Zastosowanie w praktyce nowoczesnych opatrunków zawierających siarczan srebra w technologii TLC

Owrzodzenia przewlekle powstają najczęściej po urazie, a większość z nich jest skontaminowana. Wszystkim owrzodzeniom przewlekłym towarzyszy stan zapalny, wywołany obecnością aktywnych metaloproteinaz (ang. matrix metalloproteinases – MMPs). Metaloproteinazy są zbudowane z fragmentów aktywnych białek, ułatwiają m.in. migrację komórek, kontrolują angiogenezę i gojenie ran. Są syntetyzowane i wydzielane do macierzy zewnątrzkomórkowej (ang. extracellular matrix – ECM) przez leukocyty, monocyty, makrofagi, granulocyty obojętnochłonne, komórki śródbłonka i komórki nowotworowe oraz przez fibroblasty i inne komórki tkanki łącznej. Spośród 28 znanych metaloproteinaz, 22 występuje u ludzi i aż 20 z nich jest cynkozależnych. U osoby zdrowej MMPs występują w formie nieaktywnej, dzięki połączeniu cynku z cysteiną (białkowy aminokwas endogenny) w ECM. Naskórkowy i śródbłonkowy czynnik wzrostu oraz interleukina pobudzają, a hormony steroidowe i czynnik wzrostu β hamują wydzielanie metaloproteinaz do macierzy zewnątrzkomórkowej. MMPs aktywują się w środowisku obojętnym lub lekko zasadowym. Pod wpływem urazu cysteina oddziela się od cynku, co powoduje powstanie stanu zapalnego tkanek, manifestującego się obrzękiem, zaczerwienieniem i zwiększoną ilością wysięku.
Po oddzieleniu cysteiny, metaloproteinazy aktywują się, powodując degradację komórek. Wzrost aktywnych MMPs powoduje zmianę pH i spadek podaży tlenu, przedłuża reakcję zapalną i opóźnia gojenie. Metaloproteinazy są odpowiedzialne za nadmierny rozpad tkanek oraz stanowią przyczynę nieprawidłowości występujących np. w neuropatycznej stopie cukrzycowej. Zwiększona ilość wysięku związana z przewlekłym stanem zapalnym tkanek występującym w owrzodzeniach przewlekłych hamuje m.in. proliferację fibroblastów.

Inwazyjne zakażenia grzybicze u chorych hematoonkologicznych – epidemiologia, diagnostyka, przebieg kliniczny i leczenie

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG, ang. invasive fungal infections – IFI) stanowią poważne zagrożenie dla życia i zdrowia chorych na nowotwory, zwłaszcza układu krwiotwórczego i chłonnego. Jest to zjawisko tak częste, iż wpłynęło na intensywny rozwój strategii profilaktyki i leczenia zakażeń. W niniejszej pracy Autorzy zwrócili uwagę na najnowsze wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia IZG, sformułowane przez Narodową Kompleksową Sieć Nowotworową (ang. National Comprehensive Cancer Network – NCCN) Stanów Zjednoczonych Ameryki (wersja 2.2016) w ramach wytycznych „Zapobieganie i leczenie zakażeń związanych z nowotworami”. Zalecenia
NCCN stanowią bardzo wartościowy zbiór wskazówek opracowanych przez panel 24 ekspertów z dziedziny chorób: zakaźnych, hematologii, chorób wewnętrznych, pulmonologii, onkologii i farmakologii na podstawie wnikliwej analizy aktualnej literatury dotyczącej tematyki oraz ich osobistych opinii odnośnie aktualnych standardów leczenia. Jednocześnie autorzy rekomendacji zastrzegają, że każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie – na podstawie uważnej obserwacji pacjenta w kontekście zrozumienia czynników ryzyka oraz lokalnej epidemiologii, w tym analizy profilu lekowrażliwości szczepów w badanym ośrodku. Rekomendacje NCCN opisywane są w skali kategorii dowodowości i uzgodnień (Tabela 1). Większość rekomendacji, odnośnie których kategoria nie jest podana, posiada rekomendację 2A.

Profilaktyka i leczenie inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych na nowotwory. Omówienie aktualnych wytycznych według NCCN

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG, ang. invasive fungal infections – IFI) stanowią poważne zagrożenie dla życia i zdrowia chorych na nowotwory, zwłaszcza układu krwiotwórczego i chłonnego. Jest to zjawisko tak częste, iż wpłynęło na intensywny rozwój strategii profilaktyki i leczenia zakażeń. W niniejszej pracy Autorzy zwrócili uwagę na najnowsze wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia IZG, sformułowane przez Narodową Kompleksową Sieć Nowotworową (ang. National Comprehensive Cancer Network – NCCN) Stanów Zjednoczonych Ameryki (wersja 2.2016) w ramach wytycznych „Zapobieganie i leczenie zakażeń związanych z nowotworami”. Zalecenia
NCCN stanowią bardzo wartościowy zbiór wskazówek opracowanych przez panel 24 ekspertów z dziedziny chorób: zakaźnych, hematologii, chorób wewnętrznych, pulmonologii, onkologii i farmakologii na podstawie wnikliwej analizy aktualnej literatury dotyczącej tematyki oraz ich osobistych opinii odnośnie aktualnych standardów leczenia. Jednocześnie autorzy rekomendacji zastrzegają, że każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie – na podstawie uważnej obserwacji pacjenta w kontekście zrozumienia czynników ryzyka oraz lokalnej epidemiologii, w tym analizy profilu lekowrażliwości szczepów w badanym ośrodku. Rekomendacje NCCN opisywane są w skali kategorii dowodowości i uzgodnień (Tabela 1). Większość rekomendacji, odnośnie których kategoria nie jest podana, posiada rekomendację 2A.

Inwazyjne zakażenia grzybicze u chorych hematoonkologicznych

Inwazyjne zakażenia grzybicze (IZG, ang. invasive fungal infections – IFI) stanowią bardzo istotny klinicznie problem u chorych leczonych chemioterapią bądź poddawanych transplantacji allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. allogeneic hematopoietic stem cell transplantation – allo-HSCT) z powodu nowotworów układu krwiotwórczego. Z jednej strony stosowanie w ostatnich latach coraz agresywniejszych schematów chemioterapii, powodujących przedłużające się okresy neutropenii, prawdopodobnie przyczynia się do wzrostu zakażeń grzybami pleśniowymi (ang. invasive mould infection – IMI) [1, 2]. Z drugiej strony warto odnotować również fakt wzrostu częstości grzybic inwazyjnych u chorych niehematologicznych – np. u osób z przewlekłą niewydolnością nerek [2]. Pomimo stosowania coraz nowszych i skuteczniejszych leków przeciwgrzybiczych, śmiertelność z powodu IZG jest w dalszym ciągu bardzo wysoka i wynosi 25–64% [1, 3]. Szacuje się, że około 2% chorych hematoonkologicznych umiera z powodu inwazyjnych zakażeń grzybiczych [1]. Na gorsze rokowanie u pacjentów z IZG – poza bezpośrednim wpływem zakażenia – oddziałuje również opóźnianie chemioterapii lub stosowanie suboptymalnych dawek chemioterapii, co z kolei obniża skuteczność leczenia. Trudności diagnostyczne grzybicy inwazyjnej sprawiają, że choroba jest często rozpoznawana w bardzo zaawansowanym stadium, co prowadzi do gorszych wyników leczenia.

Fidaksomycyna w leczeniu zakażeń Clostridium difficile

Zakażenie Clostridium difficile (ang. Clostridium difficile infection – CDI) należy do najczęstszych zakażeń szpitalnych. Średnia zapadalność na CDI w Europie wynosi 4,1 na 10 000 osobodni, przy czym w Polsce według danych za lata 2012–2013, opartych na analizie materiału z ponad 20 szpitali, jest to 8,6 na 10 000 osobodni. Zakażenie C. difficile jest poważnym problemem we wszystkich krajach rozwiniętych, gdyż wiąże się z: wydłużeniem pobytu pacjentów w szpitalu, nawrotowością wynoszącą około 20–30%, znacznym zwiększeniem śmiertelności w grupie chorych hospitalizowanych oraz znacznym zwiększeniem kosztów leczenia.

Aktualne wytyczne dotyczące profilaktyki i leczenia celowanego zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych według zaleceń ECIL-5

W ciągu ostatnich 25 lat nastąpił wzrost częstości występowania inwazyjnych zakażeń grzybiczych (ang. invasive fungal infections – IFI) u pacjentów hematoonkologicznych. Jest to paradoksalnie koszt postępu, jaki dokonał się w medycynie – rośnie liczba procedur intensywnej chemioterapii, radioterapii, leczenia immunosupresyjnego oraz skutecznej antybiotykoterapii o szerokim spektrum w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Grupą chorych szczególnie narażonych na wystąpienie IFI są pacjenci poddawani procedurom przeszczepienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (ang. allogeneic hematopoietic stem cell transplantation – allo-HSCT), zwłaszcza od dawców alternatywnych. To powikłanie nadal jest obarczone wysoką śmiertelnością, czego przyczyną jest często zbyt późno postawiona diagnoza.

Objawowa niepowikłana choroba uchyłkowa okrężnicy – aktualny stan wiedzy i zasady leczenia

W ciągu ostatnich lat systematycznie zwiększa się liczba publikacji dotyczących uchyłkowatości jelit. Zmieniają się poglądy dotyczące zarówno etiopatogenezy, jak i zasad leczenia objawowej choroby uchyłkowej (ang. diverticular disease – DD) – postaci niepowikłanej oraz powikłanej. Badania epidemiologiczne jednoznacznie wskazują na wzrost częstości występowania uchyłkowatości jelita grubego w populacji całego świata. Problem ten jest szczególnie istotny w krajach rozwiniętych, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie Zachodniej. Uchyłkowatość lewej połowy jelita grubego w tych populacjach występuje głównie w starszych grupach wiekowych, z częstością do 65% u osób po 65. roku życia i 70% u osób powyżej 80. roku życia [4, 5]. Większość chorych z uchyłkowatością okrężnicy nie odczuwa żadnych dolegliwości i nie wymaga leczenia. Objawy choroby uchyłkowej występują u około 20% pacjentów, u części z nich schorzenie ma przebieg postępujący, z nawrotami zapalenia uchyłków i ryzykiem wystąpienia powikłań wymagających leczenia operacyjnego. Obserwuje się także systematyczny wzrost kosztów związanych z wizytami lekarskimi, hospitalizacjami, leczeniem zachowawczym i operacyjnym.

Evereth Publishing

Twoja prywatność jest dla nas ważna!

Szanujemy Twoją prywatność, dlatego chcemy Cię poinformować, że zaktualizowaliśmy naszą Politykę prywatności. Aby przekazać informacje dotyczące tego, w jaki sposób przetwarzamy Twoje dane osobowe, podzieliliśmy Politykę prywatności na kilka przejrzystych sekcji. Dodaliśmy także informację o Twoich prawach, np. w jaki sposób możesz uzyskać dostęp do swoich danych oraz zażądać zaprzestania ich wykorzystywania. Pełną treść polityki prywatności znajdziesz tutaj