Reconstruction of leg and foot defects has always remained a challenge. Traditional local muscular flaps provide good coverage but at the expense of loss of function. In this region, fasciocutaneous flaps have always been a superior reconstructive option, however they were characterized by limited mobility and unpredictable survival when pedicled. Propeller flaps provide a reasonable solution for these defects both in terms of function and aesthetics. This is a retrospective study of patients who underwent reconstructive surgery of the leg and foot with the use of a propeller flap in a tertiary care centre in Bangalore, India, between 2010 and 2018. The aetiology of the defects, source artery of perforator, and complications have been enlisted. We would like to share our experience regarding reconstructive surgery performed with propeller flaps in the lower limb.
Oparzenie termiczne jest jednym z najcięższych urazów dla człowieka i może skutkować licznymi dysfunkcjami narządu ruchu, wymagającymi kompleksowej rehabilitacji ruchowej. W pracy podjęto próbę standaryzacji postępowania usprawniającego u chorych po oparzeniu termicznym, leczonych w Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich. Sposób postępowania został opracowany na bazie wieloletnich doświadczeń w pracy z oparzonymi. Metoda obejmuje: leczenie ułożeniowe, kinezyterapię, fizykoterapię oraz stosowanie ubrań uciskowych.
Oparzenie dróg oddechowych dość często towarzyszy chorym z urazem termicznym skóry. W pracy przedstawiono schemat postępowania w tych przypadkach.
Leczenie tlenem hiperbarycznym polega na zastosowaniu stuprocentowego tlenu o ciśnieniu wyższym niż ciśnienie atmosferyczne. Dynamiczny rozwój tej terapii przypada na ostatnie dziesięciolecia. W pracy przedstawiono zastosowanie terapii tlenem hiperbarycznym u chorych z oparzeniami.
Bank Tkanek ma za zadanie przygotować przeszczepy komórek naskórka (keratynocyty) i skóry właściwej (fibroblasty), a także przeszczepy tkankowe: allogenicznej skóry i owodni ludzkiej. Allogeniczne biostatyczne przeszczepy skóry stanowią doskonały materiał tkankowy, stosowany w leczeniu pacjentów oparzonych i z ranami przewlekłymi. Przeszczepy te są wykorzystywane w leczeniu ciężko oparzonych osób do czasowego zaopatrywania ran, jako alternatywa dla opatrunków tradycyjnych. W przypadku chorych, u których dochodzi do uszkodzenia więcej niż 60% powierzchni ciała, jedyną skuteczną metodą leczenia jest wykonanie przeszczepów komórek wyhodowanych in vitro z ich własnej skóry. Leczenie ran za pomocą przeszczepu naskórka polega na izolacji dwóch linii komórkowych (keratynocytów i fibroblastów) oraz kilkutygodniowym namnożeniu, po którym następuje przygotowanie ostatecznego przeszczepu komórkowego do transplantacji w koncentracie bogatoleukocytarno-płytkowym z czynnikami wzrostu (PLRG).
W pracy została przedstawiona sylwetka doktora Stanisława Sakiela, twórcy siemianowickiej „oparzeniówki” i pioniera leczenia oparzeń w Polsce. Jego dokonania i utworzenie pierwszego w Polsce Oddziału Leczenia Oparzeń na stałe pisały się w kartę historii polskiej medycyny.
Centrum Leczenia Oparzeń im. dr. Stanisława Sakiela w Siemianowicach Śląskich jest wiodącym ośrodkiem w Polsce, zajmującym się kompleksowym leczeniem urazów oparzeniowych i ran przewlekłych. Obecnie jest także jedną z najnowocześniejszych placówek tego typu w Europie. W niniejszej pracy przedstawiono historię Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich.
Awicenna był najwybitniejszym uczonym średniowiecza, wielkim filozofem i lekarzem. Napisał 450 książek dotyczących szerokiego zakresu wiedzy, w tym filozofii i medycyny. Najbardziej znanym dziełem Awicenny jest „Kanon medycyny”. Dzieła tego znamienitego średniowiecznego uczonego weszły do skarbnicy nauki całego świata. W pracy autorzy przedstawili życie Awicenny oraz jego poglądy na leczenie ran.
W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek guza kolizyjnego u 35-letniej kobiety, zawierającego w swojej strukturze histologicznej zarówno rogowaciejąco-torbielowatego guza zębopochodnego (KCOT), jak i zębopochodną torbiel zapalną. Wycinki próbne i biopsja pobrane z jednego miejsca zmiany dały obraz torbieli, natomiast badanie całości zmiany po wyłuszczeniu wykazało obecność KCOT w innych obszarach, z których nie pobrano wycinków. Guz został wyłuszczony z dodatkowo wykonanym kiretażem kostnym na głębokość około 1 mm tkanki kostnej otaczającej. Pacjentka pozostaje pod ścisłą kontrolą i w razie stwierdzenia cech wznowy guza będzie poddana zabiegowi operacyjnemu o zwiększonej radykalności.
Komórki macierzyste tkanki tłuszczowej (ASCs) znajdują w ostatnim czasie szerokie spektrum zastosowań w medycynie regeneracyjnej. Ludzka tkanka tłuszczowa jest bogatym i łatwo dostępnym źródłem komórek macierzystych pochodzenia mezodermalnego. W niniejszym artykule – w oparciu o aktualny stan wiedzy – przedstawiono zastosowanie komórek macierzystych w medycynie, ze szczególnym uwzględnieniem ich wykorzystania w chirurgii plastycznej, rekonstrukcyjnej i estetycznej. Terapia komórkami macierzystymi wydaje się mieć olbrzymi potencjał i w skali ogólnoświatowej jest coraz powszechniej stosowana. Obecnie, choć wyniki są bardzo obiecujące, interwencje biologiczne mają charakter eksperymentalny, a krótka obserwacja w większości badań kwestionuje trwałość zabiegów. Dowody nie są wystarczająco silne i wymagają dalszych rygorystycznych, randomizowanych, kontrolowanych badań klinicznych, umożliwiających późniejsze przeprowadzenie metaanaliz.
Naczyniaki i malformacje naczyniowe należą do zmian wrodzonych o szerokiej gamie objawów klinicznych, wymagających zróżnicowanego leczenia. Przez lata ich klasyfikacja i leczenie ulegały zmianom. W niniejszej publikacji przedstawiono najnowszą klasyfikację i możliwości leczenia malformacji naczyniowych oraz naczyniaków.
Żywienie immunomodulujące obejmuje stosowanie substancji odżywczych w celu wzmocnienia lub modyfikacji odpowiedzi immunologicznej organizmu. Produkty wykorzystywane w tego rodzaju interwencji dietetycznej często zawierają kilka związków immunomodulujących. Najczęściej badanymi i najszerzej opisywanymi w literaturze związkami tego typu są kwasy tłuszczowe omega-3 (oleje rybne), glutaminian i arginina. W celu wzmocnienia ich efektu stosowane są również aminokwasy o rozgałęzionych łańcuchach, nukleotydy i antyoksydanty. U osób z ciężkimi oparzeniami występują istotne nieprawidłowości w reakcji odpornościowej organizmu. Dlatego też interwencje żywieniowe, szczególnie z komponentą immunomodulującą, wydają się mieć szczególne znaczenie u pacjentów oparzonych.
The Authors present the case of a 82-year-old patient suffering from basal cell carcinoma. The ulcer was located in the area of the left angle of the mouth and was surgically treated. Twelve months of topical treatment has proved to be ineffective. Biopsy of the tumor (T1) was performed and was followed by a histopathological analysis. In addition, a detailed immunohistochemical analysis revealed a high mitotic index and high expression of cytokeratin AE1 and vimentin. The lesion was removed with a 5 mm margin of healthy tissue. Reconstructive plastic surgery of the skin and mucosa was performed. Final histopathological examination confirmed the initial diagnosis and the radicality of the procedure.
Jednym z prawidłowych elementów żywienia szpitalnego pacjentów oparzonych jest uzupełnianie podstawowych składników odżywczych, które zapobiegają niedoborom związanym z hipermetabolizmem. Podczas oparzenia organizm jest narażony na znaczne straty pierwiastków, takich jak: selen, miedź, cynk, żelazo, magnez czy fosfor. Preparaty do żywienia pozajelitowego często nie zawierają mikroelementów i witamin, które mogłyby zrekompensować straty, dlatego konieczna jest ich suplementacja. W przypadku oparzeń dochodzi do znacznych strat miedzi i cynku, dlatego ważne jest, aby uzupełniać ich niedobory. Jest to istotne również z uwagi na szybkie gojenie ran. Wczesna suplementacja selenu zmniejsza ryzyko peroksydacji lipidów, wspomaga systemy antyoksydacyjne, poprawia odporność i zapewnia lepsze gojenie ran, co wpływa na wyższą przeżywalność oraz krótszy pobyt pacjentów na oddziale intensywnej terapii.
Powiększanie piersi przy pomocy implantów silikonowych należy do najczęściej przeprowadzanych operacji w ramach chirurgii plastycznej. Jednym z możliwych późnych powikłań po zabiegach augmentacji lub rekonstrukcji jest uszkodzenie protezy piersi. W niniejszej pracy przedstawiono cztery przypadki kliniczne uszkodzenia protez piersiowych – zarówno po procedurach rekonstrukcji chirurgicznej, jak i chirurgii estetycznej piersi.
Rozlegle i głęboko oparzeni pacjenci z niedostatkiem zdrowej, nieuszkodzonej skóry (pola dawcze), którą można wykorzystać jako przeszczep autologiczny, wymagają alternatywnych metod terapeutycznych. Metody te mogą opierać się na wykorzystaniu naturalnych lub syntetycznych substytutów skóry, do których należy zaliczyć: allogeniczną biostatyczną skórę ludzką, allogeniczną biostatyczną owodnię ludzką, hodowane in vitro komórki skóry (fibroblasty i keratynocyty), pozbawioną komórek matrycę ludzkiej skóry właściwej oraz komercyjnie dostępne, syntetyczne substytuty skóry, takie jak Suprathel® czy Biobrane®. Zaprezentowane substytuty skóry dostarczają wielu możliwości leczenia ran oparzeniowych i stanowią uzupełnienie dla tradycyjnych metod.
W wyniku rozległego i głębokiego urazu oparzeniowego dochodzi do rozwoju choroby oparzeniowej. Wśród wielu niekorzystnych zaburzeń metabolicznych z nią związanych można wymienić m.in. żylną chorobę zakrzepowo-zatorową lub konieczność wdrożenia terapii nerkozastępczej. Wymusza to stosowanie określonych dawek niskocząsteczkowych heparyn, co z kolei może spowodować wystąpienie zaburzeń krzepnięcia. Mechaniczne usuwanie martwej skóry powoduje w grupie chorych z oparzeniami trudne do zatamowania krwawienia. Celem pracy była ocena kliniczna opatrunku hemostatycznego Tromboguard® u oparzonych pacjentów, u których stosowano terapię nerkozastępczą i terapeutyczne dawki niefrakcjonowanych heparyn. U leczonych osób uzyskano efekt całkowitego zatamowania krwawienia. Opatrunek hemostatyczny Tromboguard® może być stosowany do tamowania krwawienia podczas zabiegów związanych z usuwaniem martwicy lub ran powstałych wskutek pobrania autologicznych przeszczepów skóry.
The Authors would like to present a case of an atypical, non-alveolar location of peripheral giant cell granuloma and its short characterization based on literature. A slowly growing nodule in the soft tissues of the cheek has been confirmed with a biopsy under the control of an ultrasound scanner. The change was enucleated from intraoral access. The final histopathological examination was consistent with the biopsy result.
Dożylna podaż płynów infuzyjnych jest interwencją medyczną stosowaną w codziennej praktyce klinicznej. Dlatego też niezmiernie istotna jest wiedza na temat składu elektrolitowego oraz wartości różnicy stężeń silnych jonów (SID) płynów infuzyjnych w aspekcie zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej (RKZ ). Interpretacja zaburzeń RKZ w oparciu o fizykochemiczną metodę Stewarta pozwala poznać ich rzeczywistą przyczynę i opiera się na analizie trzech zmiennych niezależnych: różnicy silnych jonów (głównie sodu i chloru), stężeniu słabych kwasów (Atot, głównie albumin i fosforanów) oraz prężności dwutlenku węgla (pCO2). Tylko zmiana w zakresie jednej lub kilku zmiennych niezależnych przyczynia się do zmiany stopnia dysocjacji wody, a więc zmiany w stężeniu H+ i w konsekwencji zmiany wartości pH osocza. Wartość SID, która dotyczy także płynów przetaczanych chorym, wpływa na różnicę silnych jonów osocza i przez to kształtuje stan RKZ . Zależnie od składu elektrolitowego płyny infuzyjne mogą obniżać, zwiększać lub pozostawiać bez zmian wartość osoczowego pH. Z zasady płyny infuzyjne, których SID jest większa od wartości HCO3 osocza pacjenta, powodują zasadowicę, gdy SID jest mniejsza od HCO3 – kwasicę, natomiast gdy SID jest równa stężeniu HCO3, pH pozostaje bez zmian, niezależnie od stopnia rozcieńczenia krwi. W czasie podaży płynów różnica silnych jonów osocza ulega redukcji, zbliżając się do SID przetaczanego płynu, co równocześnie jest równoważone przez poinfuzyjny spadek stężenia albumin (Atot). W celu uniknięcia zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej w trakcie infuzji płynów należy podawać te, których różnica silnych jonów jest większa od 0 i mniejsza od SID osocza. Najbardziej polecane są płyny, których SID zbliża się do aktualnego osoczowego stężenia HCO3 – roztwory tzw. zbilansowane. W niniejszym artykule podsumowano wiedzę dotyczącą wpływu krystaloidów i koloidów na RKZ.
W niniejszej pracy zaprezentowano rzadki przypadek zaawansowanej rekonstrukcji odcinka przedniego żuchwy z zastosowaniem dystraktora wewnątrzustnego, wspomaganej użyciem przeszczepu kości autogennej. Ponadto zęby w odcinku przednim odtworzono przy pomocy czterech wszczepów śródkostnych i stałej konstrukcji protetycznej opartej na nich. Młoda pacjentka została poddana zabiegowi po pięciu latach od radykalnego usunięcia olbrzymiokomórkowej zmiany wewnątrzkostnej. Wykonano wtedy odcinkową resekcję brzeżną, połączoną z ekstrakcją siekaczy i kłów dolnych.
Ocena ryzyka zgonu pacjenta oparzonego jest od lat jednym z podstawowych wyzwań w kombustiologii. Temat ten od ponad 50 lat jest poruszany w literaturze światowej, co pośrednio dowodzi trudności w aspekcie braku wystarczająco zadowalającej oceny. Dostępna literatura potwierdza kliniczne zastosowanie różnych skal – zarówno w ocenie pojedynczych przypadków, jak i przy opracowaniu danych epidemiologicznych dotyczących danej populacji czy opisywanej grupy badanej. Na przestrzeni ostatnich lat, w czasie których doszło do najbardziej dynamicznego rozwoju protokołów postępowania i metod leczenia oparzeń, powstawało wiele klasyfikacji, pozwalających na ocenę ryzyka zgonu pacjenta. W dostępnej obecnie literaturze wyróżnionych i podlegających ocenie spośród nich jest zazwyczaj od 5 do 6 skal, takich jak: skala ABSI, Baux oraz Baux z modyfikacją Oslera, skala Ryan, skala BOBI, skala FLAME, a także skale stosowane nie tylko w oparzeniach – takie jak APACHE II oraz III. Duża liczba klasyfikacji jest jednocześnie dowodem na brak jednej skutecznej metody, co podkreśla stopień złożoności tematu. Należy jednocześnie pamiętać, że rozmaite wskaźniki, skale i indeksy rokownicze są tylko oceną pomocniczą, a indywidualizacja postępowania pozostaje najważniejszą zasadą leczenia.
Introduction The pectoralis major myocutaneous (PMMC) flap is a workhorse flap used in non-microvascular centers, as well as in patients who underwent a salvage procedure resulting in free flap loss. The complication rates documented in literature are wide, between 13% and 60% and risk factors are multiple. Materials and methods We performed a retrospective study of 111 patients where the PMMC flap was used for reconstruction of patients suffering from head and neck cancers. The risk factors were documented and complications were grouped into four groups: group A with all complications, group B with flap-related complications, group C with major complications, group D with minor complications and group E with non-flap related complications. The association between risk factors and complications was calculated with the use of the chi-squared test and t-test for equality of means. Risk was calculated with the odds ratio. Results Tobacco use was statistically significant in groups A, B, C and E at p<0.05. The bipaddle PMMC flap had more than a 5 times increased risk of flap-related complications. Conclusions Complications are associated with smoking, diabetes mellitus, hypoalbuminemia, anemia, use of the PMMC flap together with DP flap and bipaddlel PMMC flap alone.
Standardem postępowania w leczeniu głębokich oparzeń jest wczesne usunięcie martwicy oraz pokrycie ran przeszczepami skóry. Z tego względu szybka i dokładna ocena głębokości oparzenia jest priorytetem. Wyniki leczenia pacjentów zależą od składu zespołu pracującego w centrum oparzeniowym oraz od ścisłej współpracy między jego członkami. Personel pielęgniarski odgrywa kluczową rolę w procesie terapii chorych oparzonych. Celem pracy jest przedstawienie pielęgniarskich procedur diagnostycznych dotyczących pomiaru głębokości oparzenia, które to decyduje o wskazaniach do wycięcia oraz o wyborze techniki wycięcia. Doświadczenia dotyczące diagnostyki głębokości oparzeń i wycinania martwicy oparto na materiale oparzonych, leczonych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej w latach 2009–2017. Wykorzystano również dane z najnowszych i wiarygodnych doniesień naukowych. Metodyka stworzenia procedur wiąże się z zasadami EBP i pracy zespołowej. Utworzono procedurę diagnostyczną oceny głębokości oparzenia opartą na wyglądzie rany, mechanizmie urazu i ocenie bólu. Drugą procedurę oparto na badaniu przepływu w okolicy oparzonej z wykorzystaniem aparatu laser Doppler. Przedstawiono przykłady jej stosowania. Zaprezentowane procedury diagnostyczne dotyczące głębokości oparzenia są nieinwazyjne, opierają się na doświadczeniu wielu autorów oraz na obowiązującej współcześnie wiedzy (EBP). Z zachowaniem niektórych zastrzeżeń, z powodzeniem mogą być one stosowane jako procedury pielęgniarskie.
Procedury pielęgniarskie w leczeniu oparzeń nie zajmują zbyt wiele miejsca w polskiej literaturze medycznej. Nieliczne opracowania dotyczą postępowania w zakresie pierwszej pomocy i w oparzeniach powierzchownych. W niniejszej pracy podjęto próbę przedstawienia procedur w leczeniu chirurgicznym, we wczesnym okresie, w pierwszym i drugim dniu po oparzeniu. Celem opracowania było przedstawienie i omówienie stosowanych procedur pielęgniarskich resuscytacji płynowej we wstrząsie oparzeniowym. Doświadczenia leczenia wstrząsu oparto na materiale oparzonych leczonych we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń w latach 2009–2017. Wykorzystano również dane z najnowszych i wiarygodnych doniesień naukowych. Pielęgniarskie procedury monitorowania resuscytacji płynowej we wstrząsie oparzeniowym stanowią opracowanie zgodne z EBP dostępne w innych, nielicznych krajach. Mogą one zostać z powodzeniem zastosowane w polskich warunkach. Przedstawione procedury resuscytacji płynowej dla personelu pielęgniarskiego są dostosowane do potrzeb leczenia wstrząsu oparzeniowego i umożliwiają wykonanie zabiegu.
Tętnica powierzchowna skroniowa (STA) jest jedną z gałęzi końcowych tętnicy szyjnej zewnętrznej; zaopatruje skórę i mięśnie zlokalizowane na skórze głowy oraz bocznej powierzchnitwarzy, ślinianki przyusznej oraz stawu skroniowo-żuchwowego. Ważnym klinicznym aspektem unaczynienia przez STA jest możliwość przeprowadzenia rozmaitych procedur rekonstrukcyjnych opartych na płatach skroniowo-ciemieniowych, ciemieniowo-potylicznych, czołowych i z okolicy przedusznej. Różne płaty oparte na tętnicy powierzchownej skroniowej są używane do rekonstrukcji ubytków tkanek głowy lub w rekonstrukcji małżowiny usznej w mikrocji. Tętnica sama w sobie może być również źródłem unaczynienia dla mikrochirurgicznych wolnych płatów wskazanych do zamknięcia pourazowych lub poresekcyjnych ubytków. Właściwe zaplanowanie operacji rekonstrukcyjnej jest podstawowym krokiem do uzyskania zadowalającego efektu. Znajomość anatomii, topografii, angiosomów, płatów i procedur mikrochirurgicznych jest niezbędna w celu wykonywania właściwych procedur rekonstrukcyjnych i estetycznych. W niniejszym artykule opisano różne rodzaje rekonstrukcji chirurgicznych opartych na STA.
Wykorzystywanie siatek biologicznych oraz syntetycznych w zabiegach z zakresu chirurgii piersi staje się coraz bardziej popularne. Wskazania do ich zastosowania są znane, jednak różnice, związane z ostatecznym efektem operacji, zachęcają do przeanalizowania wyników, by dobrać najodpowiedniejszy typ. W niniejszej pracy przedstawiono dane dotyczące powikłań, uzyskiwanych efektów estetycznych i kosztów operacji piersi z użyciem siatek syntetycznych. Dodatkowo porównano wyniki użycia siatek biologicznych i syntetycznych, a także spróbowano odpowiedzieć na pytanie, czy siatki syntetyczne mogą stanowić korzystną alternatywę dla biologicznych. Do znalezienia odpowiednich artykułów posłużono się bazami danych PubMed i Medline, kolejno zastosowano następujące słowa kluczowe: „reconstructive breast surgery”, „acellular dermal matrix”, „synthetic surgical mesh”, „breast implant”, „cost”. Uzyskane wyniki dotyczące powikłań, efektów estetycznych, kosztów i specjalnych czynników ryzyka poszczególnych rodzajów siatek pozwalają stwierdzić, że siatki syntetyczne stanowią istotną i tańszą alternatywę do stosowanych wcześniej w chirurgii piersi siatek biologicznych. Wiążą się jednak z większym ryzykiem przykurczu torebkowego, a mniejszym rozwinięcia infekcji po operacji. Analizowane wyniki wskazują także na korzystniejsze efekty zastosowania siatek biologicznych w przypadku pacjentek wcześniej napromienianych i grubości płata mającego pokryć ekspander/implant mniejszej niż 8 mm. Ograniczenia tej pracy polegały na małej dostępności wyników związanych z zastosowaniem siatek syntetycznych, a także różnych kryteriów na podstawie których włączano pacjentki do badań, technik operacyjnych oraz niejednakowych implantów i ekspanderów piersi stosowanych łącznie z siatkami, dlatego wymagane są dalsze prospektywne, długoterminowe badania obejmujące dużą grupę kobiet przy wystandaryzowanych kryteriach włączających.
Po rozległych operacjach resekcyjnych należy wybrać najodpowiedniejszą rekonstrukcyjną metodę operacyjną. Podstawowe techniki obejmują fundamenty drabiny rekonstrukcyjnej, tj. bezpośrednie zamknięcie rany i plastykę miejscową, które w większości przypadków są niewystarczające w celu zaopatrzenia złożonych ubytków tkankowych z zachowaniem funkcji kończyny. Chirurgia rekonstrukcyjna daje możliwość zaopatrywania takich ubytków płatami uszypułowanymi oraz wolnymi. Dzięki rozwojowi mikrochirurgii zastosowanie wolnych płatów tkankowych stało się podstawową metodą wykorzystywaną do zamknięcia ubytków w zakresie kończyny górnej. Wybór płatów uszypułowanych może być rozważany w szczególnych przypadkach, takich jak: dyskwalifikacja z zabiegu mikrochirurgicznego, choroby dodatkowe, podeszły wiek oraz istniejąca patologia naczyniowa. Choć wiele rodzajów płatów lokalnych w oparciu o główne tętnice przedramienia i ich gałęzie zostało opisanych przez licznych autorów, nadal najwszechstronniejszym i najczęściej używanym płatem uszypułowanym jest płat promieniowy. Celem niniejszej pracy było przedstawienie możliwości rekonstrukcji tkanek po usunięciu guzów nowotworowych w obrębie kończyny górnej z zastosowaniem uszypułowanego płata promieniowego w oparciu o własne doświadczenia.
Aim The aim of this study is to study the treatament efficacy of surgical excision of keloids with postoperative high dose-rate (HDR) brachytherapy. Material and methods Between January 2013 and April 2016, 30 patients with 42 keloids were treated with excision of the keloid scar followed by postoperative HDR brachytherapy. Patients were followed-up after 10 days, 3 months and 6 months. Patient satisfaction and recurrence of keloids were measured. Results No patient had symptoms of any recurrence, but 4 had unacceptable results (score of more than 3). Conclusions Surgical excision with postoperative high-dose rate brachytherapy is effective in preventing recurrence of keloid scars. It also provides cosmetically acceptable results. However, the cost involved in such treatment is a hindrance on the Indian subcontinent.
Wstęp Na przebieg dłutowania zatrzymanego w żuchwie zęba ósmego ma wpływ jego położenie w kości. Czynniki, takie jak: budowa anatomiczna, głębokość położenia zęba w kości i jego umiejscowienie w stosunku do sąsiadującego zęba oraz kanału nerwu zębodołowego dolnego znacząco wpływają na wybór techniki zabiegowej. Sposób preparacji płata śluzówkowo-okostnowego, ilość usuniętej kości, a w konsekwencji rozległość ubytku kostnego po procedurze medycznej mają wpływ na proces gojenia i architektonikę tkanek twardych oraz miękkich po wygojeniu rany. Cel Celem przeprowadzonych badań było porównanie i ocena sposobu gojenia tkanek po zabiegu dłutowania częściowo zatrzymanych trzecich zębów trzonowych w żuchwie w zależności od sposobu preparacji płata. Materiał i metody Badanie zostało przeprowadzone w grupie 20 ogólnie zdrowych osób w wieku 19–28 lat, które zostały przydzielone do dwóch podgrup (po 10 osób każda). W grupie I zastosowano technikę preparacji płata trójkątnego, a w II – płata kopertowego. Wykonano pomiary przed, w trakcie i 4 miesiące po zabiegu. Przy porównywaniu obu technik wzięto pod uwagę następujące parametry: głębokość szczelin dziąsłowych, punkty pomiaru wyznaczone na powierzchni przedsionkowej (mezjalnie (BM), środkowo (M), dystalnie (BD)) w rzucie korony zęba siódmego, stopień resorpcji kości i grubość dziąsła zbitego za zębem siódmym. Wyniki Niezależnie od grupy, największe zmiany występowały w punkcie pomiaru BD i zależały od resorpcji kości. Wnioski Stwierdzono, że preparacja płata kopertowego jest korzystniejsza dla procesu gojenia tkanek twardych i miękkich. Usunięcie częściowo zatrzymanego zęba ósmego spłycało szczeliny dziąsłowe za zębem siódmym. W połowie przypadków w obydwu grupach doszło do pogrubienia dziąsła za drugim zębem trzonowym, co może świadczyć o kompensacji tkanek miękkich.
Liszaj płaski (LP) jest chorobą śluzówkowo-skórną, występującą u około 0,5–2% populacji. Potencjał przemiany nowotworowej zmian o charakterze LP w jamie ustnej jest – zgodnie z doniesieniami literaturowymi – kwestią sporną, ale stanowi istotne zagadnienie
kliniczne ze względu na możliwość nowotworzenia również zmian lichenoidalnych i kontaktowych, z którymi ta jednostka jest różnicowana. W pracy przedstawiono przypadek szybkiego przejścia liszaja błony śluzowej policzka w raka przedinwazyjnego i omówiono czynniki ryzyka takiej przemiany.
