Zakażenia szpitalne wywoływane przez mikroorganizmy chorobotwórcze – m.in.: Staphylococcus aureus, Acinetobacter baumannii, Clostridium difficile czy Streptococcus pneumoniae – stanowią realne zagrożenie dla zdrowia publicznego. Wiążą się ze zwiększoną zachorowalnością oraz śmiertelnością wśród pacjentów. Skażenie środowiska szpitalnego ma duży wpływ na rozprzestrzenianie się zakażeń, dlatego coraz większą rolę w ich przeciwdziałaniu odgrywa dezynfekcja. Usprawnienie technik dezynfekcji zapobiega kontaminacji miejsc przebywania ludzi i zwiększa bezpieczeństwo pacjentów oraz personelu medycznego.
Gram-dodatnie bakterie są najczęstszą przyczyną zakażeń skóry oraz tkanek miękkich. W pracy przedstawiono przypadek pacjentki z chorobą Leśniowskiego-Crohna i z zakażonym zbiornikiem okołoodbytniczym, u której empirycznie, w sytuacji braku możliwości wykonania drenażu chirurgicznego i pobrania materiału do posiewów bakteriologicznych,
włączono dalbawancynę.
Szczepienia ochronne są jedną z najczęściej wykonywanych procedur medycznych w dziedzinie pediatrii. Mimo że powstało na ich temat mnóstwo podręczników, wytycznych czy opracowań, lekarze praktycy nadal mają problemy z prawidłową realizacją szczepień u swoich pacjentów oraz ze znalezieniem najbardziej użytecznych źródeł pogłębiania wiedzy. W artykule przedstawiono najczęściej spotykane i najaktualniejsze problemy związane z wykonywaniem szczepień ochronnych w Polsce oraz wskazano najważniejsze pozycje piśmiennictwa pomocne dla lekarzy praktyków.
Powikłania oddechowe u pacjentów wentylowanych mechanicznie leczonych na oddziałach intensywnej terapii (OIT) występują u około 10%, przyczyniając się tym samym do zwiększenia śmiertelności (9–13%). Zapobieganie tym powikłaniom, w tym VAP, stanowi ważny element terapii i opieki pielęgniarskiej nad osobami hospitalizowanymi w OIT. Przegląd aktualnych doniesień wskazuje na konieczność wprowadzenia pakietu działań charakteryzujących się najwyższą skutecznością oraz kontynuację badań w tym zakresie, z uwzględnieniem roli poszczególnych składowych pakietu prewencyjnego.
Celem pracy była analiza fenotypowa i genotypowa szczepów Klebsiella podejrzanych o produkcję karbapenemaz typu NDM-1, izolowanych od pacjentów przebywających w szpitalach Dolnego Śląska, oraz analiza ich klonalnego pokrewieństwa konieczna do potwierdzenia ogniska epidemicznego. W ostatnich latach doszło do lawinowego wzrostu zakażeń wywoływanych przez pałeczki Klebsiella pneumoniae NDM-1 w Europie i Polsce. W związku z zagrożeniami jakie niosą za sobą te infekcje, przeprowadzono badania zgodnie ze schematem postępowania w ognisku epidemicznym: od wykrycia obecności karbapenemaz metodą enzymatyczną (test CarbaNP) i dyfuzyjno-krążkową, poprzez analizę lekooporności, do potwierdzenia obecności genu blaNDM-1 oraz określenia pokrewieństwa szczepów metodą ERIC-PCR. Uzyskane wyniki w przypadku wszystkich szczepów potwierdziły obecność genów dla karbapenemaz NDM-1. Analiza lekooporności wykazała bardzo wysoki stopień oporności na wiele grup leków, przy czym wzory oporności różniły się w zakresie niektórych antybiotyków. Analiza pokrewieństwa dowiodła wysokiego podobieństwa klonalnego większości szczepów, z wyjątkiem dwóch. Sugeruje to obecność jednego klonu (ST11) i dwóch niespokrewnionych izolatów. Porównanie wzorów pokrewieństwa i lekooporności wykazało, że szczepy niespokrewnione mogą mieć identyczny antybiogram, a szczepy pochodzące z tego samego klonu mogą wykazywać różne wzory oporności. Zależy to najprawdopodobniej od ilości kopii plazmidu NDM-1 oraz obecności innych plazmidów noszących geny oporności.
Rany przewlekłe stanowią bardzo poważny interdyscyplinarny problem medyczny. Ze względu na starzenie się społeczeństwa wskaźnik częstości ich występowania stale wzrasta, a dodatkowo rośnie wraz z wiekiem chorych. Z uwagi na współistnienie wielu czynników miejscowych oraz ogólnych, mających wpływ na prawidłowy przebieg gojenia rany, zagadnienie to nabiera jeszcze większego znaczenia. Kluczową rolę pełni tu skuteczne i nowoczesne leczenie miejscowe, optymalnie dobrane do stanu rany. W niniejszej pracy omówiono rolę, cechy i działanie oraz wskazania do stosowania poliheksametylenu biguanidu (PHMB) w leczeniu ran. Poliheksanid to antyseptyk o szerokim spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego, w tym wobec MRSA, VRE, Escherichia coli, Pseudomonas aeruginosa. Jest bezpiecznym, nietoksycznym preparatem antyseptycznym o niskim progu podrażnienia (1,3–1,6) i wysokim indeksie biozgodności, nie wywołuje oporności krzyżowej na antybiotyki, działa selektywnie wyłącznie na błonę cytoplazmatyczną drobnoustrojów, nie uszkadzając białka komórek ludzkich. Poliheksanid, mimo wcześniejszych kontrowersji, jest obecnie rekomendowany jako antyseptyk pierwszego wyboru w leczeniu ran skolonizowanych, oparzeń i w zapobieganiu zakażeniom miejsca operowanego. Wykazano jego korzystny wpływ na tworzącą się ziarninę w ranach przewlekłych, co przyspiesza gojenie, oraz działanie wpływające na znaczną lub całkowitą redukcję bólu u pacjentów z ranami.
Bakterie obecne w organizmie człowieka stanowią nawet do 2% jego masy ciała. Mikrobiota pochwy zapewnia homeostazę oraz tworzy barierę zapobiegającą kolonizacji przez drobnoustroje chorobotwórcze. W przypadku, gdy dojdzie do zachwiania równowagi mikrobiologicznej w ekosystemie pochwy, może rozwinąć się stan zwany waginozą bakteryjną, który zwiększa ryzyko zakażenia chorobami przenoszonymi drogą płciową, infekcji układu moczowego czy wystąpienia porodu przedwczesnego. W najnowszych badaniach, w których użyto sekwencji 16S rRNA do identyfikacji bakterii, opisano ponad 250 gatunków bakterii występujących w pochwie. Mikrobiota pochwy podczas trwania ciąży jest z reguły stabilniejsza, lecz niejednokrotnie występują w niej znaczące zmiany. Niewyjaśnione są nadal mechanizmy, w wyniku których u kobiet ciężarnych dochodzi do modyfikacji w składzie mikrobioty. Pomimo przeprowadzenia skutecznego leczenia waginozy bakteryjnej podczas ciąży, nie zmniejsza się ryzyko porodu przedwczesnego. Znajomość mechanizmów wpływających na zmiany mikrobioty i ograniczenie częstości zakażeń pochwy u kobiet ciężarnych może znacząco zmniejszyć odsetek porodów przedwczesnych.
Przedwczesne pęknięcie błon płodowych (PROM) stanowi istotny problem współczesnej perinatologii. Ta patologia położnicza odpowiedzialna jest za niebezpieczne – zarówno dla życia matki, jak i płodu – powikłania ciąży, takie jak: poród przedwczesny i związane z nim wcześniactwo, zapalenie błon płodowych oraz sepsa. Do czynników ryzyka wystąpienia PROM zalicza się: ciążę mnogą, niewydolność szyjki macicy, urazy brzucha oraz inwazyjne badania prenatalne. Nie bez znaczenia jest też pochodzenie etniczne, masa ciała oraz wiek matki. W licznych doniesieniach naukowych zwraca się uwagę na istotną i niezaprzeczalną rolę „nieprawidłowej” mikrobioty pochwy matki w powstawaniu tego powikłania. Udowodniono negatywny wpływ bakterii Streptococcus agalactiae, która poprzez degradację kolagenu przyczynia się do osłabienia i ograniczenia podatności łożyska na rozciąganie. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek kliniczny pacjentki, u której w 22. tygodniu ciąży doszło do PROM o etiologii infekcyjnej. Ukazuje on potrzebę wykonywania profilaktycznych badań mikrobiologicznych u kobiet w poszczególnych trymestrach ciąży w celu wykrycia potencjalnych czynników patogennych. Odpowiednio wczesne wykrycie zagrożenia i zastosowanie profilaktyki antybiotykowej może uchronić przed powikłaniami ciąży.
Zakażenia szpitalne stanowią istotną przyczynę zgonów na całym świecie. Celem badania było sprawdzenie, jaką rolę odgrywają mankiety do mierzenia ciśnienia w przenoszeniu patogenów szpitalnych. Materiał badawczy stanowiło 50 wymazów z wewnętrznych powierzchni mankietów do mierzenia ciśnienia. Skażenie badanych mankietów świadczyło o braku przestrzegania zasad prawidłowej ich dekontaminacji przez personel medyczny. Wysoki odsetek mankietów z obecnością szczepów o znanym potencjale chorobotwórczym wskazuje na potencjalnie istotną rolę ciśnieniomierzy w transmisji drobnoustrojów.
