W związku z rosnącą popularnością zagranicznych podróży, wzrasta również liczba podróżujących dzieci. Problem zmiany rytmu wypróżnień w trakcie podróżowania w populacji pediatrycznej staje się coraz powszechniejszy. Za główną przyczynę biegunki podróżnych (BP) uznaje się infekcje bakteryjne i wirusowe. Do rzadszych czynników etiologicznych należą pierwotniaki i pasożyty. W każdym przypadku biegunki w pierwszej kolejności należy pamiętać o nawodnieniu dziecka. Przydatne w skróceniu trwania tej choroby mogą okazać się również leki hamujące perystaltykę, ale do ich stosowania należy podchodzić z dużą ostrożnością. W prewencji zaleca się: przestrzeganie zasad higieny, przyjmowanie odpowiednio przyrządzonych pokarmów oraz picie butelkowanej wody. Skuteczną formą zapobiegania BP może okazać się również stosowanie probiotyków zawierających Saccharomyces boulardii oraz Lactobacillus GG. Za główną przyczynę zaparcia w podróży można uznać zmianę diety i rytmu dnia oraz ograniczenie przyjmowania płynów. Jeśli problem zaparć nie ustępuje pomimo odpowiedniego nawodnienia oraz modyfikacji diety, należy rozważyć włączenie do leczenia preparatów zawierających makrogole. Obecnie nie ma wystarczających dowodów potwierdzających skuteczność stosowania probiotyków w prewencji zaparcia stolca u dzieci.
Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) jest występującym powszechnie na świecie wirusem odpowiedzialnym za infekcje narządow płciowych głownie u osob dorosłych. Częstość występowania infekcji HPV w populacji pediatrycznej jest nieznana, a do transmisji wirusa dochodzi na kilka sposobow. Część zakażeń ustępuje samoistnie w ciągu kilku lat. W niektorych przypadkach możliwe jest jednak przejście w stan zakażenia przewlekłego, ktore ostatecznie może doprowadzić do rozwoju raka. Wirus indukuje powstanie hiperplastycznych zmian i brodawek (zwanych też kłykcinami) zarowno w obrębie skory, jak i błon śluzowych narządow płciowych oraz odbytu. Leczenie zmian skornych wywołanych HPV jest trudne i nie zapobiega nawrotom. W terapii stosuje się miejscowo środki indukujące martwicę zakażonych komorek lub stymulujące miejscową odpowiedź immunologiczną. W niniejszej pracy omowiono mechanizmy transmisji HPV, objawy kliniczne, diagnostykę, a także leczenie i profilaktykę zakażeń wirusem brodawczaka ludzkiego u dzieci.
Skażone powierzchnie w środowisku szpitalnym wpływają na istotne ryzyko przenoszenia patogenów odpowiedzialnych za zakażenia związane z opieką zdrowotną (HAI). Coraz częściej zauważana jest korelacja między jakością sprzątania w placówkach opieki zdrowotnej a częstością kolonizacji i zakażeń hospitalizowanych pacjentów. Poprawa czyszczenia i dezynfekcji powierzchni, zwłaszcza w zakresie dekontaminacji powierzchni często dotykanych, które mają największe znaczenie w transmisji drobnoustrojów w warunkach szpitalnych, może istotnie ograniczyć występowanie infekcji szpitalnych. Proces sprzątania powinien podlegać stałej i okresowej kontroli. W celu osiągnięcia właściwego poziomu jakości dekontaminacji środowiska szpitalnego zalecane jest monitorowanie procesów sprzątania z wykorzystaniem dostępnych metod, takich jak: znaczniki fluorescencyjne, bioluminescencja ATP lub ocena liczby żywych drobnoustrojów tlenowych na powierzchniach o zwiększonym ryzyku skażenia.
Wychłodzenie pacjenta poddanego znieczuleniu jest zjawiskiem niekorzystnym i powszechnym, które ma miejsce w przypadku niezastosowania aktywnych metod ogrzewania. Okazuje się, że ten stan – pomimo pozornie nikłej istotności – jest czynnikiem mogącym znacząco wpłynąć na przebieg pooperacyjny, zwiększając m.in. ryzyko rozwoju powikłań infekcyjnych, takich jak zakażenie miejsca operowanego (ZMO). W pracy omówiono mechanizmy, których przyczyną jest okołooperacyjne wychłodzenie, a skutkiem – podwyższona skłonność do infekcji.
Najskuteczniejszym sposobem zmniejszenia liczby zakażeń związanych z opieką medyczną oraz ich powikłań jest prowadzenie kompleksowej profilaktyki. W profilaktyce zakażenia miejsca operowanego (ZMO) ważne jest podejście wielokierunkowe, obejmujące okres przed-, śród- i pooperacyjny oraz angażujące wszystkie osoby z otoczenia chorego. W pierwszej części artykułu omówiono zakres profilaktyki przedoperacyjnej. Część druga odnosi się do okresu pooperacyjnego. Przedstawiono w niej m.in. zadania pielęgniarki chirurgicznej podejmowane wobec chorych w oddziałach zabiegowych.
Sterylizacja wyrobów medycznych prowadzi do uzyskania produktów wolnych od drobnoustrojów, a więc bezpiecznych dla pacjenta. Nadzór nad przebiegiem tych procesów jest istotnym elementem systemu zarządzania jakością. Walidacja sterylizacji oraz bieżące monitorowanie procesów to procedury zalecane w normach. W niniejszej pracy, na przykładzie wysokotemperaturowej sterylizacji parowej, przedstawiono przebieg procedur kwalifikacji instalacyjnej (IQ), kwalifikacji operacyjnej (OQ) i kwalifikacji procesowej (PQ), wraz z opisem przeprowadzanych testów i zasadami interpretacji uzyskiwanych wyników.
Instrumentarium chirurgiczne powinno być uznawane za strategiczne wyposażenie szpitala realizującego procedury operacyjne. Nie bez przyczyny narzędzia chirurgiczne zakwalifikowano do grupy przedmiotów krytycznych, nazywanych również przedmiotami wysokiego ryzyka. Są to przedmioty, od których wymaga się sterylności, stanowiącej niezbędny warunek bezpiecznego przeprowadzenia operacji chirurgicznej. Mając jednak na uwadze szacowany odsetek funkcjonujących w podmiotach leczniczych niepełnowartościowych narzędzi chirurgicznych (skorodowanych, mechanicznie uszkodzonych), pod znakiem zapytania staje możliwość prowadzenia poprawnego procesu dekontaminacji służącego przygotowaniu instrumentów do ponownego użycia. Jak powszechnie wiadomo, nieefektywna dekontaminacja zwiększa ryzyko powikłań u operowanych chorych oraz zagrożenie dla personelu, a w konsekwencji także dla szpitala.
W ciągu ostatnich lat epidemiologia zakażeń HIV-1 w Polsce uległa istotnej zmianie. Ograniczono przypadki zakażeń, do których dochodziło za pośrednictwem stosowania dożylnych środków psychoaktywnych, a dominująca stała się seksualna droga transmisji wirusa. Ponadto obserwuje się przyrost liczby osób zainfekowanych w dużych miastach. Ze względu na ewolucję bezpieczeństwa terapii antyretrowirusowych oraz poprawę ich efektywności, oczekiwana skuteczność wirusowa terapii, definiowana metodami molekularnymi jako supresja HIV-RNA w surowicy poniżej progu detekcji, wynosi około 90%. Oczekuje się, że długość życia osob żyjących z HIV nie będzie istotnie skrócona w stosunku do populacji ogólnej. Wyzwaniem pozostaje optymalizacja czasu wdrożenia terapii antyretrowirusowej i jej prowadzenie (zapewniające minimalizację działań niepożądanych) oraz indywidualny dobór terapii do pacjenta, zapewniający najlepszy z możliwych profil bezpieczeństwa i prostotę leczenia, pozwalającą na dobre przyleganie do prowadzonej terapii. Wczesne wdrożenie leczenia zmniejsza ryzyko rozwoju AIDS oraz zdarzeń niezwiązanych z AIDS, szczególnie wpływa na zmniejszenie częstości występowania gruźlicy, mięsaka Kaposiego, a także nowotworów niezwiązanych z AIDS, oraz wiąże się z rzadszym występowaniem infekcji bakteryjnych. Terapia antyretrowirusowa spełnia również rolę prewencyjną – strategia „leczenie jako zapobieganie” (ang. treatment as prevention) pozwala na 96% zmniejszenie ryzyka transmisji zakażenia. Ponadto stosowane terapie jednotabletkowe, oparte na preparatach złożonych, są związane z poprawą adherencji i zmniejszeniem częstości hospitalizacji. Nowoczesna terapia antyretrowirusowa oraz ciągłe rozwijanie leków o poprawionym profilu bezpieczeństwa pozwalają na prowadzenie dożywotniej, skutecznej i bezpiecznej terapii.
Zgodnie z doniesieniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), w skali ogolnoświatowej liczba osób przewlekle zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C (wzw C) lub typu B (wzw B) może sięgać nawet 400 milionów. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby (pzw) prowadzi do wielu poważnych konsekwencji, w tym do marskości i raka wątrobowokomórkowego. Rolę w patomechanizmach leżących u jego podstaw może odgrywać wiele rożnych czynników, w tym witaminy. Najsilniejszy związek z chorobami wątroby wydaje się mieć witamina D. Okazuje się, że jej niedobór u pacjentów z pzw jest zjawiskiem bardzo powszechnym i może dotyczyć przeważającej części chorych. Ponadto wykazano, że witamina D hamuje aktywację komórek gwiaździstych wątroby, odgrywających kluczową rolę w procesie włóknienia miąższu tego narządu. Wydaje się więc, że jej niedobór może wpływać na postęp uszkodzenia wątroby. Dodatkowo niektóre doniesienia wskazują na korzystne działanie suplementacji witaminy D w trakcie leczenia przeciwwirusowego. W pracy przedstawiono przegląd najnowszego piśmiennictwa na temat znaczenia niedoborów witaminy D w przewlekłych wirusowych zapaleniach wątroby.
Sportowcy wysokiego wyczynu, a także osoby uprawiające sport amatorsko, znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka występowania infekcji dróg oddechowych oraz przewodu pokarmowego. Schorzenia te wpływają negatywnie na kondycję psychiczną i fizyczną sportowca oraz osiągane w następstwie wyniki sportowe. Uważa się, że zaburzenia mikrobioty jelitowej, szczególnie często raportowane u sportowców wyczynowych, mogą być związane ze zwiększoną podatnością na infekcje. Probiotyki i prebiotyki wydają się obiecującą opcją profilaktyki i leczenia nawracających infekcji oraz innych jednostek chorobowych u sportowców.
Karbapenemazy typu NDM (ang. New Delhi metallo-β-lactamases) zostały niedawno opisane w Wielkiej Brytanii i Szwecji – głownie u pacjentów mających doświadczenia zdrowotne na subkontynencie indyjskim. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 61-letniej kobiety, u której wykryto zawleczony szczep Escherichia coli NDM+. Pacjentka była hospitalizowana w szpitalu w Indiach, a następnie leczona w Polsce w Oddziale Neurochirurgii i Rehabilitacji Neurologicznej oraz Oddziale Chorob Wewnętrznych i Onkologii Klinicznej z Pododdziałem Diabetologii Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu. Nabyte metalo-β-laktamazy (MBL), zaliczane do karbapenemaz klasy B, stanowią ogromne zagrożenie dla zdrowia publicznego, gdyż wykazują wielolekooporność (ang. multidrug resistance – MDR) lub rozszerzoną wielooporność (ang. extensive-drug resistance – XDR) na większość dostępnych antybiotyków. Geny kodujące MBL- są zlokalizowane na ruchomych elementach genetycznych, takich jak plazmidy bakteryjne czy elementy transpozycyjne, co zapewnia możliwość łatwego horyzontalnego rozprzestrzeniania się w środowisku szpitalnym.
Wstęp Wankomycyna jest skuteczna w leczeniu zakażeń szczepami MRSA (MIC ≤1 mg/L) oraz innymi bakteriami Gram-dodatnimi – pomimo że zmiany parametrów farmakokinetycznych tego antybiotyku u pacjentów z sepsą często nie pozwalają na osiągnięcie celu terapeutycznego AUC 24/MIC ≥400 oraz stężenia Ctrough/plateau 15–20 mg/L. Materiał i metody Prospektywne badanie przeprowadzono na 30-osobowej grupie pacjentów leczonych wankomycyną w Oddziale Intensywnej Terapii Szpitala Uniwersyteckiego we Wrocławiu. Celem badania była ocena możliwości uzyskania stężenia wankomycyny Ctrough lub Cplateau 15–20 mg/kg oraz AUC 24/MIC ≥400 w pierwszych 48 godzinach leczenia. Oceniano także: wybrane parametry farmakokinetyczne wankomycyny, sukces kliniczny i mikrobiologiczny oraz nefrotoksyczność. Wyniki Wankomycynę stosowano najczęściej w leczeniu zapaleń płuc (33%), infekcji krwi związanych z dostępem naczyniowym (20%) oraz zakażeń centralnego układu nerwowego (20%). Głownymi patogenami infekcji były szczepy MRCNS – 40%, następnie MRSA – 20% oraz Enterococcus faecium – 23%. Mediana MIC wynosiła 2,0 (0,5–4) (dla MRSA –1 (0,5–1)) mg/L. Stężenie frakcji całkowitej antybiotyku 15–20 mg/L oraz AUC 0–24/MIC ≥400 uzyskało po 27% pacjentow. Stężenie wankomycyny w fazie stacjonarnej Ctrough/plateau, mediana AUC 0–24/MIC, Vd oraz CL wynosiły odpowiednio: 19,2 mg/L, 187 (103–954) mg×h/L, 99,4 (87–149) L, 1,5 (0,2–5,05) mL/min. U chorych z zakażeniem MRSA uzyskano wyższe wartości AUC 0–24/MIC (501 (416–1121) mg×h/L). U pacjentow z infekcjami MRCNS lub Enterococcus faecium (n=19) zaobserwowano podobne wartości AUC 0–24/MIC (160 (111–189) vs. 171 (126–316), p=0,82), wyleczenia klinicznego (p=0,523) i eradykacji (p=0,602). Skuteczność kliniczna wynosiła 87%, natomiast mikrobiologiczna – 73%. Ostrą niewydolność nerek rozpoznano u 27% chorych. Wnioski Wankomycyna u pacjentów septycznych posiadała zróżnicowane parametry farmakokinetyczno-farmakodynamiczne. Zastosowanie wankomycyny u chorych z sepsą odznaczało się wysoką skutecznością i bezpieczeństwem, pomimo że w pierwszych 48 godzinach leczenia AUC 0–24/MIC ≥400 lub stężenie 15–20 mg/L osiągnięto u 1/3 osób badanych.
Inżynieria tkankowa jest dziedziną nauki, która łączy podstawy inżynierii i nauk biologicznych w celu uzyskania substytutów przywracających oraz poprawiających funkcjonowanie organizmu. Jej osiągnięcia są podstawą medycyny regeneracyjnej i wskazują na obiecujące perspektywy innowacyjnej regeneracji oraz odbudowy uszkodzonych tkanek i narządów. Produkty inżynierii tkankowej są alternatywą dla stosowanych obecnie metod rekonstrukcji, tj. przeszczepów autologicznych, allogenicznych lub implantów z materiałów syntetycznych. Materiałem biologicznym wykorzystywanym w inżynierii tkankowej są komórki, poddawane ukierunkowanym „manipulacjom” w sposób pozwalający uzyskać odpowiednią ich populację nadającą się do transplantacji. Oprócz komórek istotną rolę pełnią rusztowania, pozwalające na trójwymiarowy wzrost komórek i późniejsze formowanie tkanek. W procesie produkcji rusztowań używane są trzy podstawowe grupy tworzyw: ceramika, polimery syntetyczne i naturalne. Zastosowanie każdego z nich cechuje się zarówno zaletami, jak i wadami. Jedną z wad rusztowań jest podatność na ich zasiedlenie przez mikroflorę egzogenną lub endogenną, generująca rozwinięcie się wczesnej lub późnej infekcji. Dlatego też stale prowadzone są badania nad modyfikacjami ich struktury i właściwości powierzchni w celu uzyskania takich materiałów, które wykazują nie tylko wysokie parametry biozgodności tkankowej, lecz także np. ograniczają adhezję drobnoustrojów. Jak dotąd komórki macierzyste osadzone w rusztowaniach stanowią jedynie rozwiązania eksperymentalne w terapii wybranych jednostek chorobowych. Opisane w ostatnim roku osiągnięcia inżynierii tkankowej i medycyny regeneracyjnej z zakresu między innymi rekonstrukcji przerwanego rdzenia kręgowego wskazują na ich duży potencjał terapeutyczny.
W pracy przedstawiono charakterystykę moksyfloksacyny i lewofloksacyny uwzględniającą ich aktywność biologiczną, różnice w spektrum przeciwbakteryjnym oraz właściwości farmakokinetyczne (PK) i farmakodynamiczne (PD). Dokonano także przeglądu patogenów odpowiedzialnych za najczęstsze zakażenia z uwzględnieniem trendów lekooporności. Omówiono ważniejsze wskazania terapeutyczne i krótko scharakteryzowano badania kliniczne porównujące skuteczność omawianych fluorochinolonów z innymi lekami rekomendowanymi w terapii określonego zakażenia.
Zakażenie Clostridium difficile (CDI) jest obecnie najczęściej identyfikowaną przyczyną infekcji wewnątrzszpitalnych w krajach rozwiniętych. Jedną z podstawowych przyczyn selekcji szczepów toksynotwórczych jest nadmierne stosowanie antybiotyków. CDI obserwuje się przede wszystkim u ludzi starszych, z osłabioną odpornością, leczonych immunosupresyjnie; aczkolwiek wiele innych czynników również może predysponować do rozwoju objawów klinicznych. Infekcja C. difficile może występować pod postacią rożnych zespołów klinicznych: począwszy od łagodnej biegunki poantybiotykowej, poprzez rzekomobłoniaste zapalenie jelita, do piorunujące zapalenia jelita czy toksycznego rozdęcia okrężnicy. W leczeniu – jeśli to możliwe – należy odstawić dotychczasową antybiotykoterapię lub zmienić antybiotyk na preparat cechujący się mniejszym ryzykiem wywołania choroby. W zależności od stanu pacjenta i ciężkości klinicznej CDI , w terapii stosuje sie metronidazol lub wankomycynę doustnie. W przypadku ciężkiego rzutu pierwszego zakażenia lub nawrotu do 30 dni należy zastosować wankomycynę lub fidaksomycynę. Fidaksomycyna jest nowym antybiotykiem makrocyklicznym o nielicznych działaniach niepożądanych, niewchłaniającym się z przewodu pokarmowego i działającym wybiorczo na Clostridium difficile, a przy tym ochraniającym mikrobiom. W leczeniu rozważane może być stosowanie probiotyków, a także transplantacja bakterii jelitowych.
Inwazyjne zakażenia grzybicze (ang. invasive fungal infections – IFIs) są istotnym czynnikiem wpływającym na śmiertelność pacjentów onkologicznych i chorych poddanych przeszczepowi hematopoetycznych komórek macierzystych. W niniejszej pracy dokonano przeglądu aktualnych rekomendacji w celu lepszego zrozumienia występowania IFI u pacjentów onkologicznych i chorych po przeszczepie oraz poprawy ich leczenia.
Inwazyjne zakażenia grzybicze (IFI) są najpoważniejszym powikłaniem infekcyjnym u pacjentów hematoonkologicznych, zwłaszcza poddawanych procedurom przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych. Epidemiologia IFI w tej grupie chorych zmienia się, ale nadal grzyby z rodzajów Candida i Aspergillus są przyczyną większości infekcji. Ze względu na powszechną dostępność nowych leków przeciwgrzybiczych, niezbędna jest aktualizacja obowiązujących zaleceń dotyczących postępowania terapeutycznego w tych grupach chorych. W pracy przedstawiono obowiązujące wytyczne profilaktyki i leczenia inwazyjnych zakażeń grzybiczych u chorych hematoonkologicznych i po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych w oparciu o aktualne zalecenia ECIL-5 (ang. 5th European Conference on Infections in Leukemia).
Inwazyjna choroba grzybicza (IFD) stanowi współcześnie jedno z najpoważniejszych powikłań infekcyjnych wśród chorych leczonych z powodu nowotworów hematologicznych. Pomimo postępu w szeroko pojętym postępowaniu w zakażeniach grzybiczych, szereg zagadnień wymaga uwagi. W pracy omówiono zmiany w zakresie etiologii i epidemiologii IFD, aktualne problemy dotyczące diagnostyki i leczenia tego powikłania oraz kierunki dalszego rozwoju w tym obszarze.
Badania mikrobiologiczne stanowią podstawę rozpoznawania, leczenia i ograniczania zakażeń szpitalnych. Rola laboratorium mikrobiologicznego w tym zakresie polega na: wykrywaniu czynników etiologicznych wywołujących infekcje, monitorowaniu lekooporności drobnoustrojów oraz kontroli procesów sterylizacji i dezynfekcji. Innymi zadaniami są: udział w dochodzeniu epidemiologicznym w ognisku zakażeń, badania przesiewowe pacjentów i personelu medycznego, opracowanie zasad doboru próbki i właściwego jej pobrania, a także odpowiednich warunków transportu materiału do badań mikrobiologicznych w celu uniknięcia błędów przedlaboratoryjnych oraz zapewnienia wiarygodności uzyskanych wyników. W kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (HAIs) duże znaczenie ma dobór właściwych metod laboratoryjnych, optymalne skrócenie czasu badania oraz pełna identyfikacja czynników etiologicznych infekcji przy użyciu nowoczesnych technik. Laboratorium mikrobiologiczne spełnia również istotną rolę w oznaczaniu mechanizmów oporności izolatów klinicznych, we właściwej interpretacji wyników badań mikrobiologicznych pozwalających odróżnić kolonizację od zakażenia, konsultacji w zakresie antybiotykoterapii oraz fenotypowania i genotypowania szczepów istotnych epidemiologicznie. Nadzór nad HAIs oraz skuteczne im zapobieganie są możliwe tylko przy ścisłej współpracy laboratorium mikrobiologicznego z lekarzem opiekującym się chorym i zespołem kontroli zakażeń szpitalnych danej placówki ochrony zdrowia.
Legionella pneumophila i Pseudomonas aeruginosa to drobnoustroje występujące naturalnie w instalacji wodociągowej, mogące wywoływać zakażenia u hospitalizowanych pacjentów. Ze względu na liczne mechanizmy adaptacyjne (m.in. zdolność tworzenia biofilmów, niskie wymagania odżywcze), skuteczna eradykacja tych patogenów ze szpitalnych systemów wodnych jest trudna. W pracy scharakteryzowano zagrożenie związane z obecnością wspomnianych mikroorganizmów patogennych w instalacji wodociągowej szpitali oraz przedstawiono możliwości wykorzystania ultrafiltracji w zapobieganiu tworzenia biofilmów bakteryjnych w instalacjach, a co za tym idzie – ograniczania ryzyka zakażeń drobnoustrojami tam bytującymi.
Listeria monocytogenes to patogen wewnątrzkomórkowy posiadający zdolność do wnikania, namnażania i rozprzestrzeniania się w komórkach makroorganizmu, takich jak: komórki nabłonka jelitowego, komórki śródbłonka naczyń czy komórki trofoblastu. U kobiet ciężarnych zakażenie może przebiegać bezobjawowo lub pod postacią łagodną o objawach grypopodobnych i/lub symptomach ze strony przewodu pokarmowego. Natomiast zakażenie płodu lub noworodka charakteryzuje się ciężkim przebiegiem i wysoką śmiertelnością. Wyrożnia się dwie postacie kliniczne listeriozy u noworodków: wczesną (związaną z zakażeniem wewnątrzmacicznym) oraz późną (będącą wynikiem zakażenia okołoporodowego). W postaci wczesnej obserwuje się sepsę, zapalenie płuc oraz niewydolność krążeniowo-oddechową. W pracy przedstawiono przypadek kobiety ciężarnej z niezdiagnozowanym zakażeniem o etiologii L. monocytogenes oraz wczesną postać listeriozy u jej nowo narodzonego dziecka.
Andrzej Wiktor Schally urodził się 30 listopada 1926 roku w Wilnie, jako syn generała armii Wojska Polskiego Kazimierza Piotra Schally’ego i Marii, z domu Łąckiej. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Warszawie, w Pałacu pod Blachą, z racji pełnienia przez jego ojca stanowiska szefa gabinetu prezydenta Polski. Matka Andrzeja Wiktora, Maria Łącka, była córką Heleny Łąckiej i Karola Łąckiego, oficera Wojska Polskiego. Kazimierz Schally został szczególnie doceniony w czasie walk o wolność Polski w 1920 roku oraz podczas walk z Niemcami w kampanii wrześniowej 1939 roku. Trwająca wojna nie pozwoliła młodemu Andrzejowi podążać śladami swojego ojca. Zamiast nauki w szkole wojskowej, chłopiec poznawał rygory życia na wygnaniu. Niestety przypadający na młodość Andrzeja bardzo niebezpieczny czas, w połączeniu z nieobecnością przy nim ojca, sprawiły, że młody mężczyzna miał mieszane uczucia w stosunku do Kazimierza Schally’ego.
Gronkowce koagulazo-ujemne (ang. coagulase-negative staphylococci – CNS) stanowią naturalną mikroflorę organizmu człowieka. Coraz więcej wiadomo o udziale gatunków CNS, takich jak: Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis oraz Staphylococcus warneri w różnych zakażeniach u osób z zaburzeniami funkcjonowania układu odpornościowego, po implantacji wszczepów, zabiegach chirurgicznych i leczeniu immunosupresyjnym. W okresie roku w czterech oddziałach wrocławskiego Dolnośląskiego Szpitala Specjalistycznego im. T. Marciniaka – Centrum Medycyny Ratunkowej wykonano 2130 posiewów krwi, z czego 21,9% było dodatnich. Wśród posiewów dodatnich CNS stanowiły 50% izolatów, z czego dominującym był gatunek S. epidermidis. W pracy omówiono częstość występowania gronkowców koagulazo-ujemnych oraz wrażliwość tych szczepów na epidemiologicznie ważne antybiotyki i chemioterapeutyki. Szczególną uwagę zwraca fakt znacznej lekooporności CNS.
Drobnoustroje wchodzące w skład flory fizjologicznej skóry i błon śluzowych człowieka długo były uznawane za zupełnie niechorobotwórcze. W ostatnich latach odnotowuje się jednak coraz więcej zakażeń spowodowanych przez bakterie z rodziny Micrococcaceae, w tym gatunki Kocuria kristinae. U pacjentów immunokompetentnych ryzyko rozwinięcia się infekcji tymi drobnoustrojami jest niewielkie. Prawdopodobieństwo zakażenia znacznie wzrasta u chorych w immunosupresji, z oddziałów hematologicznych i onkologicznych, a także u przedwcześnie urodzonych dzieci z niską masą urodzeniową. Wcześniaki są pacjentami obarczonymi szczególnie wysokim ryzykiem rozwinięcia się zakażenia florą skóry. Ma to związek z ich niesprawnym układem immunologicznym, niedojrzałością wielu narządów oraz inwazyjnymi zabiegami diagnostycznymi i leczniczymi, którym ta grupa dzieci jest poddawana w czasie pobytu w szpitalu. Celem pracy było zwrócenie uwagi na narastający problem zakażeń krwi bakteriami potencjalnie niechorobotwórczymi z rodziny Micrococcaceae oraz przedstawienie przypadku bakteriemii wywołanej przez Kocuria kristinae u dziecka przedwcześnie urodzonego, skutecznie wyleczonego dzięki usunięciu cewnika oraz zastosowaniu antybiotykoterapii.
Na terapię infuzyjną składa się szereg procedur obarczonych wysokim ryzykiem. Niestety poziom ryzyka często nie jest wiązany ze znaczącymi problemami zdrowotnymi pacjentów. Rzadko również terapię infuzyjną uważa się za przyczynę zdarzeń niepożądanych, których efektem jest wydłużenie hospitalizacji, a co za tym idzie, wzrost kosztów leczenia. Omawiany rodzaj terapii jest zwykle kojarzony z leczeniem szpitalnym. Nie należy jednak zapominać, że infuzję stosuje się również w warunkach domowych – korzystnych dla pacjenta, ale wzbudzających wątpliwości dotyczące nadzoru nad przebiegiem procedur składających się na terapię infuzyjną, obarczonych znaczącym ryzykiem (w tym epidemiologicznym). W niniejszym opracowaniu podjęto próbę przekazania wyników obserwacji własnych dotyczących procedur składających się na terapię infuzyjną oraz wskazania możliwości wdrożenia działań zapobiegawczych i korygujących, istotnych dla tego obszaru świadczeń medycznych.
W pracy omówiono znaczenie diagnostyki wirusologicznej w zakażeniach górnych dróg oddechowych. Wskazano na jej znaczenie zwłaszcza w niektórych grupach pacjentów, takich jak: biorcy przeszczepów, chorzy z upośledzonym układem odpornościowym oraz osoby hospitalizowane. Przedstawiono możliwości i ograniczenia wykorzystania techniki izolacji, metod serologicznych oraz biologii molekularnej, a także omówiono możliwe trudności przy interpretacji wyników.
Stworzenie modelu mysiego HIL, zawierającego wszczepione hepatocyty ludzkie, umożliwia obserwację molekularną zakażenia HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C) oraz HCV-specyficznej odpowiedzi immunologicznej wraz ze zmianami patologicznymi w wątrobie. Kluczową rolę w patofizjologii włóknienia i marskości wątroby wydaje się odgrywać dysregulacja procesów śmierci i regeneracji hepatocytów. W pracy przedstawiono rolę czynników warunkujących procesy apoptozy i regeneracji w wątrobie.
W pracy przedstawiono charakterystykę manifestacji pozawątrobowych zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B (wzw B), takich jak: kłębuszkowe zapalenie nerek, guzkowe zapalenie tętnic, krioglobulinemia mieszana, neuropatie obwodowe i inne. Przedstawiono różnorodne podglądy na temat leczenia tych zaburzeń oraz podkreślono skuteczność terapii interferonem alfa u dzieci z kłębuszkowym zapaleniem nerek w przebiegu zakażenia wzw B.
