Leczenie choroby oparzeniowej wymaga wielospecjalistycznego podejścia do chorego, ktorego stan ogolny nierzadko jest uznawany za ciężki i zagrażający życiu. Szybkie rozpoczęcie terapii prowadzonej zgodnie z najnowszymi zaleceniami pozwala znacznie zwiększyć szanse na korzystny końcowy efekt. Odpowiednio dobrana droga żywienia oraz określenie zapotrzebowania energetycznego są niezaprzeczalnie istotnymi czynnikami mającymi wpływ na leczenie chorych oparzonych, począwszy od wczesnej fazy resuscytacji, a skończywszy na poszpitalnej rehabilitacji. Zmiany metaboliczne, ktore obserwuje się u tych pacjentow, mogą utrzymywać się nawet do 24 miesięcy po urazie. W związku z tym, w procesie leczenia nie może zabraknąć odpowiedniego podejścia dietetycznego, ktore zapewnia optymalną podaż kalorii oraz składnikow odżywczych. Zbilansowana dieta, bogata w makro- i mikroelementy oraz dodatkowe antyoksydanty, jest niezbędna do złagodzenia stanow hipermetabolizmu i hiperkatabolizmu, występujących po urazie oparzeniowym. W pracy przedstawiono najważniejsze aspekty leczenia żywieniowego oraz najnowsze wytyczne, zatwierdzone przez ESPEN (ang. European Society for Parenteral and Enteral Nutrition) oraz ASPEN (ang. The American Society for Parenteral and Enteral Nutrition).
Toksyczna nekroliza naskorka (ang. toxic epidermal necrolysis – TEN), nazywana inaczej zespołem Lyella, to ciężka, zagrażająca życiu choroba prowadząca do martwicy naskorka i błon śluzowych. W przebiegu TEN często dochodzi do uszkodzenia drog oddechowych, przewodu pokarmowego, a nawet ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Groźne powikłania w postaci sepsy i dysfunkcji ważnych życiowo narządow znacznie pogarszają rokowanie. Wczesna diagnoza i szybkie umieszczenie w wyspecjalizowanym ośrodku umożliwiają zastosowanie kompleksowego i zaawansowanego leczenia. W pracy przedstawiono przypadek kliniczny toksycznej nekrolizy naskorka o ciężkim przebiegu. Podjęto rownież dyskusję dotyczącą nowoczesnej terapii TEN, zastosowanej u młodej pacjentki.
Ekspozycja na niskie temperatury może prowadzić do powstania urazu miejscowego (odmrożenie, odmrozina), ogolnego wychłodzenia całego ciała (hipotermia) albo ich kombinacji. Odmrożenie definiuje się jako stan kliniczny, w ktorym dochodzi do krystalizacji cząsteczek wody w obrębie tkanek, co prowadzi do obumierania komorek i tkanek. Urazy tego typu dzielą się na cztery stopnie. Podział ten ma jednak swoje ograniczenia kliniczne, ponieważ brak jest bezpośredniej korelacji pomiędzy przeżyciem lub utratą tkanek a rokowaniem opartym na powyższym podziale. Niektorzy klinicyści dzielą odmrożenia na powierzchowne i głębokie. We Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej od sierpnia 2009 roku leczono 26 przypadkow odmrożeń (dwa przypadki w 2009 roku, 7 – w 2010 roku, 5 – w 2011, 12 – w 2012). W pracy przedstawiono cztery przypadki leczenia odmrożeń głębokich: 1. u 17-letniego mężczyzny z odmrożeniami I/II stopnia lewego ucha i III /IV stopnia rąk, kolan i stop, leczonego opatrunkami srebrowymi; 2. u 30-letniego mężczyzny z odmrożeniami II /III stopnia rąk i stop, u ktorego stosowano substytut naskorka; 3. u 17-letniego mężczyzny z odmrożeniami II /III stopnia rąk i stop, leczonego substytutem naskorka; 4. u 70-letniego mężczyzny z odmrożeniem III /IV stopnia rąk (cukrzyca w wywiadzie), u ktorego zastosowano opatrunki srebrowe. Wszyscy pacjenci, u ktorych podczas terapii wykorzystano substytut naskorka, uniknęli amputacji. Obecnie brak jest jednolitego protokołu postępowania leczniczego w przypadku wystąpienia tego typu urazow. Odmrożenia głębokie najczęściej wymagają wykonania odległych nekrektomii, a w skrajnych przypadkach – amputacji. Najistotniejszym elementem terapii jest jak najszybsze ogrzanie uszkodzonych tkanek. W leczeniu miejscowym substytut naskorka może stanowić alternatywę w zaopatrywaniu ran odmrożeniowych po usunięciu pęcherzy do czasu ich wynaskorkowania, ponieważ chroni rany przed zakażeniem oraz wysychaniem i związanym z tym pogłębieniem/ konwersją rany odmrożeniowej. Ponadto pozwala na ograniczenie ilości zmian opatrunkow i związanego z nimi bolu.
W leczeniu rozległych oparzeń rekomenduje się agresywną resuscytację, wprowadzenie odpowiedniego żywienia oraz przeprowadzenie chirurgicznego wczesnego wycięcia rany i jej zamknięcia, co ma korzystny wpływ na obniżenie liczby zgonow. Najważniejszym wskaźnikiem rokowniczym oraz jednocześnie skuteczności leczenia jest wskaźnik śmiertelności. Celem pracy była analiza tego wskaźnika u dorosłych po leczeniu operacyjnym i zachowawczym w oparzeniach głębokich ≥15% całkowitej powierzchni ciała (CPC). Badaniem objęto 142 oparzonych (88 mężczyzn i 54 kobiety), ktorzy przebywali w Oddziale Chirurgii Plastycznej i Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala SP ZOZ w Nowej Soli w latach 2003–2006. Zachowawczo leczono 53 poszkodowanych (grupa zachowawcza – GZ), a operacyjnie – 89 (grupa operacyjna – GO). Wskaźnik śmiertelności oceniano w zależności od wieku i powierzchni oparzenia głębokiego. Na podstawie otrzymanych wynikow stwierdzono, że intensywność zgonow w obydwu grupach była bardzo zbliżona u poszkodowanych z powierzchnią oparzenia do 40% CPC. W pacjentow, u ktorych wielkość oparzenia wynosiła od 41 do 60% powierzchni ciała, obserwowano o 25% wyższą śmiertelność u osob leczonych zachowawczo niż u leczonych operacyjnie. Znamienne obniżenie wskaźnika liczby zgonow u osob po 60. roku życia z oparzeniami 21–40% CPC dotyczyło leczonych chirurgicznie (wycięcie martwicy), a nie – zachowawczo.
Wstęp Ubytki tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości stanowią duży problem terapeutyczny. Powstają najczęściej w wyniku urazu lub czynnika jatrogennego. Próby leczenia podejmowane w niewykwalifikowanych ośrodkach, najczęściej nieskuteczne, jedynie opóźniają przekazanie pacjenta do ośrodka referencyjnego, tym samym sprawiając, iż dalsze leczenie staje się niezwykle trudne. Cel pracy Przedstawienie zastosowania płata z sieci większej w chirurgii rekonstrukcyjnej na przykładzie chorych operowanych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej. Materiał i metody W latach 2011–2013 w ośrodku operowano siedmiu pacjentów z rozległymi pourazowymi lub jatrogennymi ubytkami tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości. W badanej grupie poddano ocenie wyniki leczenia chirurgicznego. Wyniki U wszystkich operowanych pacjentów uzyskano dobre wyniki leczenia. W jednym przypadku wystąpiło powikłanie w postaci częściowej brzeżnej martwicy płata, co nie wpłynęło na ostateczny efekt terapii. Wnioski Ubytki tkanek z towarzyszącą infekcją oraz martwicą kości stanowią duży problem terapeutyczny. Zastosowanie płata z sieci większej w rekonstrukcji pourazowych ubytków tkanek jest skuteczną metodą terapeutyczną.
Na zespół cieśni środbrzusznej (ang. abdominal compartment syndrome – AC S) składa się grupa objawow klinicznych charakterystycznych dla upośledzenia funkcji narządow lub układow, ktore powodują wzrost ciśnienia śródbrzusznego spowodowanego nadciśnieniem brzusznym (ang. intra-abdominal hypertension – IAH ). Ze względu na etiopatogenezę AC S można podzielić na trzy kategorie: pierwotny lub ostry, wtórny i przewlekły. Główną metodą rozpoznania zespołu cieśni brzusznej jest pomiar ciśnienia śródbrzusznego (an. intra-abdominal pressure – IA P), ktory należy przeprowadzić zawsze w przypadku podejrzenia AC S. IA P może być łatwo monitorowany poprzez dokonywanie pomiaru ciśnienia w pęcherzu moczowym. We Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej w przypadku wystąpienia podejrzenia zespołu cieśni środbrzusznej lub wzrostu ciśnienia śródbrzusznego stosuje się resuscytację płynową wraz z ciągłą dializą żylno-żylną z włączoną funkcją ultrafiltracji, co pozwala na szybkie i sprawne zmniejszenie bilansu płynowego oraz obserwowany spadek IA P. U żadnego z chorych leczonych w WCLO iChR z rozpoznanym nadciśnieniem wewnątrzbrzusznym nie wystąpiły objawy zespołu ciasnoty brzusznej.
Biochirugia, czyli metoda oczyszczania rany z tkanek martwiczych za pomocą larw Lucilia sericata, jest metodą znaną i stosowaną w chirurgii od wieków. Obecnie – z powodu rozwoju wielolekoopornych bakterii – ten rodzaj terapii przeżywa renesans. Jego prostota działania polega na wykorzystaniu do oczyszczenia rany larwy muchy plujki, żywiącej się martwymi tkankami. Korzyści płynące z zastosowania biochirurgii są potrójne: mechaniczne oczyszczenie, dezynfekcja oraz pobudzenie ziarninowania. Metoda może być wykorzystywana w przypadku wszelkich ostrych i przewlekłych ran. Na podstawie doświadczenia własnego opisano szczegółowo wskazania, wady i zalety terapii w odniesieniu do ran oparzeniowych. Metoda okazała się tania i skuteczna również w określonych przypadkach tego typu urazów.
Rozszczepy wargi i podniebienia są wadami wrodzonymi występującymi z częstotliwością 1,7/1000 żywo urodzonych dzieci. Izolowane rozszczepy podniebienia są obserwowane częściej u dziewczynek, natomiast rozszczepy wargi i podniebienia – u chłopców. Istnieje wiele klasyfikacji tej wady. Leczenie rozszczepu podniebienia stanowi wyzwanie dla licznych specjalistów. Do najważniejszych problemów związanych z tą wadą należą zaburzenia mowy, karmienia i wzrostu twarzoczaszki. Często towarzyszą jej również inne wady lub zespoły wad wrodzonych. Pomimo że patologia ta jest znana od setek lat, nadal nie ma jednolitego algorytmu jej leczenia. Na poprawę standardu życia pacjentów z rozszczepem podniebienia pracuje zespół składający się z wielu specjalistów, m.in.: otolaryngologów, pediatrów, chirurgów, ortodontów, audiologów, logopedów, pielęgniarek. Nie bez znaczenia dla dzieci i ich rodziców jest też wsparcie psychologiczne. Głównym celem leczenia rozszczepu podniebienia jest minimalizacja zaburzeń wzrostu twarzoczaszki i osiągnięcie normalnej wymowy u pacjenta. Istnieje wiele metod chirurgicznych i ich modyfikacji, a wszystkie służą poprawie funkcji podniebienia, a także wyglądu dziecka. Wiek, w którym powinno się przeprowadzać operację rozszczepu podniebienia, budzi wiele kontrowersji. Wiadomo, że wczesna rekonstrukcja podniebienia wpływa korzystnie na rozwój mowy, podczas gdy późniejsza z kolei ma korzystny wpływ na rozwój twarzoczaszki.
Oparzenie głębokie jest rodzajem urazu termicznego, który wywołuje martwicę przekraczającą swoim zasięgiem grubość skory. W skrajnych przypadkach może prowadzić do odsłonięcia struktur układu mięśniowo-szkieletowego oraz narządow wewnętrznych. Leczenie oparzeń głębokich polega na jak najszybszym wycięciu rany oparzeniowej i zamknięciu ubytku, najczęściej przy pomocy przeszczepów skóry pośredniej grubości. W przypadku odsłonięcia struktur, takich jak: kości, stawy oraz ścięgna, ubytki powłoki należy zrekonstruować z wykorzystaniem płatów tkankowych. W pracy przedstawiono przypadek mężczyzny po oparzeniu głębokim z odsłonięciem struktur kostnych obręczy barkowej, któore zostały skutecznie zaopatrzone płatem z mięśnia najszerszego grzbietu (latissimus dorsi – LD). 57-letni pacjent w stanie upojenia alkoholowego doznał oparzenia kontaktowego od grzewczej płyty elektrycznej. Mężczyzna zgłosił się do Wschodniego Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej dwa tygodnie po urazie. W wywiadzie z innych schorzeń stwierdzono: uzależnienie od alkoholu, niedożywienie oraz zakażenie HIV. W badaniu lekarskim zaobserwowano rozległą martwicę rozpływną obejmującą okolice zauszną (wraz z częścią małżowiny usznej), szyjną tylną, łopatkową i naramienną po stronie lewej. W leczeniu wstępnym usunięto tkanki martwe oraz stosowano opatrunki antyseptyczne. Po wycięciu martwicy doszło do odsłonięcia tkanek miękkich oraz struktur kostnych obręczy barkowej. Tkanki miękkie pokryto przeszczepami skórnymi, natomiast ubytek nad strukturami kostnymi zamknięto płatem z mięśnia najszerszego grzbietu, opartym na naczyniach piersiowo-grzbietowych. Dzięki zastosowanemu leczeniu uzyskano zamknięcie doznanych ran oparzeniowych. Płat LD jest prostym, szybkim i bezpiecznym sposobem zaopatrzenia ubytku tkanek miękkich z odsłonięciem struktur kostnych po oparzeniu głębokim obręczy barkowej. Może być stosowany nawet u chorych ze znacznymi obciążeniami ogolnymi (stanami chorobowymi), upośledzającymi proces gojenia ran.
Jedną ze względnie prostych i skutecznych metod pokrycia ubytków tkanek miękkich w dolnej części podudzia, okolicach stawu skokowego i pięty jest płat łydkowy. Płat ten jest oparty na naczyniach towarzyszących nerwowi łydkowemu, które łączą się z pęczkiem strzałkowym za pośrednictwem perforatorów w projekcji przegrody międzymięśniowej bocznej i może zawierać wszystkie warstwy, włącznie z tkanką mięśniową z mięśni dwubrzuścowych. Długa szypuła oraz możliwość całkowitej rotacji płata łydkowego (w razie preparowania jako płata śmigłowego) pozwalają w niektórych przypadkach na skuteczne zaopatrzenie ubytków tkanek w wymienionych okolicach.
In the presented study, the dynamics of energy supply and antioxidant energy status of erythrocytes was evaluated in adult patients with severe thermal burn shock. The concentration of lactate was found to be increased over two times in all patients suffering from severe burn shock. It indicates an oxygen deficit in the tissues of heavily burnt patients. Moreover, the development of severe hypoxia, energy deficit and the significant tension of antioxidant defense of erythrocytes was noticed during the first twenty-four hours after a burn. Our results indicate that ratio of energy supply and antioxidant status of erythrocyte is dependent on the severity of the injury, what suggests the necessity of the rapid application of anti-hypoxic and antioxidant measures. The activity of adenosine deaminase in erythrocytes may be considered the indirect marker of hypoxia level. Despite the treatment applied, the significant drop of recovered glutathione (1.5×) was observed. This phenomenon was related to the exhaustion of the patients’ antioxidant system. Only patients with the evaluated superoxide dismutase level survived the burn shock phase, what confirms the key role of aforementioned enzyme in antioxidant defense in burned patients.
Retrospektywnej analizie poddano 508 chorych operowanych z powodu zaawansowanych nowotworów regionu głowy i szyi, u których zastosowano 546 płatów wyspowych z mięśnia piersiowego większego (ang. pedicled pectoralis major flap – PMF). Z powodu nowotworu dna jamy ustnej i języka operowano 252 pacjentów, u których do rekonstrukcji utraconych tkanek miękkich zastosowano mięsień piersiowy większy (ang. pedicled pectoralis major – PPM). 118 chorych operowano z powodu nowotworu ustnej części gardła; pozostali przeszli zabiegi spowodowane zaawansowanymi nowotworami skóry twarzy, przyusznicy, policzka oraz szyi. U 96 chorych obserwowano powikłania pod postacią martwicy płata, częściowej martwicy wyspy, obrzęku lub zastoju żylnego oraz przetoki. U 50 pacjentów (9,15%) konieczne było wykonanie dodatkowego zabiegu, natomiast u 46 (8,42%) badanych powikłania nie wymagały dodatkowej interwencji chirurgicznej. Autorzy niniejszej pracy uważają, że w wybranych przypadkach PMF nadal ma zastosowanie w rekonstrukcjach tkanek po rozległych resekcjach z powodu zaawansowanych nowotworów regionu głowy i szyi. Pomimo że współczesne rekonstrukcje tkanek tego obszaru są zdominowane przez zabiegi z zastosowaniem technik mikronaczyniowych, dla wielu – zwłaszcza starszych – pacjentów z poważnymi schorzeniami internistycznymi PMF jest często jedyną możliwą metodą rekonstrukcji.
Podczas zabiegu mastektomii z powodu raka piersi często konieczne jest radykalne wycięcie miąższu gruczołu piersiowego znajdującego się również w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF). Rekonstrukcja z użyciem wszczepów powinna uwzględniać korekcję IMF w celu uzyskania naturalnie wyglądającej piersi (lekko opadającej). Procedura ta jest wykonywana zwykle podczas wymiany ekspandera na protezę. Celem pracy było zestawienie metod korekcji IMF, mających zastosowanie w rekonstrukcji piersi z użyciem wszczepów silikonowych (ekspandera i/lub protezy). Techniki korekcji IMF dzielą się w zależności od zakresu operacji na metody w których używa się wyłącznie szwów (pojedyncze szwy lub ciągły szew zakotwiczony do ściany klatki piersiowej) lub tkanek własnych pacjentki (uszypułowanych płatów tłuszczowo-powięziowych ze ściany klatki piersiowej lub płatów torebkowych). Istnieje szereg nowoczesnych technik chirurgicznej korekcji IMF po mastektomii, które pozwalają na uzyskanie naturalnie wyglądającej (lekko opadającej) zrekonstruowanej piersi. Optymalny wynik korekcji fałdu podpiersiowego wymaga indywidualnego doboru techniki operacyjnej spośród armamentarium chirurgicznego, zależnego od nasilenia asymetrii, jakości tkanek operowanej okolicy i rozmiaru protezy. Współpraca chirurgów onkologów i plastyków podczas planowania poszczególnych etapów całościowego leczenia operacyjnego pacjentek z rakiem piersi jest niezbędna w celu optymalizacji terapii onkologicznej i wyników estetycznych rekonstrukcji.
Yolk sac tumor (aka. endodermal sinus tumor – EST) is a rare cancer of germ cell origin, characterized by high malignancy. Most cases of yolk sac tumor occur in childhood. The most common point of origin are gonads; extragonadal locations (chest, central nervous system – CNS) are rare. The authors present a 38-year-old female patient with ovarian yolk sac tumor. The patient presented at the hospital emergency ward with strong abdominal pains persisting for one month and having exacerbated significantly during last 48 hours. Acute abdomen symptoms were observed in physical examination. Ultrasound and CT imaging examinations of the abdominal cavity and pelvis revealed a large tumor with accompanying free liquid in the peritoneal cavity and pelvis minor, as well as focal lesions within the liver. Emergency laparotomy was performed. Histopathological study allowed for diagnosis of a neoplastic lesion of varied structure with predominance of EST and mature teratoma-type structure. Chemotherapy was initiated as four BEP (bleomycin (blenoxane), etoposide (vepesid), platinol (cisplatin)) cycles. Patient remains under continued oncological and radiological monitoring. Ultrasound scan is the most important diagnostic method for disorders occurring within pelvis minor, both in children and in adults. More precise assessment of the nature and extent of pelvic lesions requires a CT or a MRI scan. Varied histological structure of germ cell tumors, atypical clinical course and rare incidence in adult patients may pose diagnostic difficulties. Correct diagnosis may be additionally hampered by lesions concomitant with the yolk sac tumor, as described e.g. in the liver and mediastinum, due to their small size and general nature. Yolk sac tumors in adults are characterized by much worse prognosis and more aggressive course compared to childhood tumors. The tumor produces α-fetoprotein (AFP), which is a useful marker during diagnosis, treatment and follow-up after completion of therapy. The tumor is most often a mixed type tumor, which should be taken into consideration in differential diagnostics.
Zabieg mastektomii obejmuje często również usunięcie miąższu piersi w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF). W konsekwencji podczas jednoczasowej lub odroczonej rekonstrukcji konieczna jest korekcja IMF w celu uzyskania naturalnie wyglądającej, nieznacznie opadającej piersi. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku pacjentki, u której wykonano lewostronną korekcję fałdu podpiersiowego z powodu asymetrii piersi po obustronnej mastektomii i rekonstrukcji protezami oraz zaprezentowanie zastosowanej techniki chirurgicznej. 41-letnia kobieta była konsultowana z powodu asymetrii położenia piersi. Wcześniej u pacjentki wykonano prawostronną mastektomię z powodu raka wraz z odroczoną dwuetapową rekonstrukcją wszczepami oraz lewostronną profilaktyczną mastektomię z jednoczasową rekonstrukcją protezą. W badaniu fizykalnym stwierdzono obniżone położenie lewej piersi (o około 3,5 cm) w odniesieniu do przeciwległej okolicy. U pacjentki wykonano korekcję lewej piersi, na którą składały się: kapsulotomia, wielokrotne płytkie nacięcia torebki włóknistej w jej dolnym biegunie i zdwojenie torebki szwami. W wyniku operacji uzyskano względną symetrię położenia piersi z naturalnie wyglądającym lewym fałdem podpiersiowym. Przedstawiona w pracy technika operacyjna korekcji IMF pozwala na podniesienie położenia protezy i skutkuje uzyskaniem naturalnie wyglądającej symetrycznej piersi.
In our study was evaluated the modification of the Le Fort I osteotomy. The major modification of the osteotomy was the transposition of the posterior cut from the pterygomaxillary junction to maxillary tuberosity. If present, the third upper molars were removed during the osteotomy. In the years 2008–2014 we performed 318 Le Fort I osteotomies, where in 161 cases pterygomaxillary disjunction were performed and in 157 where the cut through the maxillary tuberosity was executed. The feasibility of this method is presented and discussed in cases of deformities of different origin. With the increasing number of the modified Le Fort I osteotomies we observed that the fracture of the posterior sinus wall became very predictable, always at the level of the sinus floor. No serious intra- and postoperative complications were observed. In our method it was presented upper third molars made the surgery easier and even more predictable. Le Fort I osteotomy executed through the maxillary tuberosity, especially through the cavity of the extracted third molar, becomes a safe and predictable procedure.
Leczenie ciężkich przykurczów po oparzeniach u dzieci wiąże się ze żmudnym i skomplikowanym procesem terapeutycznym, który trwa od wyleczenia ran oparzeniowych aż do zakończenia wzrostu ciała. Przykurcz szyi należy do szczególnie trudnych problemów chirurgicznych. Ograniczenie sprawności ruchowej, narastanie przykurczu szyi wraz ze wzrostem pacjenta, a także potęgowanie się deformacji dolnej części twarzy często wymagają wieloetapowych zabiegów chirurgicznych. W 2007 roku została przeprowadzona pierwsza w Polsce chirurgiczna rekonstrukcja z wykorzystaniem Integry® DRT, siatkowanego przeszczepu skóry pośredniej grubości (ang. split thickness skin graft – STSG) i zawiesiny hodowlanych keratynocytów (ang. cultured keratinocytes – CKS). Celem pracy była ocena wyniku leczenia chłopca z przykurczem pooparzeniowym szyi z wykorzystaniem Integry® DRT oraz aplikacji CKS i STSG. Operacja została przeprowadzona u siedmioletniego pacjenta, który doznał oparzenia głębokości IIb/III stopnia w wieku 1,5 roku. U chłopca wraz ze wzrostem doszło do znacznego stopnia przykurczu pooparzeniowego szyi. Proces gojenia po zastosowaniu STSG i CKS na Integrę® DTR był szybki, bez żadnych komplikacji. Wynik końcowy w ośmioletniej obserwacji po operacji był bardzo zadowalający. W badaniu końcowym nie stwierdzono żadnych oznak przykurczu lub przerostu blizn. Jakość zrekonstruowanej skóry palpacyjnie była podobna do skóry zdrowej. Skóra poddana rekonstrukcji posiadała ciemniejszą pigmentację, ale podobną jak w tylnej części szyi i według wywiadu rodziców była konsekwencją opalenizny. Połączenie STSG z CKS w rekonstrukcji z Integrą® DRT wydaje się być cenną alternatywą, która pozwala osiągnąć rezultat niezmienny w czasie. Ograniczenie wymaganej liczby operacji jest pomocne w poprawie jakości życia.
Leczenie ciężkich przykurczów po oparzeniach u dzieci wiąże się ze żmudnym i skomplikowanym procesem terapeutycznym, który trwa od wyleczenia ran oparzeniowych aż do zakończenia wzrostu ciała. Przykurcz szyi należy do szczególnie trudnych problemów chirurgicznych. Ograniczenie sprawności ruchowej, narastanie przykurczu szyi wraz ze wzrostem pacjenta, a także potęgowanie się deformacji dolnej części twarzy często wymagają wieloetapowych zabiegów chirurgicznych. W 2007 roku została przeprowadzona pierwsza w Polsce chirurgiczna rekonstrukcja z wykorzystaniem Integry® DRT, siatkowanego przeszczepu skóry pośredniej grubości (ang. split thickness skin graft – STSG) i zawiesiny hodowlanych keratynocytów (ang. cultured keratinocytes – CKS). Celem pracy była ocena wyniku leczenia chłopca z przykurczem pooparzeniowym szyi z wykorzystaniem Integry® DRT oraz aplikacji CKS i STSG. Operacja została przeprowadzona u siedmioletniego pacjenta, który doznał oparzenia głębokości IIb/III stopnia w wieku 1,5 roku. U chłopca wraz ze wzrostem doszło do znacznego stopnia przykurczu pooparzeniowego szyi. Proces gojenia po zastosowaniu STSG i CKS na Integrę® DTR był szybki, bez żadnych komplikacji. Wynik końcowy w ośmioletniej obserwacji po operacji był bardzo zadowalający. W badaniu końcowym nie stwierdzono żadnych oznak przykurczu lub przerostu blizn. Jakość zrekonstruowanej skóry palpacyjnie była podobna do skóry zdrowej. Skóra poddana rekonstrukcji posiadała ciemniejszą pigmentację, ale podobną jak w tylnej części szyi i według wywiadu rodziców była konsekwencją opalenizny. Połączenie STSG z CKS w rekonstrukcji z Integrą® DRT wydaje się być cenną alternatywą, która pozwala osiągnąć rezultat niezmienny w czasie. Ograniczenie wymaganej liczby operacji jest pomocne w poprawie jakości życia.
Rekonstrukcje żuchwy z wykorzystaniem wolnego płata ze strzałki wymagają stabilizacji przeszczepu za pomocą płyt tytanowych. Przestrzenie pomiędzy śrubami stabilizującymi przeszczep są wąskie, a wszczepienie w nie implantów zębowych jest problematyczne. Użycie nawigacji chirurgicznej pozwala na precyzyjne umieszczenie wszczepów zębowych. W pracy przedstawiono przypadek udanej implantacji siedmiu wszczepów zębowych. Zestaw do nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7® (Medtronic) z modułem optycznym został użyty do nawigacji wszczepienia implantów zębowych w wolny przeszczep ze strzałki umocowany za pomocą płyty Synthes 2.0. Prefabrykowane szablony chirurgiczne nie były używane. Jedenastopunktowy most porcelanowy został osadzony na wszczepionych implantach zębowych jako ostateczne uzupełnienie protetyczne. 37-letni pacjent przebył resekcję odcinkową żuchwy z jednoczasową rekonstrukcją płatem unaczynionym ze strzałki z powodu włókniakomięsaka żuchwy. Po operacji chory został radykalnie napromieniony techniką IMRT w dawce 70 Gy. Po trzyletnim okresie obserwacji bez cech wznowy wykonano mnogą implantację wszczepów Osstem wspomaganą systemem nawigacji chirurgicznej StealthStation® S7®, a następnie stałą pracę protetyczną. Wykorzystanie nawigacji chirurgicznej zmniejsza ryzyko nieprawidłowego wszczepienia implantów zębowych oraz nadmiernego odsłonięcia części kostnej płata. Obecność tytanowej płyty rekonstrukcyjnej wraz ze śrubami umożliwia dokładną kalibrację nawigacji chirurgicznej oraz precyzyjne nawigowanie zabiegiem.
Mastektomia z powodu raka piersi ma na celu doszczętne wycięcie miąższu gruczołu. Konieczność resekcji klinicznie zdrowej tkanki w obrębie fałdu podpiersiowego (ang. inframammary fold – IMF) jest poddawana dyskusji. Usunięcie miąższu także w okolicy IMF może potencjalnie zmniejszyć ryzyko powstania wznowy raka piersi. Jednakże u pacjentek poddawanych operacji odtwórczej zachowanie fałdu podpiersiowego może przyczynić się do uzyskania naturalnie wyglądającej, nieznacznie opadającej, piersi. Odrębnym problemem jest obecność pierwotnego ogniska raka gruczołu piersiowego w okolicy fałdu podpiersiowego. Celem pracy było przedstawienie opisu przypadku pacjentki leczonej z powodu inwazyjnego raka piersi w obrębie IMF oraz analiza onkologicznego aspektu postępowania chirurgicznego z fałdem podpiersiowym podczas mastektomii w odniesieniu do znaczenia tej struktury anatomicznej w rekonstrukcji piersi. Zaprezentowano przypadek 52-letniej kobiety leczonej z powodu guza lewej piersi. W badaniu widoczny był objaw skórki pomarańczowej w okolicy lewego IMF. Palpacyjnie wyczuwało się twardy guz o średnicy około 2 cm, o niewyraźnie odgraniczonych i nieregularnych brzegach. Zmiana była nieruchoma względem skóry. Mammografia oraz biopsja cienkoigłowa nie wykazały obecności raka piersi. U chorej wykonano szerokie wycięcie guza z badaniem doraźnym, które wykazało występowanie inwazyjnego raka piersi. Operację poszerzono o mastektomię metodą Maddena z limfadenektomią pachową. W pooperacyjnym badaniu histopatologicznym potwierdzono obecność inwazyjnego raka przewodowego pT4N0, o złośliwości histologicznej G2. Obecnie pacjentka jest poddawana leczeniu uzupełniającemu. Ewentualna rekonstrukcja piersi została odroczona. Rak piersi może powstawać także w obrębie IMF. Dlatego bezpieczeństwo onkologiczne ewentualnego zaoszczędzenia fałdu podpiersiowego podczas mastektomii należy rozpatrywać indywidualnie. W opinii Autorów IMF powinien zostać usunięty u pacjentek po neoadjuwantowej chemioterapii z miejscowo zaawansowanym rakiem lub u chorych z ogniskiem nowotworu zlokalizowanym w kwadrantach dolnych. W przypadku usunięcia tkanki gruczołowej wraz z fałdem podpiersiowym wskazana jest jednoczasowa korekcja IMF, polegająca na zszyciu powięzi powierzchownej z głęboką.
Wrodzone zarośnięcie (atrezja) nozdrzy tylnych (ZNT) to jedno- lub obustronne zamknięcie przewodów nosowych w ich tylnym odcinku. Ta rzadka wada został opisana po raz pierwszy przez Roederera ponad 250 lat temu. Częstość jej występowania wynosi od 1/5000 do 1/8000 żywych urodzeń, dwukrotnie częściej wadę tę obserwuje się u dziewczynek. Istnieje wiele teorii wyjaśniających etiologię ZNT, najpopularniejsze to: przetrwanie błony policzkowo-gardłowej, przetrwanie tkanek mezodermalnych tworzących zrosty w okolicy nosogardła, przetrwanie błony nosowo-policzkowej Hochstettera oraz nieprawidłowa migracja komórek grzebienia nerwowego. Atrezja nozdrzy tylnych w 20–50% współistnieje z innymi wadami wrodzonymi. Obustronne ZNT jest stanem zagrożenia życia. Ta groźna obturacja dróg oddechowych jest rozpoznawana zazwyczaj po urodzeniu i objawia się znacznym wysiłkiem oddechowym z okresową sinicą; symptomy te zanikają podczas płaczu. Jednostronne ZNT jest zazwyczaj diagnozowane później niż obustronne, a obraz kliniczny jest mniej charakterystyczny. Najczęstszym objawem jest wyciek śluzowy z nosa. Rozpoznanie tej wady jest zazwyczaj potwierdzane badaniem TK głowy. W okresie przedoperacyjnym dzieci są karmione przez sondę dożołądkową i wymagają założenia rurki ustno-gardłowej, a w niektórych przypadkach – intubacji. Leczeniem z wyboru jest leczenie operacyjne. Najpopularniejsze metody chirurgiczne obejmują dostęp przez podniebienie lub przez nos. W celu uniknięcia najczęstszego powikłania, jakim jest zwężenie nozdrzy tylnych, po operacji zakłada się stenty szynujące nowo powstałe nozdrza.
Penoscrotal degloving avulsion injury is a rarely observed trauma. Although this kind of injury is not life-threatening, it brings significant problem of both psychological and physiological nature. The aim of the work was to report the long-term results of primary and secondary reconstruction in penoscrotal degloving injuries. Penis skin shaft and scrotum reconstructions were performed in two patients suffering from massive penoscrotal avulsional degloving injuries. In one case, secondary reconstruction was performed, whereas in the other one – a primary reconstructive procedure was undertaken. Good aesthetic and functional results were obtained without any contracture of the penis skin grafts and pliable scrotum reconstructed either with the use of a pedicled groin flap or pedicled anterolateral thigh flap (ALTF). The aim of the reconstruction of penoscrotal degloving injury is to reconstruct penis and testicles integuments in order to provide best aesthetic and functional results, enabling sexual activity restoration. Aesthetics and functional results depend on the selection of the proper treatment method.
Urazy amputacyjne w obrębie ręki z towarzyszącym wielopoziomowym uszkodzeniem tkanek stanowią przeciwwskazanie do replantacji. Szczególnie trudną decyzją jest dyskwalifikacja z zabiegu dotycząca kciuka. Doświadczenie mikrochirurgiczne oraz umiejętności rekonstrukcyjne pozwalają na podjęcie próby ratowania części kończyn z założenia nienadających się do uratowania. Ma to szczególnie istotne znaczenie w aspekcie poprawy jakości życia pacjentów. W pracy przedstawiono przypadek 42-letniego mężczyzny, który doznał subtotalnej amputacji ze zniszczeniem szkieletu kostnego oraz tkanek miękkich na całej długości powierzchni dłoniowej i grzbietowej kciuka prawej ręki. Pomimo przeciwwskazań podjęto próbę ratowania uszkodzonych tkanek kciuka. Napływ krwi tętniczej został odtworzony poprzez zespolenie tętnicy głównej kciuka z dystalnym naczyniem żylnym i wytworzenie w taki sposób przetoki tętniczo-żylnej. Układ kostny tymczasowo odtworzono dzięki ustabilizowaniu drutem Kirschnera fragmentów kostnych znalezionych w tkankach miękkich kciuka. Uzyskano przeżycie w całości rewaskularyzowanych tkanek. Po pierwotnej operacji zaplanowano wtórny zabieg rekonstrukcyjny układu kostnego kciuka, polegający na przeszczepie fragmentu kości łokciowej. Próba rewaskularyzacji i rekonstrukcji pierwszego promienia ręki z wykorzystaniem niestandardowych metod została zakończona sukcesem. Dzięki zachowaniu tkanek miękkich i uzyskaniu skutecznej czasowej stabilizacji kostnej, możliwe było zaplanowanie wtórnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Uratowanie kciuka ręki dominującej, pomimo braku czynnego ruchu, pozwoliło na zachowanie opozycji do palców II–V oraz chwytu pęsetkowego. Zachowanie ręki pięciopalczastej z możliwością chwytu pozytywnie wpłynęło na jakość życia pacjenta.
W pracy przedstawiono procedury opracowane na podstawie dwudziestoletniego doświadczenia w replantacjach kończyn u dzieci i dorosłych. Omówiono m.in.: wskazania i przeciwwskazania do tego zabiegu, warunki transportu, system pracy bloku operacyjnego, wybrane zagadnienia śródoperacyjne oraz pooperacyjne postępowanie farmakologiczne. Przeważająca liczba udanych replantacji w materiale klinicznym, na którym opierają się procedury, została wykonana pomimo ogólnie przyjętych przeciwwskazań do tego zabiegu. Nadrzędnym celem replantacji nie było uzyskanie przeżycia replantowanej części kończyny, tylko poprawa jej funkcji w stosunku do stanu po amputacji. Oprócz wypracowanego modelu postępowania, w przedstawionych procedurach zawarto przesłanie, że – pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa w trakcie i po operacji – jedynym przeciwwskazaniem do replantacji jest brak możliwości jej wykonania.
This paper is the literature review related to the pathophysiology of the cardiovascular system in the severe thermal burn. Dysfunction of the circulatory system is one of the most important consequences of the hypovolemic shock and the hypermetabolic response for the burn injury. The burn may cause early or late response of the myocardium. Understanding of the pathophysiology of the cardiovascular system may have a clinical implication and may improve the effectiveness of the treatment.
Wrodzona wada klatki piersiowej pod postacią półkręgów i braku żeber oraz z następczą skoliozą jest poważnym problemem natury medycznej, powodującym różnego stopnia deformację klatki piersiowej. W przypadku, kiedy schorzenie dotyczy kobiet, wiąże się z następstwem manifestującym się dyslokacją i asymetrią piersi, co dodatkowo nasila wrażenie asymetrii. Całość przyczynia się do dyskomfortu oraz problemów natury psychologicznej, spowodowanych trudnościami dnia codziennego, takimi jak na przykład dobór ubrania czy odpowiednia prezencja. Chirurgia rekonstrukcyjna staje przed koniecznością indywidualnego doboru często nieopisywanych technik korekcyjnych, które mogą poprawić jakość życia pacjentek. W niniejszej pracy przedstawiono opis przypadku wrodzonej deformacji tułowia u dorosłej kobiety, u której przeprowadzono zabieg symetryzacji piersi.
Wstęp Enzymatyczne oczyszczanie ran oparzeniowych jest alternatywnym sposobem dla zabiegów chirurgicznych, pozwalającym na małoinwazyjne usunięcie martwych tkanek. Celem pracy było porównanie efektywności i kosztów enzymatycznego oczyszczania pomiędzy grupami chorych leczonych operacyjnie i zachowawczo po oczyszczeniu. Materiał i metody W grupie 6 pacjentów (2 kobiety i 4 mężczyzn w wieku 12–42 lat) z oparzeniami termicznymi skóry mozaikowymi stopnia IIb/III zastosowano preparat Nexobrid™ do enzymatycznego oczyszczania ran, zawierający mieszaninę enzymów proteolitycznych z bromelainą. Po enzymatycznym oczyszczeniu u trzech chorych wdrożono zachowawcze postępowanie z raną, a u trzech pozostałych rany pokryto przeszczepami skóry. Ocenie poddano czas gojenia się ran oraz oszacowano i porównano koszty leczenia pacjentów ze względu na sposób postępowania z raną po zastosowaniu preparatu Nexobrid™. Wyniki U wszystkich badanych osób po zastosowaniu Nexobrid™ uzyskano całkowite oczyszczenie ran z tkanek martwych. Średni czas gojenia wyniósł 17 dni, jednak w grupie operowanych pacjentów był krótszy (7–14 dni, średnio – 10 dni) w porównaniu do grupy osób leczonych zachowawczo (16–35 dni, średnio – 23 dni). Średni koszt hospitalizacji chorych nieoperowanych był zdecydowanie wyższy (20 850 zł na pacjenta) w porównaniu z grupą oparzonych, u których po zastosowaniu preparatu Nexobrid™ rany pokryto przeszczepami skóry (14 600 zł na pacjenta). Wnioski Enzymatyczne oczyszczanie ran jest metodą skuteczną w usuwaniu martwicy z rany oparzeniowej w przypadku oparzeń głębokich pośredniej i pełnej grubości. Wczesne pokrycie oczyszczonej enzymatycznie rany przeszczepami skóry pozwala skrócić czas hospitalizacji i obniżyć koszty leczenia pacjentów z oparzeniami.
