W literaturze światowej istnieje wiele publikacji dotyczących tworzenia biofilmu. Na podstawie badań udowodniono, że wraz ze wzrostem tej struktury rośnie również oporność na leki przeciwgrzybicze. Dalsze prace dotyczące powstawania biofilmu grzybów drożdżopodobnych, ze szczegolnym zwroceniem uwagi na zjawisko występowania oporności drobnoustrojów na leki przeciwgrzybicze, mogą przyczynić się do powstania nowych możliwości w leczeniu grzybic układowych.
Wraz ze wzrostem ilości przepisywanych przez lekarzy pierwszego kontaktu antybiotyków, rośnie również liczba zakażeń wywoływanych przez Clostridium difficile w populacji pediatrycznej. Związane jest to ze spustoszeniem, jakie pozostawiają po sobie w mikrobiomie jelitowym szerokospektralne antybiotyki. Z tego samego powodu zwiększa się częstość nawrotów tych infekcji. Prowadzone są badania mające na celu zapobieganie nawrotom zakażeń wywoływanych przez C. difficile. Idealnym rozwiązaniem wydają się być probiotyki, jednak zdania dotyczące skuteczności tych preparatów są podzielone. W pracy podsumowano najnowsze piśmiennictwo dotyczące roli, jaką odgrywają probiotyki w nawracających zakażeniach Clostridium difficile u dzieci.
Probiotyki – dzięki wielokierunkowemu działaniu, dobrej dostępności i stosunkowo niskiej cenie – stanowią interesującą opcję terapeutyczną w zapobieganiu i leczeniu licznych schorzeń, zwłaszcza takich, w przebiegu których dochodzi do zakłócenia homeostazy mikrobiologicznej jelit. Jednym z najszczegółowiej przebadanych oraz najbardziej rozpowszechnionych szczepów probiotycznych jest Lactobacillus rhamnosus GG (LGG). Liczne badania udowodniły skuteczność oraz bezpieczeństwo stosowania tego probiotyku u dzieci i dorosłych w leczeniu ostrej biegunki infekcyjnej oraz w profilaktyce biegunki poantybiotykowej. Wykazano również korzystne działanie LGG jako terapii wspomagającej standardowe leczenie w następujących jednostkach chorobowych: atopowe zapalenie skory, choroby infekcyjne dróg oddechowych, zespoł jelita drażliwego oraz zakażenie Helicobacter pylori. Podjęto także próby stosowania tego probiotyku w zapobieganiu NAFLD (ang. non-alcoholic fatty liver disease, niealkoholowa choroba stłuszczeniowa wątroby). W niniejszej pracy omówiono główne mechanizmy działania Lactobacillus rhamnosus GG, a także przedstawiono wyniki wybranych badań naukowych dotyczących klinicznego znaczenia tego probiotyku.
W 2005 roku opisano nowy chorobotwórczy wirus dla człowieka – wirus Boca (ang. human bocavirus – HBoV). Obecnie znane są cztery typy bokawirusa, wykrywane zarówno w próbkach kału, jak i w materiałach z układu oddechowego. Głównym czynnikiem etiologicznym zakażeń układu oddechowego jest HBoV1, a układu pokarmowego – HBoV2. Zakażenia bokawirusem dotyczą przede wszystkim małych dzieci, w wieku od 6. miesiąca do 3. roku życia. Szacuje się, że HBoV jest u człowieka trzecim – po RSV (ang. respiratory syncytial virus) i hMPV (ang. human metapneumovirus) – pod względem liczby zachorowań patogenem wywołującym infekcje układu oddechowego u dzieci do 5. roku życia. Częstość zakażeń bokawirusem u człowieka wynosi 0,9–20%. Objawy są nieswoiste, jednak w przebiegu najczęściej stwierdza się: kaszel, katar, gorączkę, trudności w oddychaniu, zapalenie spojówek, rumień, wysypkę, nudności i ból gardła. Ze względu na częste współzakażenia innymi wirusami objawy te mogą ulec nasileniu. Zachorowania wywoływane przez bokawirusy człowieka występują w ciągu całego roku, jednak najczęściej odnotowuje się je w miesiącach zimowych. Badania w kierunku HBoV są oparte przede wszystkim na metodach biologii molekularnej, niekiedy także badań serologicznych. Leczenie w przebiegu zakażenia tym wirusem jest objawowe.
Wśród przyczyn przewlekłych chorób wątroby najczęściej wymienia się nadużywanie alkoholu oraz przewlekłe zapalenia wywoływane przez HBV (ang. hepatitis B virus, wirus zapalenia wątroby typu B – wzw B) i HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C). Prowadzą one do marskości wątroby oraz jej powikłań, których leczenie wymaga stosowania roztworów koloidowych w infuzji. Pacjent, u którego konieczna jest taka terapia, wymaga wzmożonego nadzoru – w tym pielęgniarskiego, którego zadaniem jest bezpieczne przygotowanie i prowadzenie infuzji opartej o charakterystykę produktu leczniczego stosowanego preparatu. W pracy wskazano na konieczność prowadzenia terapii infuzyjnej z zastosowaniem albumin, uwzględniając przestrzeganie procedur stanowiących gwarancję pracy w systemie zamkniętym.
W ostatnich latach nastąpił znaczący postęp w terapii przewlekłych zakażeń HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C). Pierwszymi lekami o udowodnionym bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym (ang. direct antiviral agents – DAAs) były inhibitory proteazy I generacji (ang. protease inhibitor – PI) – boceprewir (BOC) i telaprewir (TVR). Ich skuteczność u osób, u których nie uzyskano eliminacji HCV, pozwoliła na eradykację wirusa i uniknięcie niekorzystnych następstw zakażenia u dziesiątek tysięcy pacjentów. W pracy omówiono problemy związane ze skutecznością i bezpieczeństwem terapii z boceprewirem w tej grupie chorych, zarówno w badaniach rejestracyjnych, jak i w obserwacjach z codziennej praktyki klinicznej.
Wprowadzenie do terapii zakażeń HIV (ang. human immunodeficiency virus) leków antyretrowirusowych pozwoliło na zahamowanie progresji choroby, a co za tym idzie – zmniejszenie częstości występowania powikłań oraz obniżenie śmiertelności. Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (ang. nucleoside reverse transcriptase inhibitors – NRTIs) od prawie 20 lat stanowią podstawę wysoce aktywnej terapii antyretrowirusowej (ang. highly active antiretroviral therapy – HAART). Zgodnie z obowiązującymi wytycznymi, w terapii dwa leki z tej grupy powinny zostać połączone z jednym lekiem z grupy wybranej z następujących: nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (ang. non-nucleoside reverse transcriptase inhibitors – NNRTIs), inhibitory proteazy (ang. protease inhibitors – PIs) lub inhibitory integrazy (ang. integrase inhibitors – INSTIs). Powodzenie HAART w dużej mierze zależy od współpracy ze strony pacjenta, jednak nie można zapominać, że odpowiedni dobór leków również ma znaczenie dla skuteczności i bezpieczeństwa terapii. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnych doniesień, dotyczących stosowania zalecanych przez obowiązujące wytyczne leków z grupy NRTIs: abakawiru w połączeniu z lamiwudyną (ABC/3TC) oraz tenofowiru w połączeniu z emtrycytabiną (TDF/FTC), ze szczególnym uwzględnieniem ich skuteczności i profilu bezpieczeństwa.
Rola oraz znaczenie dezynfekcji we współczesnej medycynie są niekwestionowane. Dezynfekcja kształtowała się wraz z rozwojem nowoczesnych metod leczenia. Obecnie stanowi konieczny element procesu leczniczego, a stosowanie środków dezynfekcyjnych jest obowiązkiem zawodowym każdego podmiotu leczniczego.
Klasyfikacja fluorochinolonów została oparta na spektrum mikrobiologicznym i cechach farmakokinetycznych kolejno wprowadzanych preparatów, które charakteryzowały się lepszymi właściwościami farmakodynamicznymi, w tym znaczną penetracją do wnętrza makrofagów i miejsca toczącego się procesu zapalnego. Do „oddechowych” fluorochinolonów zaliczono: lewofloksacynę, moksyfloksacynę, gatifloksacynę, gemifloksacynę oraz nowe pochodne znajdujące się na etapie badań – garenoksacynę i sitafloksacynę. Lewofloksacyna to L-izomer racemiczny ofloksacyny o ciężarze cząsteczkowym 370,38 g/mol, w świetle dziennym jest biało-żołtym krystalicznym proszkiem. Zarówno po podaniu dożylnym, jak i doustnym po 20–40 minutach osiąga maksymalne stężenie w osoczu. W przypadku dawkowania 750 mg na dobę dożylnie stężenie preparatu osiągane w miąższu płucnym, w wydzielinie oskrzelowej – a zwłaszcza w makrofagach płucnych – ponad pięciokrotnie przewyższa stężenie oznaczane w osoczu. Spektrum działania przeciwbakteryjnego lewofloksacyny jest bardzo szerokie i uwzględnia bakterie zarówno Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, a także bakterie atypowe. Lek podaje się w roztworze do infuzji (5 mg/ml) w objętości: 50 ml (dawka 250 mg w ciągu 30 minut), 100 ml (dawka 500 mg w ciągu 60–90 minut) lub w 150 ml (dawka 750 mg w ciągu 90 minut) raz na dobę, w zależności od sytuacji klinicznej. Należy podkreślić, że u chorych na zapalenie płuc dawki lewofloksacyny 0,5 g i 0,75 g na dobę dają porównywalną wysoką skuteczność kliniczną (91,1–92,4%) i mikrobiologiczną (92,4–93,2%), przy jednoczesnym skróceniu terapii z 10 do 5 dni.
Nawracające infekcje górnych dróg oddechowych (ang. upper respiratory tract infections – URTIs) występują powszechnie na całym świecie, głownie w populacji dziecięcej. Stanowią istotny problem kliniczny z powodu częstości występowania oraz zwiększonego ryzyka powikłań bakteryjnych. Ze względu na koszty leczenia, częste przerwy w edukacji przedszkolnej lub szkolnej dziecka oraz absencję rodziców chorych pacjentów w pracy, są także istotnym problemem socjoekonomicznym. W profilaktyce infekcji górnych dróg oddechowych stosuje się wiele preparatów. W pracy przedstawiono wyniki badań klinicznych oceniających skuteczność najczęściej stosowanych metod profilaktyki nawracających URTIs, z uwzględnieniem najnowszych doniesień dotyczących probiotycznego szczepu Streptococcus salivarius K12.
W pracy przedstawiono informacje dotyczące klindamycyny. Omówiono właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne antybiotyku. Zwrócono uwagę zarówno na immunomodulujące działanie tego linkozamidu, jak i na zdolność hamowania toksyn bakteryjnych, w tym: paciorkowcowych, gronkowcowych i bakterii beztlenowych. Uwzględniając cechy klindamycyny, opisano aktualne wskazania do jej stosowania, biorąc pod uwagę ograniczenia związane z narastaniem oporności bakterii i możliwością działań niepożądanych.
Obecnie obserwuje się wzrost liczby grzybic inwazyjnych (ang. invasive fungal infections – IFI) wywoływanych przez grzyby strzępkowe, szczególnie przez przedstawicieli rodzaju Aspergillus oraz klasy Mucormycetes. Typową lokalizacją tych zakażeń są drogi oddechowe (płuca lub zatoki oboczne nosa), gdzie grzyby dostają się drogą wziewną. Patogeny te mogą wnikać do organizmu również przez uszkodzone tkanki (np. rany pooperacyjne, pourazowe) oraz za pośrednictwem drogi pokarmowej. W badaniach sekcyjnych wykazano, że u 15–30% chorych zmarłych z powodu grzybic inwazyjnych występują zmiany grzybicze w żołądku i/lub w jelitach. Śmiertelność w tego typu infekcjach jest bardzo wysoka i na ogół przekracza 50%. Najczęściej chorują osoby ze skrajnymi niedoborami odporności (białaczka, przeszczepy, długotrwała neutropenia), rzadziej pacjenci posiadający inne czynniki ryzyka, np.: nowotwory przewodu pokarmowego, cukrzycę, nieswoiste choroby zapalne jelit, oparzenia. Grzyby atakują śródbłonek naczyń krwionośnych, co prowadzi do jego zniszczenia, zakrzepów, krwotoków oraz niedokrwienia i martwicy otaczających tkanek. Wyniki badań obrazowych są zwykle mało charakterystyczne (np. pogrubienie i obrzęk ściany jelita, owrzodzenia), podobnie jak objawy kliniczne (bole brzucha, gorączka, wymioty, biegunka, krwawienie). Diagnoza jest stawiana na podstawie wyników badań histopatologicznych i/lub mikologicznych bioptatów tkanek. Wykazanie w badanej tkance obecności typowych elementów morfotycznych grzybów potwierdza rozpoznanie. Postępowanie terapeutyczne obejmuje zabiegi chirurgiczne oraz leczenie przeciwgrzybicze (worykonazol lub amfoterycyna B w aspergilozie, amfoterycyna B i pozakonazol w mukormikozie). Ze względu na rzadkie występowanie, wiedza o grzybicach inwazyjnych przewodu pokarmowego jest fragmentaryczna, co może skutkować błędnym lub opóźnionym rozpoznaniem. Występowanie tego typu infekcji należy rozważać szczególnie u chorych w immunosupresji i z dolegliwościami ze strony układu pokarmowego. Wczesne rozpoznanie i wprowadzenie właściwych procedur terapeutycznych zwiększa szanse na przeżycie przez pacjenta tego niebezpiecznego zakażenia.
W wielu krajach obserwuje się wzrost zapadalności na kleszczowe zapalenie mózgu (KZM). Przyczyn tego stanu upatruje się w zmianach klimatu oraz zachowań ludzi (wzrost popularności sportów weekendowych), a także w poprawie systematycznej rejestracji przypadków zachorowań. Najczęściej wybieraną lokalizacją przez kleszcze na ciele człowieka są łydki. Ryzyko pokłucia przez te pajęczaki zmniejsza założenie odpowiedniego ubrania oraz stosowanie repelentów, jednak w przypadku KZM najskuteczniejsze jest szczepienie. Szczepienia są zalecane wszystkim osobom będącym w grupie ryzyka zachorowania. Indywidualne wskazania pozwala ustalić ankieta oceniająca zachowania związane z ryzykiem pokłucia przez kleszcze oraz regiony, w których może występować KZM.
Obecność gazów niekondensujących w komorze sterylizatora podczas procesu sterylizacji wpływa na otrzymanie niesterylnych wyrobów medycznych. Sytuacja ta stwarza ryzyko rozwinięcia się zakażenia szpitalnego. Gwarancją uzyskania sterylnych produktów jest prawidłowe działanie urządzeń sterylizujących. Urządzenia te muszą być regularnie kontrolowane przez pracowników Centralnych Sterylizatorni i konserwowane przez specjalistów uprawnionych do sprawowania nadzoru nad sprzętem sterylizującym wyroby medyczne. Codzienne monitorowanie autoklawu parowego z wykorzystaniem testu Bowiego-Dicka pod względem penetracji pary wodnej oraz usuwania powietrza minimalizuje ryzyko nieskutecznej sterylizacji.
W pracy przedstawiono wyniki badań klinicznych oceniających skuteczność, bezpieczeństwo i tolerancję terapii trojlekowych pegylowanym interferonem (PEG-IFN), rybawiryną (RBV ) i inhibitorami enzymow HCV (ang. hepatitis C virus, wirus zapalenia wątroby typu C – wzw C) wyższych generacji. Wykazano, że schematy trójlekowe przewlekłego zapalenia wątroby typu C (pzw C) pegylowanym interferonem, rybawiryną i nowymi lekami działającymi bezpośrednio na wirusy charakteryzują się wysoką skutecznością i tolerancją, niewielkimi działaniami ubocznymi oraz krótkim okresem stosowania.
Chlorheksydyna (CHX) jest jednym z najczęściej stosowanych środków antyseptycznych z uwagi na swoje właściwości: szerokie spektrum aktywności, dopuszczalną tolerancję oraz bezpieczeństwo stosowania. Antyseptyk ten charakteryzuje się dobrą aktywnością wobec bakterii Gram-dodatnich, ale jest także aktywny wobec bakterii Gram-ujemnych, bakterii beztlenowych i niektórych wirusów osłonkowych. Chlorheksydyna jest wykorzystywana w chirurgicznej dezynfekcji rąk i do odkażania skóry przed zabiegami chirurgicznymi, a także w profilaktyce zakażeń krwi związanych z cewnikiem naczyniowym i respiratorowych zapaleń płuc. Antyseptyk jest również polecany do kąpieli pacjentów poddawanych zabiegom eradykacji kolonizujących ich patogenów. Podrażnienia skory i reakcje alergiczne w wyniku stosowania chlorheksydyny są stosunkowo rzadkie. Sporadycznie notowano poważne skutki uboczne, takie jak anafilaksja. Stosowanie CHX u dzieci poniżej 2. miesiąca życia nie jest zalecane. W ostatnich latach pojawia się coraz więcej badań dotyczących redukcji poziomu wrażliwości bakterii na chlorheksydynę, jednak brak jest wystandaryzowanych metod badawczych w tym zakresie i jednoznacznej definicji oporności na ten antyseptyk.
Zakażenia Clostridium difficile (ang. Clostridium difficile infection – CDI) stanowią istotny problem współczesnej medycyny. Jednym z aspektów tego zagadnienia jest odpowiedzialność prawna. W przypadku CDI najważniejsza jest kwestia odpowiedzialności cywilnej. W niniejszej pracy omówiono sposoby postępowania związane z tego typu odpowiedzialnością.
Zranienia, do których dochodzi podczas wykonywania procedur medycznych u pracowników ochrony zdrowia, mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Można im zapobiegać poprzez ograniczanie używania ostrych narzędzi lub ich eliminację na rzecz bezpiecznego sprzętu medycznego. Istotną rolę odgrywa również odpowiednie przeszkolenie personelu przed wprowadzeniem bezpiecznego ostrego sprzętu medycznego, ponieważ błędne postępowanie nawet przy jego użyciu może być przyczyną zakłuć. Dane dotyczące liczby ekspozycji są niepełne, gdyż nie wszyscy pracownicy zgłaszają przypadki zranienia ostrymi narzędziami. Przedstawione wskaźniki ekspozycji nie obrazują wielkości problemu, który w rzeczywistości może być o wiele większy.
Mikroflora pochwy pełni kluczową rolę w utrzymywaniu homeostazy układu moczowo-płciowego. Bakterie z rodzaju Lactobacillus spełniają szereg korzystnych funkcji, zapobiegając w ten sposób kolonizacji przez patogeny, a tym samym stanom zapalnym pochwy. Do najważniejszych funkcji pałeczek kwasu mlekowego należy między innymi wytwarzanie szeregu substancji o aktywności przeciwdrobnoustrojowej (kwasu mlekowego, bakteriocyn, nadtlenku wodoru). Dzięki ich silnej adherencji do nabłonka i konkurencji o składniki odżywcze dochodzi do skutecznego zahamowania namnażania się mikroorganizmów chorobotwórczych. U pacjentek z dysbiozą bakteryjną odtworzenie ochronnej mikroflory pochwy jest niezmiernie istotnym elementem terapeutycznym. Zarówno doustne, jak i dopochwowe probiotyki ginekologiczne istotnie modulują skład mikroflory pochwy, co jest szczególnie istotnym aspektem u kobiet z nawracającymi zakażeniami układu moczowo-płciowego.
Choroby o etiologii HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C) rzadko są rozpoznawane na podstawie obrazu klinicznego, gdyż zwykle przebiegają przez wiele lat bezobjawowo lub skąpoobjawowo. W konsekwencji rozpoznanie jest często poprzedzone przypadkowym wykryciem wykładników laboratoryjnych zakażenia. Wyniki badań przeprowadzonych w ostatnich latach dowiodły występowania przeciwciał anty-HCV u 0,9–1,9% mieszkańców Polski, w zależności od badanej populacji i stosowanej metodyki badawczej.
Choroby o etiologii HCV (ang. hepatitis C virus, wirusowe zapalenie wątroby typu C – wzw C) rzadko są rozpoznawane na podstawie obrazu klinicznego, gdyż zwykle przebiegają przez wiele lat bezobjawowo lub skąpoobjawowo. W konsekwencji rozpoznanie jest często poprzedzone przypadkowym wykryciem wykładników laboratoryjnych zakażenia. Wyniki badań przeprowadzonych w ostatnich latach dowiodły występowania przeciwciał anty-HCV u 0,9–1,9% mieszkańców Polski, w zależności od badanej populacji i stosowanej metodyki badawczej.
W każdym przypadku prawdopodobieństwa infekcji grzybiczej konieczne jest ustalenie czynnika etiologicznego, oznaczenie jego lekowrażliwości i monitorowanie skuteczności leczenia odpowiednim antymikotykiem. Powodzenie terapii w dużym stopniu zależy od wczesnego rozpoznania oraz wdrożenia właściwego leczenia przeciwgrzybiczego. Celem pracy była ocena aktywności in vitro pozakonazolu wobec 77 szczepów Aspergillus na podstawie wartości minimalnego stężenia hamującego (ang. minimal inhibitory concentration – MIC). Zakres wartości MIC dla szczepów Aspergillus fumigatus wynosił 0,006–0,19 μg/ml, dla szczepów Aspergillus flavus – 0,016–0,25 μg/ml, a dla szczepów Aspergillus niger – 0,012–0,25 μg/ml. Wyniki interpretowano według obowiązujących wytycznych. Na podstawie oceny in vitro nie stwierdzono szczepów A. fumigatus, A. flavus i A. niger opornych na pozakonazol.
W pracy omówiono najczęstsze czynniki ryzyka rozwoju zakażeń Clostridium difficile (ang. Clostridium difficile infection – CDI). Do powstania CDI w sposób szczególny predysponuje przyjmowanie antybiotyków, szczególnie cefalosporyn II i III generacji. Swój udział w rozwoju zakażenia mają również inhibitory pompy protonowej (IPP), leki immunosupresyjne oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Kluczowe znaczenie ma także wiek pacjentów. Szczególnie narażone na wystąpienie CDI są osoby >65. roku życia. Duży wpływ ma również sama hospitalizacja. Od kilku lat wzrasta wskaźnik zapadalności na zakażenia związane z C. difficile: od 0,1/100 i 1,03/1000 hospitalizowanych pacjentów w 2012 roku do 0,28/100 i 2,89/1000 hospitalizowanych pacjentów w 2014 roku i 0,7/100 i 7,03/1000 w I kwartale 2015 roku.
Częstość występowania zakażeń miejsca operowanego (ZMO, ang. surgical site infections – SSI) na oddziałach chirurgicznych waha się w zależności od dziedziny chirurgii – od 2,6 do 38%. Większość przypadków ZMO jest możliwych do uniknięcia. W profilaktyce zakażenia miejsca operowanego wykorzystuje się postępowanie zgodnie z protokołem ERAS (ang. Enhanced Recovery After Surgery).
W trwającej od ponad półtora roku epidemii zachorowań wywołanych przez wirus Ebola (ang. Ebola virus disease – EVD) przyjęto zasady klasyfikacji krajów w zakresie ryzyka, zależne od stopnia nasilenia epidemii i dynamiki rozpoznawania nowych przypadków. Tak długo trwająca epidemia EVD umożliwia zebranie danych, które pozwolą na weryfikację wiedzy oraz wielu zaleceń i rekomendacji dotyczących tego wirusa. Szczególnie istotna, w aspekcie zdrowia publicznego i kontroli zakażeń w populacji, jest weryfikacja poprawności przyjęcia najdłuższego okresu wylęgania EVD, wynoszącego 21 dni. W wielu opracowaniach podkreśla się rolę środków ochrony osobistej i właściwego ich stosowania – zarówno podczas opieki nad pacjentem, jak i w kontekście przestrzegania zasad prawidłowego ich zdejmowania. Doświadczenia z trwającej obecnie epidemii pokazują, że – mimo prawidłowego stosowania środków ochrony osobistej podczas kontaktu z chorym – do zakażenia pracownika medycznego może dojść w przypadku nieprzestrzegania zasad ich bezpiecznego zdejmowania, inaktywowania oraz usuwania. Nowym zagadnieniem jest ocena zakaźności pacjenta po przebyciu EVD ze względu na możliwość pozostania wirusa w organizmie człowieka przez okres nawet kilku miesięcy po wyzdrowieniu.
Powikłania infekcyjne są najważniejszą przyczyną zgonów w grupie pacjentów hematoonkologicznych. Głównym czynnikiem ryzyka wystąpienia tych powikłań jest neutropenia oraz czas jej trwania. Najczęściej izolowanymi patogenami u chorych z neutropenią są bakterie, z przewagą ziarenkowców Gram-dodatnich. U pacjentów z grup wysokiego ryzyka oraz w niektórych ośrodkach wzrasta liczba zakażeń bakteriami Gram-ujemnymi i szczepami opornymi. Drugą w kolejności izolowaną grupę patogenów wywołujących infekcje u chorych z neutropenią stanowią grzyby, zwłaszcza z rodzajów Candida i Aspergillus. W pracy przedstawiono najczęstsze przyczyny powikłań infekcyjnych u pacjentów hematoonkologicznych oraz podstawowe zasady postępowania w gorączce neutropenicznej.
Wysoce aktywna terapia antyretrowirusowa (ang. highly active antiretroviral therapy – HAART) całkowicie zmieniła częstość i przebieg chorób wskaźnikowych w jamie ustnej, poprawiając tym samym jakość życia pacjentów zakażonych HIV (ang. human immunodeficiency virus). Jednocześnie długoterminowe stosowanie HAART stwarza ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Wczesne rozpoznanie i leczenie zmian w jamie ustnej ma wpływ na przebieg choroby oraz na długość przeżycia pacjentów z AIDS (ang. acquired immunodeficiency syndrome). Celem pracy było omówienie – na podstawie dostępnej literatury – najważniejszych schorzeń jamy ustnej, występujących u osób zakażonych HIV.
W latach 2011–2014 Najwyższa Izba Kontroli (NIK) przeprowadziła kontrolę 12 publicznych szpitali, 6 powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych oraz instalacji w zakładach termicznego przekształcania odpadów. Celem audytów było sprawdzenie, jak odpady medyczne są przetwarzane w polskich szpitalach, ponieważ niewłaściwe z nimi postępowanie może być przyczyną poważnych problemów, a nawet stwarzać zagrożenie epidemiologiczne. Prawidłowe postępowanie z odpadami medycznymi ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa epidemiologicznego.
