeństwa zarówno pacjentów, jak i personelu.
Wstęp Personel pielęgniarski podczas wykonywania swoich obowiązków jest narażony na szereg zagrożeń zawodowych. Stały kontakt z czynnikami szkodliwymi i niebezpiecznymi oraz obciążenie psychospołeczne mogą być powodem wypadków w pracy, mieć negatywny wpływ na zdrowie oraz obniżać efektywność pracownika. Cel Celem pracy była diagnoza czynników szkodliwych występujących w środowisku pracy i ich wpływu na stan zdrowia personelu pielęgniarskiego zatrudnionego w oddziale zabiegowym. Materiał i metody W badaniu przeprowadzonym w 2017 roku wzięło udział 200 pielęgniarek, w tym 100 pielęgniarek pracujących w oddziale zabiegowym i 100 w oddziale zachowawczym. Wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety, składający się z trzech części. Udział w badaniu był dobrowolny i anonimowy. Wyniki Badane grupy nie różniły się istotnie pod względem wieku oraz doświadczenia zawodowego. Wykształcenie w obu grupach było zróżnicowane. Badane respondentki dokonały samooceny stanu zdrowia w wymiarze globalnym oraz w domenach szczegółowych, odnoszących się do: zdrowia fizycznego, stanu emocjonalnego oraz funkcjonowania społecznego. Analiza porównawcza z wykorzystaniem testu niezależności i testu U Manna-Whitney’a pozwoliła na wnikliwą ocenę. W podziale na kategorie oddziałów wyniki nie różniły się statystycznie. Wnioski Największy wpływ na zdrowie personelu pielęgniarskiego miały czynniki: biologiczne, chemiczne, fizyczne i psychiczne. Pielęgniarki zatrudnione w oddziałach zabiegowych były narażone na czynniki szkodliwe, co mogło mieć bezpośredni wpływ na pogorszenie stanu zdrowia.
Suplementacja argininy ma znamienny i pozytywny wpływ na proces gojenia ran. Jednakże mechanizmy leżące u podstaw tych procesów nie są do końca poznane. Sugeruje się, że pewną rolę odgrywa mediator wazodylatacji NO oraz dalsze procesy zachodzące podczas gojenia, tj.: indukcja angiogenezy, nabłonkowanie oraz powstawanie macierzy pozakomórkowej.
