Powikłania po rekonstrukcji piersi: problem zakażeń i strategii prewencyjnej – przegląd literaturowy
W niniejszej pracy przedstawiono dane dotyczące powikłań po rekonstrukcji piersi. Manuskrypt ma na celu usystematyzowanie wyników badań z ostatnich lat wraz z aspektami, takimi jak: częstotliwość występowania powikłań oraz ich rodzaj, czynniki predysponujące, a także możliwości profilaktyki. Przeanalizowano dane literaturowe z ogólnie dostępnych artykułów z okresu ostatnich pięciu lat, ze szczególnym uwzględnieniem zakażeń. Do ich znalezienia posłużono się następującymi bazami danych: PubMed, Medline i Scopus, a do wyszukania zastosowano następujące słowa kluczowe: rekonstrukcja piersi/mastektomia, powikłania/powikłania pooperacyjne, komplikacje, infekcje, czynniki ryzyka, epidemiologia, prewencja. Uzyskano wyniki dotyczące: częstotliwości występowania powikłań, czynników predysponujących i metod prewencyjnych. Do najczęściej występujących powikłań po rekonstrukcji
piersi zalicza się: obrzęk, wysięk, krwiaki, problemy z gojeniem ran oraz infekcje. Najpopularniejszymi czynnikami predysponującymi do ich rozwoju są: otyłość, palenie, cukrzyca i zaburzenia w tkance skórnej. Zakłada się, że infekcja jest głównym czynnikiem prowadzącym
do utraty implantu i/lub przeszczepu. Do najczęściej izolowanych szczepów bakteryjnych zalicza się: Staphylococcus aureus, Pseudomonas aeruginosa, Staphylococcus epidermidis. Stwierdza się, że infekcje wczesne i późne mają różny profil mikrobiologiczny. Dane dostępne w literaturze są niejednoznaczne. Zauważono, że leczenie konwencjonalne, według trendów instytucjonalnych, może przyczynić się do powikłań, dlatego wydaje się zasadne wprowadzenie zewnętrznych (odgórnych) wytycznych postępowania. Zakłada się, że należy postawić większy nacisk na profilaktykę w celu maksymalnego zminimalizowania ryzyka powikłań
Guz Degosa – rzadki guz naskórka. Opis przypadku klinicznego
Guz Degosa (CCA) to łagodna zmiana naskórkowa, zazwyczaj opisywana jako niewielki, pojedynczy, brązowy lub brunatny guzek występujący w obrębie kończyn dolnych. CCA jest nieznacznie uniesiony, pokryty cienką, wilgotną łuską, w większości przypadków rozwija się bezobjawowo przez wiele lat. Guz Degosa rozpoznaje się na podstawie biopsji i badania histopatologicznego, jednakże klinicznie można podejrzewać tę zmianę w oparciu o charakterystyczny obraz dermatoskopowy. Kluczowe znaczenie w postawieniu diagnozy ma rozpoznanie różnicowe, mające na celu wykluczenie złośliwego charakteru choroby. W pracy przedstawiono przypadek 60-letniego mężczyzny, który zgłosił się do Poradni Dermatologicznej w celu diagnostyki zmiany na lewym podudziu. Guz Degosa, o typowym obrazie dermatoskopowym, został potwierdzony w badaniu histopatologicznym, a następnie w całości usunięty.
Fitoterapeutyki w leczeniu zakażeń ran pooparzeniowych
Oparzenia należą do najpoważniejszych urazów, jakich może doznać człowiek. Leczenie ran oparzeniowych jest procesem skomplikowanym i długotrwałym, a rehabilitacja pacjenta trwa jeszcze długo po zabliźnieniu się rany. Stosowane obecnie metody terapii ran oparzeniowych przynoszą zadowalające rezultaty. Jednak istotnym problemem są zakażenia bakteryjne tych ran. Poszukuje się substancji, które byłyby skuteczne w zapobieganiu i leczeniu infekcji, a jednocześnie stymulowały procesy naprawcze w ranie i charakteryzowały się brakiem cytotoksyczności. W licznych pracach badawczych jako skuteczne środki w walce z zakażeniami ran opisywano wyciągi z roślin, takie jak: Senecio serratuloides, Casearia sylvestris, olej z pistacji kleistej i olejek sosnowy. Prowadzone są także badania dotyczące wykorzystania bakteryjnej celulozy czy chitosanu jako nośników tych substancji w opatrunkach na rany. Wiele z opisanych odkryć może być już wykorzystywanych w praktyce w leczeniu ran oparzeniowych, podczas gdy inne są wciąż na etapie testów laboratoryjnych.
Zespół Bindera – przegląd piśmiennictwa
Zespół Bindera stanowi rzadką postać wrodzonego niedorozwoju szczęki oraz szkieletu nosa. Inne cechy kliniczne opisywanej jednostki to: hipoplazja lub brak przedniego kolca nosowego, krótki, płaski nos z krótką przegrodą miękką, ostry kąt nosowo-wargowy, wklęsła warga górna oraz zaburzenia zgryzu klasy III według Angle’a. W pracy przedstawiono obecny stan wiedzy dotyczący etiopatogenezy, diagnostyki oraz metod leczenia zespołu Bindera, z uwzględnieniem zastosowania przeszczepów tkanek własnych oraz materiałów alloplastycznych.
Zastosowanie antyseptyków w leczeniu zakażeń ran oparzeniowych
Powikłanie infekcyjne jest jedną z najczęstszych przyczyn zagrożenia życia podczas leczenia ciężkich i rozległych oparzeń. Przerwanie ciągłości tkanek, zaburzenie homeostazy i niedotlenienie mogą doprowadzić do relokacji i niekontrolowanego rozrostu drobnoustrojów
kolonizujących ranę lub jej brzegi, a w efekcie do zakażenia, które w istotny sposób utrudnia proces gojenia, znacznie wydłużając czas konieczny do reepitelializacji. Utworzona w ranie struktura biofilmu cechuje się odpornością na działanie antybiotyków i elementów układu odpornościowego gospodarza. Obecnie dąży się do zastąpienia antybiotykoterapii miejscowej terapią bezbarwnymi antyseptykami o wysokim indeksie biozgodności, Które – wnikając w głąb struktury biofilmu – prowadzą do jego eradykacji.
Treating burn injuries of less than 30% of total body surface area: not difficult, but requires caution
Introduction Treatment of burn injuries is challenging even after many years of research. A dedicated burn centre would be ideal for management of burn injury patients, however it may not be available in all hospitals. This study was performed in order to assess the possibilities of treatment physical without isolation. Material and methods A retrospective analysis of patients with less than 30% TBSA (total burn surface area) burn injury was performed. Patients were divided into groups of those with less than 20% and 20–29% TBSA of burn injury as well as those with electrical burn injury. The type of the admitting ward, the treatment given and the recovery time were also analysed. Results A majority of the patients recovered within 10 days of injury. A delay in recovery time was seen in electrical injuries and deeper burn injuries. The admitting ward or the physical isolation of the patient did not affect the recovery time. Conclusions Less than 30% TBSA burn injuries can be treated in centres without dedicated burn units. Maintaining strict asepsis during burn wound care and a closed method of treatment help prevent infection of the burn wounds. Hence, limiting the patient’s movement to a perimeter or physical isolation is not required in less than 30% TBSA burn injuries.
XIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Leczenia Oparzeń
Zastosowanie klindamycyny w leczeniu periimplantitis – opis przypadku
Periimplantitis jest stanem zapalnym tkanek okołowszczepowych otaczających implant zębowy. Zakażenie obejmuje zarówno dziąsło, jak i tkankę kostną; jest wywoływane głownie przez mieszaną, beztlenową florę bakteryjną. Łagodne postaci periimplantitis są leczone za pomocą technik zachowawczych, takich jak mechaniczne oczyszczanie powierzchni implantu oraz miejscowe i ogólnoustrojowe stosowanie środków bakteriobójczych. Leczenie chirurgiczne jest zalecane w bardziej zaawansowanych postaciach choroby. Niestety leczenie periimplantitis często jest trudne i nieprzewidywalne. W wybranych przypadkach nie jest możliwe zachowanie implantu i konieczne jest jego usunięcie. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjentki, u której ze względu na zaawansowany proces zapalny zastosowano protokół eksplantacji wszczepu oraz ogólnoustrojową antybiotykoterapię z wykorzystaniem klindamycyny
Blaski i cienie w 20-letnich doświadczeniach w replantacjach
Replantacja to przyszycie odciętej części ciała z odtworzeniem krążenia krwi. Jest to metoda wymagająca nie tylko ogromnych umiejętności, lecz także natychmiastowego działania. W pracy zaprezentowano wybrane aspekty z doświadczenia Autorki, obejmującego ponad 200 replantacji i 300 rewaskularyzacji przeprowadzonych u dzieci i dorosłych. Przedstawione tematy mogą stanowić wskazówki dla młodego pokolenia wkraczającego na drogę mikrochirurgii.
Narastająca lekooporność Acinetobacter baumannii – rosnące zagrożenie dla oddziałów oparzeniowych
W ostatnich latach znacząco wzrosła liczba zakażeń szpitalnych wywoływanych przez Gram-ujemną pałeczkę niefermentującą – Acinetobacter baumannii. Rozpowszechnienie jej w środowisku naturalnym oraz szpitalnym, a także wysoka zdolność przeżycia w niekorzystnych warunkach sprawiły, że A. baumannii jest obecnie jednym z najczęściej izolowanych patogenów oportunistycznych, szczególnie na oddziałach intensywnej opieki: medycznych, chirurgicznych oraz oparzeniowych. Tworzenie silnych struktur biofilmu i szybki rozwój oporności na antybiotyki oraz środki antyseptyczne stawiają Acinetobacter baumannii na czele drobnoustrojów trudnych do eradykacji. W związku ze zmniejszającą się liczbą antybiotyków wykorzystujących skuteczność w zwalczaniu A. baumannii poszukuje się nowych rozwiązań terapeutycznych, takich jak aktywne przeciwdrobnoustrojowo opatrunki czy antyseptyki.
Wymazy z rany oparzeniowej – analiza mikrobiologiczna
W przypadku zakażenia rany oparzeniowej w podejmowaniu decyzji o włączeniu antybiotykoterapii kluczowe znaczenie ma typowa diagnostyka mikrobiologiczna. W celu uzyskania wiarygodnych wyników posiewów najistotniejsze jest prawidłowe pobranie materiału klinicznego (etap przedlaboratoryjny). Ma to szczególne znaczenie w dobie narastania oporności drobnoustrojów i szerzenia się wielolekoopornych szczepów w środowisku oraz wzmagania wysiłków w celu ochrony antybiotyków. Materiał i metody W okresie od 1 stycznia 2016 roku do 31 grudnia 2016 roku przeprowadzono retrospektywną analizę uzyskanych wyników badań mikrobiologicznych. W 2016 roku zlecono wykonanie 154 wymazów z ran oparzeniowych. Materiał biologiczny pobrano w tym okresie u 73 pacjentów hospitalizowanych na Oddziale Leczenia Oparzeń Wielospecjalistycznego Szpitala im. J. Strusia w Poznaniu. Posiewy zostały wykonane w kierunku drobnoustrojów tlenowych i beztlenowych. Wyniki W posiewie 27 próbek (17,5%) nie uzyskano wzrostu drobnoustrojów. Z 66 (43%) wymazów uzyskano izolaty w monokulturze. Z pozostałych próbek, tj. 61 (39,5%), wyosobniono dwa lub więcej izolatów. Ze 127 próbek wyhodowano 209 izolatów: 102 (48,8%) bakterii Gram-dodatnich, 47 (22,5%) pałeczek Gram-ujemnych niefermentujących, 59 (28,2%) szczepów należących do rodziny Enterobacteriaceae oraz jeden szczep z gatunku Candida glabrata. Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi zakażeń ran były: Staphylococcus aureus (57 izolatów), Acinetobacter baumannii (33 izolaty), Enterobacter cloacae (25 izolatów), Escherichia coli (13 izolatów), Pseudomonas aeruginosa (13 izolatów) oraz Klebsiella pneumoniae (7 izolatów). 53% szczepów S. aureus było metycylinoopornych (MRSA). W przypadku A. baumannii, 55% wyizolowanych szczepów wykazywało oporność na karbapenemy. 16% szczepów należących do gatunku P. aeruginosa wytwarzało metalo-β-laktamazę typu MBL. 21% izolatów z rodziny Enterobacteriaceae produkowało β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym typu ESBL. Spośród wszystkich izolatów Enterococcus faecalis cztery były oporne na wysokie stężenia aminoglikozydow (HLAR). Jeden izolat Enterococcus faecium wykazywał fenotyp oporności na glikopeptydy (VAN ). Wnioski Najczęściej izolowane drobnoustroje – a zwłaszcza S. aureus, A. baumannii i E. cloacae – w większości były wielolekooporne (MRSA, ESBL, oporność na karbapenemy). Dlatego, aby zapobiegać rozwojowi zakażeń patogenami mającymi szczególne znaczenie kliniczne, ważne jest, aby leczenie empiryczne zawsze było oparte na wiedzy dotyczącej lokalnej sytuacji epidemiologicznej oraz ścisłym przestrzeganiu polityki antybiotykowej szpitala.
Zastosowanie odwróconego płata łydkowego jako alternatywy dla wolnych płatów w celu rekonstrukcji ubytków tkankowych 1/3 dalszej kończyny dolnej, pięty i grzbietu stopy
Dzięki rozwojowi opieki anestezjologicznej oraz techniki mikrochirurgicznej, wolne płaty stały się metodą z wyboru w celu zaopatrywania ubytków tkankowych podudzi. Technika ta posiada niestety ograniczenia wynikające z upośledzenia funkcji miejsca dawczego i/lub biorczego ze względu na np. zmiany naczyniowe w wyniku zaawansowanej miażdżycy, cukrzycy, czy popromiennego uszkodzenia tkanek. Ponadto stan ogólny pacjenta nie zawsze pozwala na wydłużony czas operacji i może niepotrzebnie podwyższać ryzyko powikłań pooperacyjnych. Zmiany pourazowe często wiążą się z uszkodzeniem dużych naczyń krwionośnych kończyny dolnej. W takich przypadkach zastosowanie technik mikrochirurgicznych wiąże się z większą częstością powikłań. Wykorzystanie miejscowych tkanek lub techniki płatów przesuniętych w dolnej części podudzia i stopy jest bardzo ograniczone ze względu na skąpy obszar tkanki miękkiej i jej niską mobilność. We wszystkich tych przypadkach użycie skórno-powięziowych płatów lokalnych stanowi dobrą alternatywę dla płatów wolnych. Celem niniejszej pracy była ocena wykorzystania odwróconego płata łydkowego do pokrycia ubytków skory i tkanki podskórnej okolicy 1/3 dalszej podudzia, kostki i pięty.
Dalbawancyna w eradykacji Gram-dodatnich patogenów u ciężko oparzonych pacjentów – opis przypadków
Zakażenia ran oparzeniowych stanowią istotny problem terapeutyczny oraz ekonomiczny. Obecność drobnoustrojów w ranach to zjawisko powszechne, niezakłócające zazwyczaj procesu gojenia. Praktycznie żadna rana otwarta nie jest raną jałową. Do najczęstszych, a zarazem najgroźniejszych patogenów spotykanych w ranach oparzeniowych u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń Kliniki Chirurgii Urazowej Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu należą: Staphylococcus aureus (MSSA i MRSA), Acinetobacter baumannii oraz Pseudomonas aeruginosa. Zakażenia wywoływane przez metycylinooporne szczepy S. aureus są obciążone wyższą śmiertelnością, szczególnie u chorych z rozległymi oparzeniami. W niektórych przypadkach, mimo wrażliwości in vitro, wyleczenie pacjenta z zastosowaniem wankomycyny jest trudne. Z uwagi na złą penetrację tego glikopeptydu do tkanek, najlepszy efekt terapeutyczny można uzyskać przy niskich wartościach MIC, nieprzekraczających 1,0 mg/L. Alternatywą dla wankomycyny wydaje się być nowy, syntetyczny lipoglikopeptyd – dalbawancyna. Cechuje się on niską toksycznością i lepszą penetracją do tkanek, w tym do płynu wypełniającego pęcherze na skórze. Dalbawancyna posiada właściwości bakteriobójcze i jest aktywna wobec bakterii Gram-dodatnich. Zaletą terapii z użyciem tego lipoglikopeptydu jest maksymalne skrócenie pobytu chorego w szpitalu (po jednorazowym podaniu dawki 1,5 g w infuzji stężenie terapeutyczne utrzymuje się przez okres dwóch tygodni). Właściwości dalbawancyny wykazane w badaniach klinicznych oraz korzystny efekt terapeutyczny jej zastosowania u pacjentów przebywających na Oddziale Leczenia Oparzeń pozwalają stwierdzić, że antybiotyk ten może być skuteczną bronią w walce z zakażeniami Gram-dodatnimi szczepami alarmowymi u chorych w ciężkim stanie.
Śródoperacyjna morfologia nerwu łokciowego po dziewięciu miesiącach od rekonstrukcji przy wykorzystaniu prowadnika NeuraGenR® – opis przypadku
Uszkodzenia nerwów obwodowych są częstymi urazami zaopatrywanymi w Oddziałach Chirurgii Ręki. Skutkują upośledzeniem funkcji kończyny: zaburzeniami czucia, dysfunkcją ruchową, a w dłuższej perspektywie zanikami mięśniowymi oraz kostnymi. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 46-letniego pacjenta po urazie nerwu łokciowego, który został zaopatrzony w pierwszej dobie po wypadku przez szycie nerwu typu koniec do końca. W kontrolnym badaniu fizykalnym 8 miesięcy po pierwotnym zabiegu zaobserwowano brak funkcji nerwu łokciowego, w wyniku czego mężczyzna został zakwalifikowany do zabiegu rewizyjnego. Śródoperacyjnie stwierdzono nerwiak o długości około 2 cm w miejscu szycia. Po wycięciu nerwiaka i zmobilizowaniu kikutów, dwucentymetrowy ubytek zrekonstruowano z użyciem neurotuby NeuraGen®. Z powodu przykurczającej blizny nad miejscem zespolenia oraz zaburzeń ruchomości palców IV i V, pacjent 9 miesięcy później został zakwalifikowany do kolejnego zabiegu rekonstrukcyjnego. Śródoperacyjnie w ocenie makroskopowej stwierdzono pełną przebudowę nerwu w miejscu pierwotnej implantacji NeuraGenu®. W kontroli 12 miesięcy po rekonstrukcji nerwu obserwowano czucie dwupunktowe 10 mm; siłę mięśniową oceniono na 3 w skali Lovetta. Śródoperacyjnie makroskopowo stwierdzona prawidłowa przebudowa nerwu korelowała z dobrymi wynikami w badaniu klinicznym. Zgodnie z dostępną literaturą pacjent wymagał kolejnych kontroli z uwagi na oczekiwaną dalszą poprawę funkcji.
Patofizjologia stresu bojowego ze szczególnym uwzględnieniem oparzeń
Medycyna wojenna stanowi temat bardzo różnorodnych badań i poszukiwań, w wielu sytuacjach jeszcze niewyjaśnionych. Podstawowe mechanizmy molekularne prowadzące do uszkodzeń tkankowych to: apoptoza, martwica, zaburzenia produkcji tlenku azotu, aktywacja układu dopełniacza, odpowiedź układu immunologicznego na urazy oraz dysregulacja przemian biochemicznych komórek. Dochodzi do uszkodzeń wielu narządów, między innymi skory. W niniejszej pracy opisano molekularne mechanizmy stresu oraz najnowsze koncepcje związane z badaniami nad patologią uszkodzeń oparzeniowych i próbami ich odwracania, w szczególności w warunkach wojennych.
Zastosowanie klindamycyny w leczeniu periimplantitis
Zagadnienia związane z etiologią, zapobieganiem i leczeniem periimplantitis są stale przedmiotem dyskusji. Infekcje bakteryjne są częstą przyczyną utraty implantu i klinicznie mogą przypominać choroby przyzębia. Postępowanie w przypadku periimplantitis jest skomplikowane i trudne – zwłaszcza, że nie zostały dotychczas opracowane sprawdzone protokoły jego leczenia. W ostatnich latach zaobserwowano również wzrost lekooporności bakterii na antybiotyki powszechnie stosowane w zakażeniach jamy ustnej. W niniejszej pracy omówiono wstępne doniesienia na temat zastosowania klindamycyny w leczeniu periimplantitis.
Wrażliwość na wybrane antyseptyki klinicznych szczepów Pseudomonas aeruginosa w formie biofilmowej i planktonicznej
Obecność licznych czynników wirulencji sprawia, że Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej) jest czynnikiem etiologicznym infekcji: dróg oddechowych, układu moczowego, skory, tkanek miękkich, kości oraz oka. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności przeciwdrobnoustrojowej następujących antyseptyków: PVP-jodu, oktenidyny, etakrydyny, chlorheksydyny, nadtlenku wodoru i poliheksanidyny względem klinicznych szczepów P. aeruginosa w formie planktonicznej oraz biofilmowej. Najskuteczniejszym antyseptykiem w stosunku do form planktonicznych pałeczki ropy błękitnej okazała się poliheksanidyna, natomiast najmniej skuteczna była etakrydyna, która charakteryzowała się też najniższą aktywnością względem bakterii w formie biofilmowej. Antyseptykiem, który cechował się najwyższą skutecznością względem biofilmu P. aeruginosa, była oktenidyna.
Olbrzymi tłuszczak podpowięziowy kończyny górnej – opis przypadku
W niniejszej pracy przedstawiono rzadki przypadek olbrzymiego tłuszczaka lewego ramienia u 77-letniego mężczyzny, u którego guz rósł ponad 20 lat. Pacjent zgłosił się do lekarza po namowie rodziny, z powodu poważnego pogorszenia jakości życia oraz ograniczenia codziennej aktywności. Mężczyzna był obciążony następującymi schorzeniami: choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze, migotanie przedsionków, przebyty zawał serca. Waga usuniętego guza wynosiła 7300 g. Leczenie przebiegało bez powikłań.
Rekonstrukcja okolicy oczodołowej u 2,5-letniego dziecka po ugryzieniu przez psa – opis przypadku
W przypadku małych dzieci pogryzienie przez psa okolicy głowy i twarzy często wymaga zastosowania wtórnych technik rekonstrukcyjnych. Celem takich zabiegów jest zarówno powrót funkcji uszkodzonych części twarzy, jak i przywrócenie jak najlepszego wyglądu. Autorzy przedstawili opis przypadku rekonstrukcji uszkodzonego oczodołu u 2,5-letniej dziewczynki pogryzionej przez psa rasy amstaff. U dziecka w wyniku urazu doszło do oszpecenia oraz poważnej utraty wzroku. Dziewczynka była operowana z użyciem zmodyfikowanych technik rekonstrukcyjnych. W wyniku zabiegu osiągnięto nie tylko poprawę wyglądu dziecka, lecz także znaczną poprawę ostrości widzenia. Rekonstrukcja aparatu powiekowego, zwłaszcza u dziecka, stanowi duże wyzwanie dla chirurga; dzięki zastosowaniu niestandardowych technik pozwala na poprawę funkcji, wyglądu i jakości życia pacjenta.
Klebsiella pneumoniae jako zagrożenie dla pacjentów oddziałów oparzeniowych
Klebsiella pneumoniae jest obecnie jednym z najniebezpieczniejszych patogenów szpitalnych. Pałeczki Klebsiella są odpowiedzialne za 3–8,5% zakażeń szpitalnych, najczęściej pod postacią zakażeń: krwi, rany, układu oddechowego oraz moczowego. Infekcje te stanowią wyzwanie dla klinicystów, ponieważ sprawiają trudności w leczeniu. Ma to związek z rosnącą z roku na rok ilością izolatów Klebsiella spp. opornych na coraz większą liczbę dostępnych antybiotyków. W ostatnich latach zaobserwowano dynamiczny rozwój lekooporności tej bakterii związany z wytwarzaniem tzw. beta-laktamaz, szczególnie o aktywności karbapenemaz. Należy podkreślić rolę biofilmu jako mechanizmu, za pomocą którego pałeczki Klebsiella kolonizują urządzenia medyczne, przez co stają się przyczyną ciężkich zakażeń szpitalnych. Wielolekooporność pałeczek z rodziny Klebsiella spp. stanowi poważny problem w skali globalnej, wymagający współpracy mającej na celu poprawę obecnych standardów profilaktyki oraz monitorowania zakażeń.
Suplementacja witaminy D u pacjentów po ciężkich oparzeniach
Znaczenie witaminy D wzrosło już w pierwszej połowie XX wieku, kiedy po raz pierwszy uznano ją za czynnik przeciwkrzywiczy. Jej niedobór jest przyczyną zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej, co może skutkować osteomalacją oraz osteoporozą u osób dorosłych. Celem pracy był przegląd literatury (z lat 2000–2016) dotyczący poziomu witaminy D oraz zalecanych dawek suplementacji u chorych po rozległych oparzeniach. W większości doniesień można znaleźć informacje, zgodnie z którymi pacjenci po tego typu urazach cierpią na niedobór (<30 ng/ml), który utrzymuje się przez wiele miesięcy. Należy zwrócić uwagę, że u osób oparzonych występuje zwiększone zapotrzebowanie na witaminę D. Jest ona wydatkowana podczas procesów metabolicznych, związanych z utrzymaniem homeostazy wapniowo-fosforanowej oraz regulacją proliferacji i różnicowania komórek. Rozległe oparzenia mogą prowadzić do dysfunkcji wielu narządów, w tym wątroby i nerek, co w konsekwencji może spowodować zaburzenia związane z przemianą witaminy D w jej formę aktywną. Badania in vitro wykazały, że witamina D3 ma także wpływ na regulację czynnika transformującego beta. Czynnik ten oddziałuje na procesy związane z rozwojem oraz regulacją wzrostu komórek. Ma on również znaczenie w procesie gojenia się ran i powstawania blizny. Zgodnie z najnowszymi normami pacjenci z grup wysokiego ryzyka niedoboru mogą przyjmować nawet do 10 000 IU witaminy D dziennie p.o. Bezpieczna dawka podtrzymująca może wynosić nawet 4000 IU dziennie.
Wrażliwość na antyseptyki klinicznych szczepów koagulazo-ujemnych Staphylococcus wywołujących zakażenia miejscowe w formie biofilmowej i planktonicznej
Należące do mikrobiomu człowieka gronkowce koagulazo-ujemne są uważane za patogeny oportunistyczne, powodujące zakażenia związane ze stosowaniem inwazyjnych technik diagnostycznych i terapeutycznych. W związku z narastającą antybiotykoopornością drobnoustrojów szpitalnych, coraz istotniejszą rolę w leczeniu infekcji miejscowych odgrywa antyseptyka. W niniejszej pracy podjęto się oceny skuteczności powszechnie stosowanych antyseptyków: oktenidyny, chlorheksydyny, PVP-jodu, poliheksanidyny, etakrydyny oraz nadtlenku wodoru względem klinicznych szczepów gronkowców koagulazo-ujemnych w formie planktonicznej oraz biofilmowej. Uzyskane wyniki wykazały, że najwyższą skutecznością w stosunku do badanych szczepów charakteryzowała się oktenidyna.
