Oporność na bezpośrednio działające leki anty-HCV – podsumowanie bieżącego stanu wiedzy

Streszczenie: Warianty lekooporności związane z obniżeniem wrażliwości (ang. resistance-  associated substitutions – RAS) na bezpośrednio działające leki (ang. directly acting antivirals  – DAA) anty-HCV mogą prowadzić do zmniejszenia skuteczności terapii, co skutkuje koniecznością  powtarzania leczenia. Mutacje obniżające wrażliwość na preparaty DAA opisywano  dla wszystkich stosowanych klas lekow – zarowno inhibitorow proteazy, jak inhibitorow  NS5A i NS5B. Kluczowymi z praktycznego punktu wiedzenia są mutacje lekooporności w regionie  NS5A, często zwiększające ponad kilkusetkrotnie stężenia hamujące większość inhibitorow  tego białka, a więc efektywnie sprawiające, że większość lekow nie osiągnie klinicznego  stężenia terapeutycznego ze względu na utrzymanie wysokiej aktywności replikacyjnej utrzymującej  się długotrwale wśrod populacji krążących wirusa. W celu interpretacji lekooporności  należy rownież rozważać barierę genetyczną stosowanej terapii przekładającą się na łatwość  selekcji wariantow lekoopornych. W ramach niniejszej pracy poglądowej został zaprezentowany  aktualny stan wiedzy związany z lekoopornością HCV oraz kluczowymi wyzwaniami związanymi  z tą gałęzią wirusologii molekularnej.
Słowa Kluczowe: biologia molekularna, HCV, lekooporność, oporność, substytucje